In onze reeks van sportvedetten mag Noël Coopman zeker niet ontbreken. De Bredenaar is nu 67 en een liefhebbende, sportieve papa en opa. Hij traint, zwemt en fietst nog steeds als een jonge kerel van 21. Zijn levensverhaal liep niet over rozen, maar hij heeft alle stormen getrotseerd.
Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Noël Coopman werd geboren in Oostende op 18 december 1954. Een echte thuis had hij niet. Hij groeide overal en nergens op, liep lagere school in Diksmuide en Lombardsijde. Daar woonden zijn ouders Valère Coopman en Simonne Verleye. Hij had één broer en drie zussen, maar ze zijn nooit samen opgevoed. Door familiale problemen belandde hij op elfjarige leeftijd in het Koninklijk Werk IBIS. Daar werd hij opgevangen en opgevoed tot zijn 15 jaar.
Hij kreeg een opleiding tot matroos en aspirant-schipper. Op die leeftijd voer hij al op IJsland. Wanneer hij aan wal was, woonde hij in De Bolle, het opvangtehuis voor visserskinderen. Op 3 augustus 1979 huwde hij met Brigitte Cazaux, de jonge dame die vaak passeerde toen Noël uit zijn kamervenster keek. Brigitte schonk hem vier zonen: Dominique (41), Pascal (36), Gilles (31) en Maxim (25). Er zijn ook vier kleinkinderen.
Sportmaniak
“Ik heb geen echte jeugd gekend”, vertelt Noël. “De ouders van ex-wielerkampioen Freddy Maertens, die ook in Lombardsijde woonden, hebben veel voor mij gedaan. Er was thuis veel ruzie en miserie en uiteindelijk werden we allemaal geplaatst. Bij IBIS heb ik alles geleerd van de vissersstiel en de zee. Ik verbleef in De Bolle tot mijn 22ste en heb nog drie jaar alleen gewoond tot we getrouwd zijn. Toen Dominique geboren werd in 1980 heb ik, op vraag van mijn vrouw, de zee verlaten omdat ik zoveel mogelijk bij mijn gezin wilde zijn. We waren van plan om veel kinderen te ‘kopen’. Na 15 jaren varen, had ik de nodige kennis en ervaring om het examen van sassenier af te leggen. Ik stond een tijdje op de wachtlijst en kon in 1984 starten als sluiswachter op de Demeysluis. De taak van een sluiswachter is complex, want je moet van alles op de hoogte zijn: wiskunde, weerkunde, varen met verschillende boten, bruggen bedienen, knopen maken, alles wat bij het water en het vakmanschap past. Na zes maanden werd ik benoemd en mocht ik ook werken aan de sluizen van het Mercatordok en de vissershaven, wat niet zo simpel is. Ik heb me opgewerkt tot hoofdsluiswachter en begin 2022, na 37 dienst aan stad Oostende, ben ik op pensioen gegaan.
Powerlifting
“Van zodra ik sassenier geworden ben, in ‘84, begon ik te sporten. In mijn vrije tijd ging ik lopen en fietsen. Ik werd ook lid van Krachtsport Oostende. Bij de broers Mombert deed ik aan powerlifting. Later zette ik mijn krachttraining thuis verder. Ik kon me ook goed uitleven met zwem-, fiets- en looptrainingen. Toen mijn maat Bernie niet kon deelnemen aan de Veloopzwem in De Haan, in het jaar ‘87, heb ik zijn nummer overgenomen en heb ik mijn eerste triatlon rondgemaakt. In 1988 nam ik al deel aan de halve triatlon in Bredene, samen met Willy Clinck en Geert Jooris, én werkte ik de hele triatlon in Middelkerke af. Ik finishte na meer dan 12 uren en was zielsgelukkig na aankomst. In totaal heb ik 20 keer deelgenomen aan de Veloopzwem en tien keer aan de grote triatlon in Middelkerke.”
“Ik ben nu 67 en train nog altijd als een zot. Gisteren heb ik meer dan drie uren gefietst en eergisteren heb ik nog drie kilometer gezwommen. Alle dagen sport ik. Een dag zonder sport is niet mogelijk, want dan ga ik twee uren wandelen met de hond.”
Triatlon was niet zijn enige passie. “Toen Dominique 8 jaar werd in 88, ging ik mee met de preminiemen van SV Bredene. Samen met secretaris en jeugdtrainer, wijlen Filip Vanlerberghe, heb ik de voetbalschool gesticht en de eerste duiveltjes van KSV getraind. Ik ben ook enkele jaren trainer geweest van de preminiemen, de juniores, de beloften en onder de hoofdtrainers Marc Brouns, Johnny Nierynck en Kris Brackx ben ik ook actief geweest als fysiek trainer van de eerste ploeg. Dankzij mijn praktische ervaring als triatleet, was ik wel op de hoogte van functioneel trainen met hartslagmeter en VO2-Max. Voetballers zijn niet direct de ‘betere’ atleten. Onze kleindochter, dochter van Dominique, is in de turnclub Sirene in Middelkerke en ze traint zes dagen op zeven. Daar heb ik respect en bewondering voor!”
“Ik ben bijzonder blij dat de twee oudste zonen, doelman Dominique en spits Pascal, na hun voetbalcarrière nog steeds sportief actief zijn in duatlon en kwarttriatlon”, vertelt de fiere vader. “Pascal is een sterke zwemmer. Dominique is een sterke loper. Maxime was ook een talentvolle voetballer, maar hij was diep teleurgesteld toen trainers voor hun vriendjes kozen. Gilles heeft een tijdje gekoerst bij Wielergroep Oostende-Noordzee, waar ik ook zes jaar trainer geweest ben.”
Engelbewaarder
“Als ik terugkijk op mijn carrière, mag ik best fier zijn. Ik ben heel laat beginnen sporten en toch heb ik het brevet van Trainer Initiator A behaald. Ik heb bij de jong- en oud veteranen op het podium gestaan van PK’s en BK’s, in heel België. Ik nam zelfs deel aan de Superprestige en het WK Triatlon. Ik weiger om oud te worden en train even hard als mijn oudste zonen. Lopen lukt niet meer omdat ik zes jaar geleden een nieuwe heup heb gekregen, maar in het fietsen laat ik er mij niet afrijden, ook al ben ik 67!”
“Ik heb veel te danken aan Brigitte, mijn vrouwtje, mijn engelbewaarder, mijn verzorger. Ze heeft altijd aan mijn zijde gestaan en samen waren we altijd paraat om onze zonen te steunen!”
Vroeger en nu
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
