Delfine Persoon voor haar laatste grote match: “Ik moet eerlijk zeggen: ik verlang wel naar wat meer rust, ja”

Als alles goed gaat, bokst Delfine Persoon vrijdag in Atlanta nog maar eens voor een wereldtitel, misschien wel de allerlaatste in haar indrukwekkende carrière. Al wacht haar een loodzware taak tegen de Amerikaanse Alycia Baumgardner, die er een thuismatch bokst. Een gesprek over de moeilijke voorbereiding, de waarde van relativeren en 40 worden. “Tegenslag? Hoe vaker je op je tanden krijgt, hoe minder pijn het doet.”

We spreken Delfine op minder dan een week voor haar vertrek naar de States, achter de cafetariatoog van Boxing Team Houtland in Gits, de club die ze runt met haar trainer Filiep Tampere. “Het is gelukkig kalm”, grijnst ze. Al is dat relatief. Terwijl ze nog snel een scherm fikst om de match tegen Baumgardner uit te zenden, krijgt ze tijdens het interview nog een bericht dat een trainer ziek is uitgevallen en foetert ze dat haar visum maar niet geregeld raakt. En dan heeft ze het nog niet over de administratie van de club, de verschillende tests die ze nog moet afleggen en de woelige omstandigheden van de match waar ze voor staat.

Op vrijdag 27 september staat ze immers in de ring tegenover de Amerikaanse Alycia Baumgardner, de huidige wereldkampioene supervedergewichten. Haar management houdt Persoon al twee jaar aan het lijntje, er zijn amper trainingsfaciliteiten voorzien en er is ook financiële onzekerheid. Dat de scheidsrechters óók Amerikanen zijn en Baumgardner verrassend genoeg vrijgesproken werd van doping begin dit jaar, baart zorgen. “Haar B-staal bleek plots verdwenen. Als zoiets bij mij was gebeurd, had ik zeker vier of misschien zelfs acht jaar gekregen en was er een smet op heel mijn carrière geweest. In Amerika kan dat allemaal.”

Maximum

Op papier heeft ze er alle redenen toe, maar Delfine is eerder gelaten dan ontgoocheld. In het verleden werd ze al vaker geconfronteerd met discutabele en ronduit dubieuze beslissingen, zoals tegen Katie Taylor – een Ierse die in Amerika woont – en de Italiaanse bokster Irma Testa. “Hoe meer je op je tanden krijgt, hoe minder pijn het doet”, haalt Delfine haar schouders op. “De eerste keer loop je een maand depressief rond, de tweede keer is dat al wat minder. Ik lig er eerlijk gezegd niet meer wakker van. Ik ben blij dat ik de kans krijg. We zien wel. Als ik verlies gaat het in elk geval wat rapper slijten. Mijn kansen? Filiep zegt altijd fiftyfifty. Ze is jonger (30 jaar, red.) en explosiever, terwijl ik meer de diehard ben die blijft gaan. Het belangrijkste is dat het een goeie kamp is voor mezelf als ik achteraf kan zeggen dat ik er het maximum heb kunnen uithalen. Ik wil natuurlijk winnen, maar het wordt niet makkelijk.”

Ging ook niet zo vlotjes: de voorbereiding. Er was een hardnekkige longontsteking en de maandenlange onzekerheid of de wedstrijd wel zou doorgaan. Al is ze vol lof over haar flexibele collega’s bij de politie, waar ze nog altijd fulltime werkt. “Fysiek ben ik klaar, ja. Mijn laatste sparring was zeker niet slecht en ik hoop dat ik kan pieken tegen de wedstrijd. En mentaal… daar heb ik nooit echt miserie mee gehad. Ik kan altijd de klik maken voor de wedstrijd. Wanneer dat is? (naar Filiep) Wanneer ben ik niet meer aangenaam? Een uur ervoor? Ja, dan moet je inderdaad niet beginnen zagen tegen mij”, grijnst Delfine. Dat ze haast voor een lege tribune moet spelen straks, maakt haar ook weinig uit. “De laatste keer in New York heb ik pas na de wedstrijd gezien hoeveel volk er zat. Op zo’n moment ben ik met maar één ding bezig en hoor ik ook maar één stem: die van mijn trainer. Maar het is wel fijn dat Amy er ook bij is.”

