Mario Huys (65), de eerste West-Vlaamse deelnemer aan de Ironman van Hawaï, woont al bijna 30 jaar in Oostenrijk met zijn drie topsportkinderen

In 1985 was hij, een 26-jarige proftriatleet uit Assebroek, de eerste West-Vlaamse deelnemer ooit aan de Ironman van Hawaï. Anno 2024 leeft Mario Huys (65) al bijna drie decennia in de Oostenrijkse bergen en heeft hij drie topsportkinderen: een bobsleeër, een wielrenster/triatlete en een skiër. “De toekomst van mijn kinderen? Die staat in de sterren geschreven”, glimlacht Huys.

Mario Huys heeft op zijn 65ste al een hele levensweg achter de rug. Hij werd geboren in Borgerhout, groeide op in Assebroek, verhuisde later naar Damme en woont intussen al bijna drie decennia in de Oostenrijkse bergen, in Tirol. Toen we hem vorig weekend aan de lijn kregen, vertoefde Huys echter in het Zuid-Spaanse Torremolinos, bij Malaga. “Mijn dochter neemt hier deel aan het wereldkampioenschap triatlon voor junioren”, glimlachte hij. Ter info: Tabea Huys werd 16de op dat WK, twee plaatsen en vijf seconden na Lotte Minnebo, ook uit … Assebroek en de dochter van ex-triatleet Gino. “Hem ken ik natuurlijk van mijn eigen triatlonverleden”, vertelt Mario Huys enthousiast. “Ik heb Gino nog begeleid toen hij in de jaren 90 ook aan de Ironman van Hawaï deelnam. En wat de wedstrijd van Tabea betreft: ze is ziek geworden voor het WK, want normaal strijdt ze voor de vierde of vijfde plaats. Volgend jaar volgen er nieuwe kansen.”

Wereldrecordhouder

Het palmares van Mario Huys als triatleet spreekt tot de verbeelding. Hij was 14 jaar actief als prof, startte in 42 wedstrijden op de volledige afstand waarvan vijf keer de Ironman van Hawaï, en was jarenlang wereldrecordhouder op de dubbele afstand. “Ik heb in mijn jeugd alle mogelijke sporten beoefend”, vertelt hij. “Voetbal uiteraard ook, maar ik was geen echte teamplayer. Ik vind voetbal een prachtige sport, maar zelf kwam ik er te weinig aan te pas. Ik deed alles wat je je maar kan bedenken: turnen, zwemmen, fietsen, karate, boksen… Ik was een veelzijdige atleet en dat heeft me mijn hele jeugd plezier gegeven. Ik wilde altijd een nieuwe uitdaging. Uiteindelijk zag het er lange tijd naar uit dat ik als roeier kans maakte om naar de Olympische Spelen te gaan. Roeien is een complete sport waarin je niet van anderen afhankelijk bent. Dat lag me wel. Maar door omstandigheden is het er niet van gekomen. In 1980 was er die boycot voor de Spelen in Moskou. Het jaar erna werd roeien opgesplitst in een categorie met licht- en zwaargewichten. Ik zou waarschijnlijk een lichtgewicht geweest zijn. Als ik had voortgedaan, zou ik in 1984 misschien naar Los Angeles gegaan zijn. Maar toen ik in 1982 op tv de beelden zag van Julie Moss, die in de Ironman van Hawaï al kruipend over de finish kwam, had ik mijn nieuwe sport gevonden: triatlon. Ik wilde dat ook kunnen en bewijzen dat ik de combinatie van die drie sporten machtig was.”

“België is mijn eerste heimat, Oostenrijk mijn tweede. Ik voel me overal goed” – Mario Huys

Na zijn actieve carrière behaalde Huys een master in de sportwetenschappen en bleef hij als coach in de sportwereld actief. Zo was hij onder meer drie jaar lang de trainer van een jong, opkomend triatlontalent uit Brugge, Luc Van Lierde, later tweevoudig winnaar van de Ironman van Hawaï. Huys: “Ik heb altijd gezegd dat Luc de eerste Belgische winnaar op Hawaï zou worden. Hij was een onmiskenbaar talent.”

Vandaag heeft Huys nog altijd zijn eigen coachbedrijf in Kundl, een stadje in Tirol waar hij zijn sportschool, fitness-, revalidatie- en trainingscentrum ‘Mario Huys Coaching’ uitbaat. “Al tijdens mijn eigen carrière was ik een goede motivator”, legt hij uit. “Dirk Crois, Wim Van Belleghem en Pierre-Marie De Loof zijn als roeier wel naar de Olympische Spelen kunnen gaan en hebben dat van mij geleerd: geloof in jezelf en make it happen. Het onmogelijke mogelijke maken. Niets komt zonder ervoor te werken. Geen tovenarij, wel mensen motiveren om ervoor te gaan. Het gaat er niet om dat je wereldkampioen of olympisch kampioen wordt, wel dat je het beste uit jezelf haalt. Ik beschouw iedereen als een wereldkampioen. Niet iedereen kan immers de beste zijn, maar iedereen kan wel de beste versie van zichzelf zijn. Je grenzen opzoeken en verleggen, dat is voor iedereen een heel grote uitdaging. Jammer genoeg zie ik dat dit vandaag minder geworden is. De huidige generatie is net dat tikkeltje meer verwend. Vandaag koop je iets en daarmee kan je verder. Vroeger was er niets te koop. Wij hadden geen hartslagmeter, geen powermeter en geen dure fiets van 20.000 euro.”

