Ultraloper Tim Meiresonne liep afgelopen weekend de Spartathlon, een loodzware looprace tussen Athene en Sparta. Goed voor ruim 248 kilometer of zes marathons na elkaar. “Ik dacht dat ik leeg en al wenend over de streep zou komen. Maar zo is het niet gegaan.”
Tim Meiresonne (43), die zowel in Aartrijke als in London woont, leefde zes jaar toe naar zijn deelname aan de Spartathlon. Sinds 1984 wordt deze ultraloop, door de organisatie zelf omschreven als de zwaarste in zijn soort, jaarlijks georganiseerd. Starten gebeurt onder de Heilige Rots van de Akropolis in Athene om 246 kilometer later te eindigen in Sparta, aan het standbeeld van koning Leonidas. Wat de wedstrijd nog uitdagender maakt, is dat je in minder dan 36 uur tijd de eindmeet moet bereiken. De Sangaspas geeft het parcours extra pit. Deze berg zorgt ervoor dat deelnemers na 160 kilometer maar liefst 1.200 hoogtemeters moeten overbruggen.
Oververhit
Samen met 400 superatleten uit 55 landen stond Tim Meiresonne op zaterdag 28 september in Athene aan de start. Het parcours telt normaal 246 kilometer, maar door een omleiding kwam daar nog ruim 2 kilometer bij. Met temperaturen die opliepen tot liefst 32 graden, haalde Meiresonne de eindmeet na 35 uur en 4 minuten. “Ik voel me goed en heb geen klachten, op een kleine blaar na. Verwaarloosbaar dus. Het dringt precies nog niet helemaal tot me door. Misschien verandert dat vanavond, tijdens de officiële ceremonie”, vertelt Tim dinsdag van aan het zwembad in Griekenland, twee dagen nadat hij de finish bereikte.
De Aartrijkenaar is een getraind ultraloper, maar de Spartathlon was zijn grootste en zwaarste uitdaging tot nu toe. “Ik had een wedstrijdplan opgemaakt en heb dat heel strikt gevolgd en volgehouden. Dat gaf me vertrouwen. Finishen binnen 36 uur was mijn doel. Doseren, de volledige 248 kilometer lang. Het was niet de warmste editie, maar de temperatuur heeft wel een impact op je prestatie. Bij het tweede checkpoint was ik oververhit en moest mijn crew voor afkoeling zorgen.”
Tim ging de nacht in op 160 kilometer, vlak voor de bergpas. “Ik zei nog tegen mijn crew dat ik nog niet had moeten overgeven. Net op dat moment vloog alles eruit. Maar ja, je moet voort, hé. Het is donker, je ziet niet hoe groot en hoe steil de berg is. Je ziet enkel de hoofdlampjes van de andere lopers voor je en je eigen voeten. Mentaal was dat zeer moeilijk, want je kunt niet inschatten hoelang de berg steil omhoog gaat.”
Twee powernaps
Slapen zat er niet in. “Voor het eerst in mijn leven, heb ik al slapend gewandeld. Dat is twee keer voorgevallen tijdens de race, een heel vreemd gevoel. Op twee controlepunten heb ik ook twee minuten geslapen. Niet langer, ik had gevraagd dat ze me zouden wakker maken na twee minuten. Twee erg korte powernaps dus.”
“Ik dacht dat ik leeg en wenend over de streep zou komen. Maar zo is het niet gegaan”
Tim had het moment dat hij over de streep zou komen tientallen keren voorgesteld. “Ik dacht dat ik leeg en wenend over de streep zou komen. Maar zo is het niet gegaan. Ik was nog volledig in trance, nog helemaal gefocust. Ik heb wel een kreet geslaakt, maar veel meer ontlading was er niet. Ik heb het standbeeld gekust en kreeg mijn kroontje en een beeldje. Daarna volgde nog een medische check-up en werden mijn voeten gewassen in een koud badje. Zálig was dat. Daarna zijn we terug naar het hotel vertrokken en heb ik geslapen tot de dag nadien. Daarna heb ik met de crew de race overlopen. Het was ook voor hen een onvergetelijk avontuur.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