Diezelfde avond bokst inderdaad ook Amy Naert uit Ingelmunster. De 36-jarige bokster, bouwvakker in het dagelijks leven, begon op latere leeftijd te boksen. “Oei, die is goed, zegt ze dan. Terwijl ik dan zeg: en gij niet, misschien? Amy moet je vaak een hart onder de riem steken, maar eenmaal in de ring gaat ze er helemaal voor. Ze is een echt werkpaard. Ik ben iemand die je moet afremmen, zij heeft dan weer een duwtje nodig.”

Dopingcontrole à volonté

Hoewel Delfine steevast wedstrijd per wedstrijd bekijkt, steekt ze niet onder stoelen of banken dat dit wel eens haar laatste grote wedstrijd zou kunnen zijn. “Ik word 40 in januari en ik voel dat mijn lichaam wat rapper sputtert. Mijn blessures herstellen minder snel en ik word ook sneller ziek. Ik moet eerlijk zeggen: ik verlang wel naar wat meer rust, ja. Maar wat ik absoluut niet ga missen, is het doorgeven van mijn whereabouts. Al sinds 2012 moet ik echt elke dag zeggen waar ik zit. De laatste tien dagen heb ik drie keer een dopingcontrole had, van zowel de VADA (Voluntary Anti-Doping Association, red.) als de NADO (Nationale AntiDoping Organisatie, red.). Om 5 uur bellen ze je uit bed. En als je net geplast hebt, dan zit je daar.” (blaast) “Ik moest dan de afspraak met mijn kine verzetten en alweer mijn dagplanning omgooien. Ik ben waarschijnlijk de enige bokser in België die zoveel gecontroleerd wordt. En denk maar niet dat ze zo vaak bij Katie of Alycia komen aankloppen.”

Het is pijnlijk, zo’n geweldige ambassadeur zijn voor de sport, terwijl boksen dat niet is voor zichzelf. “We zijn als land te klein om daar ook maar enige inspraak in te hebben. Wat je doet, moet je voor jezelf doen. Ik kan ook alles steeds beter relativeren. Het is cru om te zeggen, maar de laatste tijd moesten we vaak naar een begrafenis van vrienden en dat zet je aan het denken. We hebben een huis, een auto, ons werk en zijn gezond. Dat is het belangrijkste. Had ik meer uit mijn carrière kunnen halen? Qua prestaties hebben we er het maximum uitgehaald. Ik had gehoopt dat de kamp tegen Baumgardner dit voorjaar zou zijn en ik kon meedoen aan het laatste kwalificatietornooi voor de Olympische Spelen in juni. Maar omdat de wedstrijd steeds werd uitgesteld door hen, moest ik kiezen tussen de Spelen en het WK. Ik koos voor dat laatste, maar natuurlijk blijven de Spelen een gemis op mijn palmares. Zoiets meemaken is uniek.”

Waar ze het maximum overigens niet kon uithalen, was het financiële. “Als ik in Amerika had gewoond, was ik smoorrijke geweest. Katie Taylor kreeg voor haar laatste kamp anderhalf miljoen dollar. Maar je kan die bedenking tien keer maken, het verandert er toch niets aan. Ik heb het evenwel nooit voor het geld gedaan. Het was nooit de reden waarom ik bleef boksen. Wat mij wel stoort, is dat ik straks 59 procent moet afdragen aan de belastingen. Schrijf dat maar op. De echte winnaar van de match straks is de Belgische Staat. Die incasseert het geld, maar geen klappen.”

De boksmatch vindt plaats om 1 uur ‘s nachts, onze tijd, en is te volgen in de boksclub alsook via www.brinx.tv.