“Mijn grootste passie als coach is mensen een reden geven om te sporten” – Mario Huys

“In de zwemsport zie je dat tegenwoordig ook. Toen mijn dochter Tabea het als 11-jarige goed deed, kostte een zwempakje 400 tot 500 euro. Zo heb je er drie per jaar nodig en dan vraag je je wel eens af: waar gaat dit naartoe? Maar los daarvan heb ik op mijn 35ste gezegd dat ik mijn levensstijl aan mijn kinderen wil doorgeven. Intussen zijn we 30 jaar verder en doe ik dat nog altijd. Dat is meteen ook mijn grootste passie: mensen en kinderen een reden geven om te sporten. Niet alleen topsporters. Ook zakenmensen die naar de Himalaya willen of de Grossglockner, de hoogste berg van Oostenrijk, zullen beklimmen, komen bij ons langs. Zelfs twee mensen die in een rolstoel zaten en nooit meer dachten te kunnen skiën, hebben we weer op de latten gekregen. Een gouden medaille op de Spelen is mooi en geeft veel voldoening, maar ik wil ook veel andere mensen helpen, zodat het leven niet monotoon en alleen voor de toppers is.”

Drie topsportkinderen

Met zoon Sascha, dochter Tabea en zoon Tamino heeft Huys bovendien drie topsportkinderen in huis. Sascha nam in 2022 met het Oostenrijkse bobsleeteam deel aan de Olympische Winterspelen in Peking. Tabea was in september als wielrenster aan de slag op het EK in België en het WK in Zwitserland, maar doet het ook uitstekend als triatlete. Tamino wil het dan weer maken als skiër. “De toekomst van Sascha oogt mooi. Hij is militair en heeft het al gemaakt. Nu ambieert hij de komende Winterspelen van Turijn in 2026. Daarna is het mogelijk dat hij als coach in mijn zaak komt werken, al moet hij daarvoor eerst nog een paar studies afwerken. Tabea is eveneens goed bezig. Ze kan in 2025 naar een WorldTour-team, maar het is nog niet duidelijk voor welke ploeg ze zal tekenen. Ook triatlon blijft voor haar een doel. Los Angeles 2028 zit in haar hoofd, al maakt ze voor die Spelen ook als wielrenster deel uit van het Oostenrijkse project. Waar haar toekomst ligt? Dat staat in de sterren geschreven.” (lees verder onder de foto)

“Dat geldt ook voor Tamino, mijn jongste van zes kinderen. Hij zit momenteel voor vier jaar in een speciale skischool. Als hij daarvoor slaagt, mag hij naar het atheneum, de hogere middelbare school, voor nog eens vijf jaar. Wat daarna gebeurt, moeten we afwachten. In de skischool waar hij nu zit, kunnen per regio maar acht kinderen van elk geboortejaar terecht. Tamino, die in 2010 geboren werd, is er daar één van. Ik vind dat een goed systeem. In die scholen heerst een enorme discipline: op internaat tijdens de week elke dag om vijf uur opstaan, om zeven uur op de piste, vervolgens school en daarna nog een andere training. Tamino moet alles zelf doen. Het is een heel harde training, maar daar zal hij in de toekomst zeker nog de vruchten van plukken.”

Heimat in België en Oostenrijk

We vragen Huys, die intussen ook zes kleinkinderen heeft, of hij soms nog naar West-Vlaanderen afzakt. “Niet meer zo vaak, want ik ben vaak onderweg met mijn kinderen. Gelukkig voel ik me overal thuis, samen met mijn vrouw Sabine die twaalf jaar jonger is. Toen ik in 1995 of 1996 met een vriend in het Oostenrijkse Zillertal ging skiën, had ik niet gedacht dat ik er 30 jaar later nog zou wonen. Maar ik ben blijven hangen en intussen kennen ze me heel goed. Ik blijf wel Belg en ben fier op mijn land. Voor mij is het mijn eerste heimat. Oostenrijk is mijn tweede heimat. Wie weet komt er in de toekomst nog een derde bij. Hawaï misschien? (grijnst) We zien wel. Mijn heimat is waar ik me thuis voel. Wanneer ik aan mensen mijn verhaal vertel, vragen velen me: dit kan jij toch niet allemaal in één leven gedaan hebben? Maar toch is het zo. Ik leef gewoon wat sneller.”