De naam Eddy Vandenhouweele (64) doet bij elke boksliefhebber een belletje rinkelen. Hij is een meervoudig Belgisch kampioen. Sinds 1990 is Eddy voorzitter, hoofdtrainer en duivel-doet-al van Flandria Boxing Club in Oostende. Vijf dagen in de week rijdt hij van Middelkerke naar Oostende om zijn ‘boys’ te leiden, te begeleiden en zijn passie voor de bokssport door te geven.
Eddy Vandenhouweele werd geboren op 16 april 1959. Hij was de voorlaatste van vijf kinderen. Zijn ouders waren Henri en Madeleine Vanloo. Twee broers zijn overleden, zijn zus woont in Brussel en hij heeft nog contact met zijn jongste broer Johan. Vader Henri stierf in 1963 na een verkeersongeval in Raversijde. Moeder Madeleine had handenvol werk met haar kroost. Eddy groeide op in Middelkerke en woont nog steeds in het ouderlijk huis dat hij zelf renoveerde. Hij ging naar de gemeenteschool en trok dan een jaar naar het VTI in Oostende. Eddy kon op 14-jarige leeftijd starten als werkman in de bouw bij aannemer Rosseel uit Middelkerke. Hij bleef er tien jaar aan de slag en werkte ook nog drie jaar bij Electro Entreprises uit Gullegem, die de elektriciteitsinstallatie uitvoerde in het woon-zorgcentrum in Middelkerke.
Eddy, toen al 27, had weinig tijd om te trainen voor zijn geliefkoosde bokssport. Via toenmalig burgemeester Julien Deseyn kreeg hij werk bij de gemeente, als grafdelver op de gemeentelijke begraafplaats. Hij bleef er 33 jaar actief, tot hij op 60-jarige leeftijd met pensioen ging. Eddy zette in de jaren 80, zonder politieke ambities, ook zijn populariteit in op de verkiezingslijsten, ‘Stem van het Volk’. Eddy trouwde in 1980 met Sabine Vaneeckhoute. Eddy en Sabine zijn de ouders van twee dochters, Angelique (39) en Angela (38) en de grootouders van drie kleinkinderen. Kleinzoon Renzo Cambier (19) begon ook te boksen, maar hij is, als bakkerszoon, door gebrek aan tijd, overgeschakeld naar darts.
Voetbal en boksen
De kleine Eddy begon op tienjarige leeftijd te voetballen bij Gold Star Middelkerke. “Daar, toen nog op het oud terrein, tussen de elektriciteitsmasten, kon ik mij uitleven”, vertelt Eddy.
“Ik had vlug de smaak van het boksen te pakken, tot grote colère van mijn moeder”
“Ik doorliep er al de jeugdrangen als voorstopper. Toen ik scholier en junior was en al naar de bokstraining ging, werd ik ook uitgespeeld als keeper. Op latere leeftijd heb ik ook corporatief voetbal gespeeld bij de Highlanders in Raversijde, voor de ambiance, maar mijn passie was boksen! Het is allemaal gestart toen ik uitgedaagd werd door mijn vrienden in Café Safir. Ik was nog maar veertien, maar graag de haantje de voorste. Ik liet me overhalen om met hen te komen trainen in de Flandria Boxing Club in Oostende bij Theo Vanhaeverbeke. Ik had vlug de smaak te pakken, tot grote colère van mijn moeder. Ik ging tot vier keer per week trainen en maakte snel vorderingen. Nu mogen ze al vanaf tien jaar in de ring staan, maar toen moest ik wachten tot mijn zestiende om een eerste kamp te leveren in Kalken. Ik heb die met klank gewonnen en na enkele overwinningen mocht ik in Oostende deelnemen aan een grote boksmeeting. Tussen 1975 en 1980 heb ik 44 amateurkampen gedaan en ik won mijn meeste kampen, meer dan 30, met knock-out. Ik werd zelf nooit neergemept. Uiteraard ben ik fier op mijn twee Belgische titels bij de amateurs.”
Tussen 1980 en 1990 was Eddy profbokser en leverde hij kampen in binnen- en buitenland. “Ik heb zeker een 40-tal profkampen gebokst”, weet Eddy. “Ik deed het vooral om wat drinkgeld te verdienen. Na enkele maanden mocht ik al aantreden in Zweden en Noorwegen. In Duitsland had ik de ex-wereldkampioen Ralph Rocky Ziani als tegenstrever en ik verloor op punten. Onvergetelijk zijn de meetings in Izegem en Middelkerke, waar ik op 14 oktober 1984 kampioen van België bij de halfzwaargewichten werd na een kamp tegen Hendrick Seys. Daarna ben ik ook kampioen geworden in de cruiserklasse.”
“In 1990 volgde ik een cursus van trainer en toen Theo Vanhaeverbeke afscheid nam van Flandria Boxing Club, heb ik de boksclub overgenomen. We moesten weer starten van nul. Ik ben gestart met enkele goede amateurs zoals Serge Vandenberghe, Cliff Vlaminck en Gunther Grymonprez en midden de jaren 90 hadden we Bruggeling Mike Algoet die furore maakte. Ook Dirk Wallyn maakte een comeback en ik heb hem begeleid in binnen- en buitenland. Ik ben altijd eerlijk geweest met mijn boksers. Drank en drugs zijn taboe. Ik ben er om hen te trainen en te steunen, niet om hun premies af te romen. De club is vijf dagen per week open, van 17 tot 19 uur. Momenteel heb ik een tiental atleten in competitie, die regelmatig amateurkampen leveren. Als club worden we veel gevraagd om boksers te leveren in verschillende gewichtsklassen.”
Groter lokaal
Door de renovatiewerken aan de Koninklijke Stallingen was Eddy Vandenhouweele verplicht het lokaal, dat gelegen is in de linkervleugel, tot de grond te ontmantelen.
“Ik heb weken werk gehad om, samen met vrienden en de leden van club, het lokaal leeg te maken. De training gaat nu door in een andere vleugel en we moeten meer huurgeld betalen. De renovatie zal pas klaar zijn na nieuwjaar en dan wachten weer nieuwe kosten om ons oud lokaal te installeren. De locatie zal groter zijn, zodat we misschien kleine meetings, met staanplaatsen zoals vroeger, zullen kunnen organiseren. Ik sta nog dagelijks in de ring als trainer, maar kan niet meer lopen wegens pijn in de rug. Af en toe ga ik naar de kliniek voor een inspuiting. Ik heb er mij bij neergelegd dat ik minder mobiel ben. Op 56-jarige leeftijd kon ik nog een marathon lopen, Nieuwpoort-Ieper. In totaal heb ik acht marathons gelopen. Mijn beste prestatie was Kortrijk-Brugge in 3 u. 37’. Zolang ik gezond blijf, zal ik me verder inzetten voor Flandria Boxing Club! De 17-jarige Israëliet Ismaël, een goe manneke, wordt mijn nieuwe poulain voor de toekomst.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
