Stephanie Bogaert van Judoclub Heist slaagde onlangs in het examen voor de zwarte gordel. Ze deed dat samen met Christophe Vachaudez van Judoclub Brugge. “De filosofie in judo luidt: het behalen van een zwarte gordel is nog maar het begin.”
Opvallend is dat Stephanie Bogaert destijds grote bekendheid verwierf toen ze in 1997 in karate wereldkampioen kumite werd op het Shotokan kampioenschap in Riverside, Californië. In totaal maakte ze toen in karate ongeveer vijf jaar deel uit van het nationale team. “Judo is geen overstap. Het is een én-verhaal”, benadrukt ze. “De laatste twee maanden was het iets minder karate omdat de focus volledig op judo lag. Ik ben ook lesgeefster in de Nippon Karate Club Knokke-Heist en dat hebben mijn collega’s zeer goed opgevangen.”
Jeugdvrienden
Stephanie Bogaert is actief bij Judoclub Heist, Christophe Vachaudez bij Judoclub Brugge. Er is een goede verstandhouding tussen beiden. “Onze clubs liggen net ver genoeg van elkaar, zodat we niet echt concurreren”, vindt Stephanie. “Het is nu de bedoeling dat ik judo én karate blijf verder doen. Het is aanvullend op elkaar en dat is het leuke eraan. Vorig jaar ben ik naar derde Dan in karate gegaan. Wie weet volgt daar nog een vierde.”
Stephanie, kinesitherapeut in Knokke-Heist, en Christophe, een informaticus uit Brugge, zijn vrienden en stonden destijds als kind samen op de tatami. Omwille van familiale en werkomstandigheden zijn beiden gestopt. Christophe begon, na de geboorte van zijn kinderen, drie jaar geleden met een bruine gordel opnieuw met judo. “Ik had wat last van rugklachten, maar door verstandig te trainen is dit veel verbeterd”, klinkt hij.
We konden quasi alle dagen trainen in de judoclubs in Brugge en Heist
Stephanie begon een jaar eerder, met een blauwe gordel, omdat haar zoon aan judo deed. “Geleidelijk aan zijn we daar weer ingerold en kwam het examen voor zwarte gordel. Voorbije zomer konden we weer de mat op en zijn we zeer intensief beginnen te trainen. We hebben voor de kata’s zelfs in Amsterdam een toepasselijke stage gevolgd. Een geluk was ook dat de trainingen in Brugge en in Heist niet gelijkliepen. Zo konden we in beide clubs quasi elke dag de mat op. Daarnaast waren er nog de provinciale en regionale trainingen.”
Een zwarte gordel lijkt nog niet het eindstation voor beiden. “We zijn beiden veertigers. Als we kunnen trainen zonder kwalijke blessures, doen we zeker nog even voort”, besluiten ze. (ACR)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
