Emma Plasschaert is weer thuis na de Olympische Spelen én ze bracht Australische zeiler Matt Wearn mee, al zeven jaar haar vriend en ondertussen ook verloofde. Hij haalde goud, zij strandde op de vierde plaats. Teleurstelling heeft bij haar ondertussen plaats gemaakt voor trots. Trots op zichzelf én op Matt.
Zeiler Matt Wearn (25) staat ietwat onwennig tussen de vier Oostendse olympiërs die een officiële huldiging krijgen in het Oostendse stadhuis. De Australiër wordt haast als Oostendenaar gehuldigd; want als verloofde van Emma Plasschaert (27) is hij ‘ook een halve Oostendenaar’, klonk het. “Dat klopt wel ergens”, lacht hij. “Emma en ik zijn al zeven jaar samen en ik ben hier ondertussen al zodanig vaak geweest, dat Oostende echt aanvoelt als een tweede thuis.”
Emma en Matt zijn een ijzersterk koppel, en dat zie je. Maar het is niet altijd gemakkelijk, zij in België en hij aan de andere kant van de wereld. “We leerden elkaar kennen in 2014 bij een – hoe kan het ook anders – een zeilevenement”, vertellen ze. “We begonnen met praten en eigenlijk was het meteen pretty obvious. Liefde op het eerste gezicht? Ja, eigenlijk wel. Aan het tafelvoetbal, niet in een zeilboot (lacht).”
“De afstand is niet altijd gemakkelijk, maar we zijn ondertussen al zeven jaar samen en we hebben dus wel bewezen dat het lukt”, zegt Matt. “We make it work. We zien elkaar vooral op zeilevenementen. Zeker met covid nu is het niet gemakkelijk geweest.”
Op de Olympische Spelen, waar Matt en Emma allebei voor een medaille gingen, mochten ze elkaar niet zien omdat ze in aparte bubbels zaten. “Op dat moment sta je daar eigenlijk niet bij stil”, zegt Emma. “Je bent echt zo gefocust op je doel, dat nog eens drie weken elkaar missen, niets is. Het is zoals je familie en vrienden maanden lang niet zien, we zijn dat gewoon. We zagen elkaar in Tokio wel eens vanop afstand, met maskers aan, maar mochten elkaar niet aanraken.” Toen Emma en Matt elkaar weer in de armen sloten (toen Matt zijn gouden medaille won), was het zes maanden geleden dat ze elkaar zagen. “Achteraf denk je wel: dat was eigenlijk echt een zotte situatie. Maar op het moment zelf…”
Matt won overtuigend goud: de dag voor de medal race wist hij al dat het binnen was. “Ik ben echt supertrots”, zegt Emma. “Ja, ik kan eigenlijk echt niet trotser zijn. Het was echt fantastisch. Zeker als je weet dat de Australiërs zo afgesloten waren en anderhalf jaar lang niet hebben deelgenomen aan competities…” Matt zelf, die zes jaar was toen hij voor het eerst begon met zeilen, kon het eerst niet goed geloven: “Je bent al tien jaar bezig met trainen en dan valt alles ineens samen. Het is een raar gevoel, op dat podium staan en het volkslied horen spelen. Dan komen echt alle emoties. Je hebt per slot van rekening tien jaar naar dat doel gewerkt.” Maar de gouden medaille nu is geen eindpunt voor Matt; ook hij zal blijven verder zeilen.
Emma haalde met haar vierde plaats nét geen medaille. “Uiteraard ben ik supertrots op haar”, gaat Matt verder. “Al is een vierde plaats wel de ergste plaats, ik weet dat ze meer dan capabel is om een medaille te halen.” Iets waar Emma ook akkoord mee gaat: “Parijs is nu toch wel echt het doel. Ik durfde het eerst niet goed uitspreken, maar ik weet dat ik nu kan zeggen dat ik daar een medaille wil halen.” Het is een cliché: na het huwelijksfeest, kinderen? “We hebben het er eigenlijk nog niet echt over gehad. Sowieso niet in de nabije toekomst. We hebben nog andere doelen te halen eerst”, lachen ze. “Maar daarna? Dat denken we wel.”
Olympische Spelen
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier