Dat 2020 een uitzonderlijk jaar was, hoeven we niemand meer uit te leggen. Ook 2021 zal allicht geen normaal jaar worden. Dat is zeker het geval voor Emma Plasschaert. De Olympische Spelen van Tokio zijn het grote doel van de Oostendse topzeilster, maar de weg daar naartoe verloopt niet zoals gepland.
Weet je wat er zo leuk is aan een interview met Emma Plasschaert? Je hoort haar nooit klagen, ze bekijkt alles altijd positief. Meer dan een half jaar thuis moeten zitten zonder wedstrijden? Dan maar wat tijd met vrienden en familie inhalen. Twee weken in quarantaine op een Australische hotelkamer? Je moet er wat voor over hebben om je vriend eindelijk weer van dichtbij te kunnen zien. Geen terras bij je appartement waarop je je fiets kan kuisen? Dan maar je tweewieler meenemen onder de douche. “Soms moet je een beetje creatief zijn”, lacht Emma. “Ondertussen ben ik wel verhuisd en hoef ik mijn fiets niet meer mee te sleuren naar mijn badkamer. Ik kan hem nu gewoon buiten kuisen.”
Tijd inhalen met vrienden en familie
Emma Plasschaert ging 2020 in als één van Belgiës belangrijkste medaillekandidaten voor de Spelen van Tokio. In 2018 werd Plasschaert wereldkampioene in de Laser Radial-klasse en een jaar later won ze in Tokio het olympische testevent. Om dan plots te moeten horen dat je grote doel wordt uitgesteld, plezant is het niet.
“Dat was inderdaad een domper”, knikt Emma. “Maar al bij al heb ik de knop vrij vlot kunnen omdraaien. Het hielp ook dat ik thuis gewoon kon blijven doortrainen. De nadruk lag vooral op het fysieke werk: veel krachtoefeningen en fietstrainingen. En om te zeilen, konden we in Oostende terecht. Bovendien was die langere periode thuis het ideale moment om eens iets leuks met vrienden en familie te doen. Ik moet toegeven dat ik de wedstrijden toen niet echt gemist heb.”
Terug naar Australië
Wat Emma wel gemist heeft, was haar vriend Matthew Matt Wearn. Zelf een topzeiler én Australiër. Terwijl Emma vastzat in België, verbleef Matt aan de andere kant van de wereld.
“Acht maanden gescheiden moeten leven, is echt lang”, vertelt Emma. “Dus besloot ik om eind oktober toch maar naar Australië af te reizen. Wat niet gemakkelijk was, want om het land binnen te mogen moest je eerst een uitzondering krijgen. En éénmaal geland, moest je nog twee weken in strikte quarantaine. Je landt op de luchthaven, je stapt een bus op en je wordt naar je hotel gebracht. Vervolgens word je twee weken opgesloten op je kamer. Drie keer per dag mocht je de deur openen toen ze eten kwamen brengen en dat was het. Gelukkig was het eten in orde. (lacht) Ik had eigenlijk verwacht dat die weken zwaarder zouden zijn. Ik vertoef heel graag buiten, maar je weet waarvoor je het doet en je hebt mooie vooruitzichten. Dan kan je zo’n periode ook sneller doorkomen. Ik had ook een hometrainer en wat fitnessmateriaal gekregen, dus ik kon me fysiek nog wat bezig houden.”
Toen Emma eindelijk naar buiten mocht, had Matt een ongelooflijke verrassing voor haar in petto. Zo vroeg hij Emma op een onverwachts moment ten huwelijk. “Hij had echt zijn best gedaan. We waren alleen tijdens een wandeling en we kwamen bij een prachtige plek aan, met een watervalletje en zo. En toen ging hij op zijn knie zitten. Natuurlijk heb ik ja gezegd. Wanneer we gaan trouwen? Dat is nog niet beslist. Ook waar we gaan trouwen, ligt nog niet vast. Als het in Australië is, dan wordt het wel in beperkte kring. Mijn familie en vrienden hebben altijd al gezegd dat ze eens naar Australië willen komen en ik kan hen geen ongelijk geven. Het is echt een prachtig land. Van corona is daar nu trouwens nauwelijks sprake. Het gewone leven is daar bijna helemaal teruggekeerd.”
Stage op Lanzarote
Na een drietal maanden Australië keerde Emma terug naar België. Even proeven van de winterprik alvorens opnieuw te vertrekken naar warmere oorden. Sinds vorige week is ze op stage in Lanzarote, waar ze zich volop aan het voorbereiden is voor haar eerste wedstrijden van het jaar.
“De oefenwedstrijden die ik in Australië kon zeilen, waren uitstekende trainingen, maar die tellen niet echt mee. En de wedstrijd van Mallorca is afgelast, dus lijkt het erop dat ik mijn seizoen eind april in Zuid-Frankrijk zal openen. Vervolgens is er nog het EK en daarna komen de Spelen er al aan. In een ideale wereld zou ik in juni al naar Japan gaan om er te trainen, maar ik vrees dat dat er niet zal inzitten. Voorlopig ziet het ernaar uit dat ze ons zo kort mogelijk in Japan zullen houden. Toekomen, zeilen en weer vertrekken bij wijze van spreken. Van de olympische ervaring zal maar weinig sprake zijn, maar liever zo dan geen Spelen. En als ik met een medaille kan terugkeren, zal dat heel veel goedmaken.”
Olympische Spelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
