Mathijs Casteele is sedert vorige maand terug in het land. De atleet van KKS zag een rondreis door Australië verlengd van 8 naar 21 maanden door de corona-epidemie.
Vorig weekend stond de ingenieur al terug aan de start van een veldloop. Op het Provinciaal Kampioenschap werd Mathijs knap vierde. “Ik wist natuurlijk niet wat ik er moest van verwachten”, vertelt de 32-jarige Mathijs Casteele. Nadat ik toch wel te kampen kreeg met heel wat blessureleed kon ik nu toch al redelijk wat trainingsarbeid verrichten. In Australië moest ik afrekenen met enkele zware kwetsuren. Een knie en voetpeesblessure hielden me aan de kant. De basis is er terug, maar nog niet goed genoeg om mee te dingen voor een podiumplaats. Nu wil ik die verder opbouwen naar het Vlaams en Belgisch Kampioenschap toe. Ook voor mijn Franse club in Douai wil ik over twee weken deelnemen aan de selectiewedstrijden departementaal. Op 13 maart is dan de finale in Parijs.”
‘Working holiday’
Mathijs reisde met zijn echtgenote Paulien Deseure net voordat corona uitbrak af naar Australië. “Het was de bedoeling om een acht maand durende trip te maken, maar die is dus ferm uitgelopen door corona (lacht). Er was niets wat ons naar België terugriep. Het werd dus een uit de hand gelopen ‘working holiday’ van één jaar en negen maanden. Reizen was niet altijd eenvoudig doordat we vast zaten in de verschillende staten. Van die 21 maanden hebben we maar 6 maanden besteed aan reizen. De overige 15 maanden werkten we op verschillende plaatsen. Het werk bestond vooral uit meehelpen op boerderijen. Ik verrichte bijvoorbeeld ook vrijwilligerswerk, zoals meehelpen bij het opruimen na de bosbranden. Een behoorlijk zware job.”
“Ik waagde me tussen mijn blessures door aan twee wedstrijden. Een race van tien kilometer in Tasmanië (Hobart). Die afstand legde ik af in om en bij de 32 minuten. Drie weken later was dit een halve Marathon, die ik na 1u09min42 kon volmaken. Dit was niet slecht. Ik heb dus de weinige kansen om een wedstrijd te lopen gegrepen.”
Kost en inwoon
“In Australië een job te vinden was niet meteen een probleem. Doordat er een inreisverbod gold, was er superveel werk. We hebben er het beste van gemaakt en soms gewerkt voor kost en inwoon. Ook een huis te huren is daar op één dag geklonken. De huur wordt wekelijks betaald.
We leerden daar heel veel mensen kennen. Het is daar een gans andere manier van leven. De mensen zijn er meer open… ze stellen niet bij alles vragen. Het is daar een mentaliteit van… ga ervoor. De kans is groot dat we snel terug gaan. Maar dit is nu nog een beetje moeilijk plannen. Eerst wil ik nog genieten van de winter hier.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
