Al meer dan veertig jaar is Fons Roets (FRO) schrijvend actief in de regionale sportwereld. Als sportliefhebber pur sang leerde hij honderden mensen en hun verhaal kennen. Iedere week duikt hij in de archiefdoos vol herinneringen en anekdotes.
Bjorn Hendrickx werd geboren in Oostende op 10 april 1974, als jongste zoon van Claudine Hampsted en Freddy Hendrickx. Meteen na zijn geboorte verhuisde het gezin, met zijn broers Sven (1970) en Dave (1971), naar de Vosseslag. Van de basisschool in De Haan trok hij naar het Sint-Jozefsinstituut in Oostende, afdeling Economie. Hij roeide toen al bij KRNSO en combineerde dat later met studies aan de zeevaartschool, opleiding bagger- en sleepvaart. Vader Freddy was loods en broer Sven werd kapitein bij de lange omvaart.
Bij de U23, in 1995, kon Bjorn een contract afdwingen als bediende bij het Olympisch Comité, halftijds; na Atlanta 1996 werd hij fulltime prof. Dat bleef hij tot hij in 2002 door blessure werd geschrapt. Bjorn moest ‘naar de ziekenkas’. Na een interimjob als chauffeur in de haven van Zeebrugge en een zomerjob als strandredder in De Haan, werkte hij als zaalwachter in Bredene. Ondertussen legde hij ingangsexamen af bij Proviron, waar hij twee jaar actief was. In 2003 nam hij deel aan het examen voor brandweerman, en in 2005 trad hij in dienst bij de Oostendse brandweer, waar hij nog altijd werkt.
Via zijn ‘roeimaat’ Stijn Smulders werd Bjorn tien jaar geleden ook zaakvoerder van Rowing Service, een firma die zich inzet voor de roeisport en fitnesstoestellen, roeiboten en sportkledij verkoopt en herstelt.
Bjorn trouwde in 2005 met Babs en is vader van twee dochters: wielrenster in de Lotto-ploeg Julie (19) en volleybalspeelster in Bredene Amélie (17).
Communie als kampioen
Als tienjarige zat Bjorn op de trappen van de roeiclub te kijken naar de prestaties van vader Freddy en broers Sven en Dave.
“Heel de familie Hendrickx zit al lang in de roeisport, en de stap van de trap naar een roeiboot was niet moeilijk. Vanaf mijn tiende volgde ik initiatie bij jeugdtrainer André Grymonprez. Mijn eerste officiële wedstrijd was de Regatta des 4 Ports: Oostende, Boulogne, Gravelines en Duinkerke. Op de dag van onze communie namen Johan Brissinck en ik ‘s morgens vroeg deel aan een roeiwedstrijd in Brugge. Ik werd kampioen van België in de skiff, en in dubbel met Johan. De trein was vertrokken, met titels om de twee jaar.”
In 2002 won ik een wedstrijd tegen duizenden deelnemers, een maand later zeiden de dokters: stoppen!
“In 1991 behaalde ik goud in de internationale jeugdbeker in Schotland. We hadden een goede lichting, en in ploeg met Maarten Tratsaert, Marc Boucquez en Johan Brissinck haalden we een mooie zesde plaats op het WK Juniores 1992 in Canada. Voor het WK in Indianapolis, in 1994, was ik aangeduid als reserve bij de seniores. In het Finse Tampère pakte ik in een kwalificatiewedstrijd voor de Olympische Spelen van Atlanta in dubbel met Tom Simoens een mooie veertiende plaats, op dertig landen. Daarmee waren we net geplaatst. We betaalden veel leergeld, maar haalden toch de B-finale, met een tiende plaats. Ik was 22, en het blijft een unieke belevenis.”
“Daarna volgden nog drie WK’s met Tom: Aiguebelette 1997( A-finale, zesde), Keulen 1998 (B-finale, achtste) en Saint-Catherines Canada 1999 (B-finale, tiende). Samen met Bjorn Simoens schreef ik in het Amerikaanse Princeton in 1999 ook een beetje roeigeschiedenis door een Word Cup-regatta te winnen. Ons hoogtepunt – en afscheid.”
Vanaf 1999 roeide Bjorn in de vier, samen met Luc Goris, Arnaud Ducheyne en Stijn Smulders.
“Op het WK in Saint-Catherines in Canada kwalificeerden we ons met een tiende plaats voor de Olympische Spelen van Sydney 2000. Met de B-finale en een negende plaats presteerden we daar niet slecht, maar Arnaud en Luc haakten af, en ik roeide verder met Stijn in dubbel. De resultaten, met deelname aan het WK van Luzern in 2001, waren wisselvallig. We werden wel Belgisch kampioen en wonnen een regatta in Spanje.”
“In de zomer van 2002 kreeg ik steeds meer last van mijn rug. Zelfs één keer trainen per dag werd heel lastig. In september waagde ik me, samen met Stijn, aan The Charles Regatta in Amerika, een wedstrijd van vijf kilometer in Boston. Wonder boven wonder wonnen we die, tegen duizenden deelnemers. Een maand later kreeg ik van de dokters het verdict: stop met roeien en laat je hernia opereren. Begin 2003 ging ik onder het mes.”
Nog actief in de club
Na twee maanden revalidatie was Bjorn weer fit.
“Maar roeien op hoog niveau ging niet meer. Ik werd in 2011, op 37-jarige leeftijd, wel nog Belgisch kampioen in de dubbelvier, samen met Bram en Arne Dubois en Robin Vanparys. Dat was een hele eer voor onze club. Samen met Bram nam ik in dat jaar nog eens deel aan de Charles Regatta. Op 7.500 deelnemers kwamen we enkele seconden te kort voor de top vijf.”
“Langzaam doofde mijn carrière als roeier uit. Ik roeide nog enkele wedstrijden met de masters, en met de collega’s van de brandweer nam ik deel aan enkele edities van de KRNSO-walvissloepenrace. Af en toe help ik clubtrainer Jeroen Neus om ons groot talent en kandidaat-olympiër Marlon Colpaert te begeleiden. Ook de andere leden kunnen op mijn ervaring rekenen. De toekomst van KRNSO blijft er goed uitzien, met veel jong talent bij de jeugd, jongens en meisjes. En via mijn firma Rowing Service volg ik het roeien nog altijd op de voet.”
Fiere vader
Zelf sporten blijft voor Bjorn nu beperkt tot fietsen, wandelen en lopen met de hond op het strand.
“Uiteraard ben ik fier dat ik mijn sportieve genen heb doorgegeven aan onze twee dochters. Julie combineert haar studies met wielrennen. Ze heeft wat talent en ze reed zich in de media met een sterke prestatie in het kampioenschap van België. Volgend jaar wordt ze lid van de Lotto-ploeg. Ze is heel ambitieus, droomt van Olympische Spelen, net als haar pa. We steunen haar, zonder hoge verwachtingen te stellen. Ik begeleid haar meestal op training, met de fiets of met de scooter. Amélie is zeventien en koos voor volleybal. Ook zij is heel gedreven om te presteren en vooral: te winnen!”
“Als ik terugkijk, ben ik best tevreden over mijn carrière, in een bijzonder zware en intensieve sport. Ik heb er veel uit geleerd, een stukje van de wereld gezien, en ik ben trots dat ik nog altijd aardig door het leven roei. Mijn boot, een dubbelvier met vrouw en dochters, is nog steeds succesvol!”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
