“Willy Steveniers evolueerde van plein-tjesbasketter tot de beste speler van Europa. Hij was 1,80 meter, maar hij bewees dat je met die lengte ook aan de top kunt basketten. Eigenlijk was hij de voorloper van Emma Meesseman, die nu de beste speelster van Europa is”, zegt gewezen basketinternational en documentairemaker Werner Rotsaert. Zijn nieuwe film gaat over de Belgische topbasketter uit de sixties en seventies: “Niemand kon zijn opvolger worden.”
Als speler en als coach heeft Werner Rotsaert heel veel knappe prestaties neergezet. De jongste vijftien jaar focust hij op het realiseren van bijzondere documentaires, zoals Oostende onder water, Oostende tijdens de oorlog 1940-1945, Golden Sixties, Toerisme in Oostende, Koksijde tussen 1945 en 1965, Basketbal 1950-1980, een film over Sunair Oostende, Avanti Brugge – de opkomst en ondergang van een basketploeg, de Oostende-Doverlijn, Een eeuw Oostende 1900-2000, en vier jaar geleden Oorlog, bevrijding en recessie in Oostende.
In zijn nieuwste productie belicht hij Willy Steveniers, die dit jaar 85 wordt. “Willy Steveniers, de keizer. Van pleintjesbasketter tot Europese nummer één” is een passende titel voor een film over deze topper.
Pittige verhalen
“De film omvat het leven van Willy Steveniers, verteld door de meester zelf. Ik laat Willy uitklappen, hij mag zijn verhaal vertellen. Waarom? Het zijn allemaal pittige verhalen. Hij kan zelf lachen om zijn fratsen. De film heeft een chronologische structuur, waarin ik zijn seizoenen bij verschillende clubs belicht, maar ook de nationale ploeg en de Europese selecties. Naast matchbeelden zijn er ook interviews met verscheidene basketters, zoals Tony Vanden Bosch, Lucien Van Kersschaever, Paul Weenen, John Loridon en Vrenz Bleijenbergh, die allemaal getuigen over Willy Steveniers. Bij de wedstrijdbeelden stip ik onder meer de wedstrijd tussen VG Oostende en Racing Mechelen en matchen met de Europese selectie aan.”
“In de jaren zestig was Willy Steveniers de god van iedereen. We hadden hem ook zien spelen op het Oude Mijnplein in Oostende. In die jaren werd hij ook verkozen tot Europese speler van het jaar. Een vijftal keer deed hij mee met de Europese selectie. Bob Geuens van Het Laatste Nieuws gaf hem zijn bijnaam ‘de keizer’. Kranten waren toen onze enige bron van informatie.”
Rotsaert en Steveniers leerden elkaar een halve eeuw geleden kennen.
“Zijn laatste interland was mijn eerste match met de nationale ploeg. Dat was een pre-olympisch tornooi in Haarlem (Nederland), in mei 1972. Ik was een snotter van achttien, negentien, hij was 34. Hij nam mij onder zijn vleugels. In België stonden er tien spelers op het wedstrijdblad. Met de nationale ploeg was er plaats voor twaalf namen. Bondscoach Guy Van den Broeck nam de twee beste juniores als elfde en twaalfde man mee. Ik zat op het uiteinde van de bank, en was blij erbij te zijn. Iedereen keek op naar Willy Steveniers en plots behoorde ik met hem tot de nationale ploeg”, vertelt Rotsaert, die een heel goede invalbeurt kende tegen Tsjechoslovakije. “Willy zei dat ik zijn opvolger zou worden. Dat kon natuurlijk niet. Niemand kon zijn opvolger worden. Een krant schreef eens in grote letters: de keizer is dood, lang leve de keizer. Dat was de hype van het moment. Gelukkig liet ik me aan zulke krantenzinnen niet vangen. Sinds dat pre-olympisch tornooi had ik wel altijd een goed contact met Willy.”
In de film vertelt Willy Steveniers sappig verscheidene anekdotes, onder meer over de Europese selectie in Ljubljana en Racing Mechelen in Boekarest. Een andere anekdote, weliswaar met pijnlijke gevolgen, speelde zich in West-Vlaanderen af.
Trouwfeest
“België stond op het punt zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen van Rome 1960. Dat zou uniek zijn. Wie ontbrak er echter op een stage in Gits? Willy Steveniers, want hij was op huwelijksreis naar Blankenberge. ‘s Ochtends las hij in een krant dat hij geschorst was. In paniek belde hij naar de basketbond, want hij had verwittigd dat hij afwezig zou zijn. Hij was bereid meteen naar Gits te komen. De basketbond organiseerde een stemming bij de spelers. Twee spelers, onder wie Piet Van Huele, stemden voor de terugkeer van Steveniers. Tien anderen wilden hem er niet meer bij. België miste de Olympische Spelen op een zucht. Ons land leed één nederlaag te veel, tegen Polen. Willy Steveniers vertelde dat de internationals dan maar samen met hem op televisie naar de Olympische Spelen mochten kijken… In de film geven Paul Weenen en John Loridon toe dat ze zich met Willy zeker voor die Olympische Spelen hadden gekwalificeerd. België miste dus zonder zijn beste speler de schoonste kans.”
Steveniers belicht ook een meningsverschil met bondscoach René Mol zaliger, de man die ook Brugge en Oostende veel basketvreugde bezorgde.
“René Mol vroeg Willy of het hem zou storen eens een match – tegen Frankrijk – niet te starten. Hij wou Piet Van Huele in de basis zetten. Willy was het eens, op voorwaarde dat hij na tien minuten op het terrein mocht komen. Volgens Willy was René hem vergeten. De nationale ploeg leidde aan de rust met negentien punten, en Willy vroeg zich af of zijn afwezigheid – “de dikke nekke”, dus – de reden was. Tijdens de rust kondigde René aan dat Willy de tweede helft zou spelen. Maar Willy, die eerst jaja zei, ging naar het toilet en verliet de zaal. Hij bekeek de rest van de interland voor zijn televisie. In de film geeft Steveniers toe dat hij daarin volledig fout was geweest, maar hij meende dat René Mol ook zijn woord moest houden. Je moet hem dat horen zeggen!”
Geen dood moment
Gewezen basketcoach John Deschacht, een van de weinigen die al van een preview hebben mogen genieten, noemt de film een juweeltje. “Dat anderhalf uur vliegt voorbij. Het is een aaneenschakeling van mooie momenten. De film bevat geen enkel dood moment. Iedereen zal geboeid blijven kijken. Je ziet nooit getoonde beelden en nooit gehoorde verhalen over zaken die nu niet meer mogelijk zijn. Op misschien Eddy Merckx na hadden we in België nog nooit een film van anderhalf uur over een topatleet.”
De film gaat in première in de COREtec Dôme op zondag 20 augustus om 10.30 uur. De inkom bedraagt 10 euro. Wie jonger is dan 14 jaar, mag gratis binnen. Daarna zijn er vertoningen in Kinepolis Antwerpen (zondag 27 augustus, 10.30 uur) en in bioscoop Feestpaleis (Vlaanderenstraat 24) in Aalst (zondag 3 september, 10.30 uur).
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
