Twee keer in twee dagen staken de Belgian Cats hun klauwen uit naar een olympische medaille. Ze werden luid aangemoedigd bij de Ieperse Emma-gevel. “De fierheid moet overheersen”, vinden velen nu. In hun thuisstad krijgen de Ieperse Cats alvast een olympisch juweeltje cadeau.
Tijdens de laatste minuten van de olympische troostfinale haperde het groot scherm af en toe, waardoor de spanning ondraaglijk werd in de menigte aan de voeten van een gigantische Emma Meesseman, die sinds een paar maanden het Ieperse sportcentrum siert. Nadat de laatste hoop op brons in rook opging, begon het publiek sereen te applaudisseren. Ondanks de ontgoocheling overheerst de trots in de thuisstad van Emma Meesseman en Elise Ramette. Dat beaamt Kristiaan Ramette, oom en peter van Elise. “Vierde, net geen medaille… Dat voelt een beetje zuur, maar we moeten ermee leven en vooral blij zijn dat we zover raakten. Een kleine finale halen op de Spelen is nog nooit gebeurd en dat moeten we koesteren. Ik hoop dat ze de volgende keer weer meestrijden voor de medailles”, vertelt Kristiaan.
Ook voor zijn petekind Elise Ramette had hij enkele mooie woorden: “Elise speelde goed, groeide in het tornooi en bewees dat ze haar basisplaats waard was. Philip Mestdagh heeft haar nog gecoacht op deze plek en daar plukt ze nu de vruchten van. Elise is nu 25 en kan nog een zevental jaar meedraaien aan de top. Ik ga een feestje bouwen en in de sporthal het Ieperse basket volgen. We blijven een basketstad.”
De sport wint
“Weer net niet: België lijkt een patent te hebben op vierde plaatsen”, zegt Francis Devick (62). De Ieperling is juwelier, uurwerkmaker en supporter van het eerste uur. Met z’n basketclub SKT Ieper zorgde hij voor braadworsten tijdens de troostfinale. “De diehards zullen nog een poos blijven plakken, maar hier was ook een pak publiek dat nooit naar het basket komt. Ze maakten kennis met de sport en de sfeer. Een aantal heeft wellicht de smaak te pakken en komt terug naar de matchen in Ieper. Het basket heeft goed gescoord, de sport heeft gewonnen.”
“We blijven onze speelsters op handen dragen”, verzekert Francis. “Ze zijn meer ontgoocheld dan ons. Zoals ik Emma ken, zal ze een poos moeten bezinnen en alles een plaats geven. Ze zal sterker terugkomen.” Bij hun thuiskomst zorgt Francis voor “olympische juweeltjes” voor de Ieperse Cats. “Jaren geleden deed ik Emma een gouden hangertje cadeau in de vorm van een basketbal die in de ring gaat. Haar initialen staan erop en ik voeg telkens een speciaal steentje, meestal een briljant, toe voor elke titel en trofee. Emma heeft intussen een forse erelijst, dus er blijft weinig plaats over op dat hangertje (lacht). Het is een waardevol geschenk, maar met liefde gegeven aan iemand die ik al lang ken en bewonder. Ik zie dat ze het koestert en met trots draagt aan haar halsketting op huldigingen en andere plechtige momenten. Hoe het olympisch juweel voor Emma en Elise er zal uit zien, moet ik eerst met hen bespreken. Mijn voorkeur? Iets uit goud.”
Fierheid
De basketstad trekt ook fans uit de rest van de Westhoek, zoals Cédric Pape (33) uit Passendale. “Supporter ben je in goede en minder goede tijden. Vergeet niet dat onze Cats Julie Allemand misten en uit een klein landje komen. Australië, Frankrijk en Amerika zijn veel groter. Ze zaten eerst in de put na de match tegen Duitsland en hebben ons alsnog euforische momenten bezorgd tegen Japan en Spanje (snikt). Godverdomme, sorry voor mijn gevloek, ik word er emotioneel van. Het is nu een chocolade medaille, maar we zijn toch bij de vier beste teams ter wereld. Ik volg de Cats al vanaf het begin. In deze sporthal speelde Emma meer dan tien jaar geleden kampioen tegen Kangoeroes Boom. Dat jong meisje werd de vrouw die ze nu is. Hoe vaak krijgen we nog zulke talenten? De fierheid moet overheersen.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
