Amper een week nadat Russische troepen in februari 2022 binnenvielen in Oekraïne, vluchtten Zhanna Holodnikova (46) en haar zonen Yaro en Gheorhee naar Polen. Vandaag, twee jaar later, wonen ze in Wingene. “Ik ben België enorm dankbaar voor alle hulp. De mensen zijn hier bijzonder vriendelijk”, vertelt Holodnikova ontroerd.
Vanaf de eerste dagen van de Russische invasie in Oekraïne in februari 2022 zat het gezin van Zhanna Holodnikova in het oog van de storm. Ze wonen immers in de industriestad Vasylkiv, nabij de hoofdstad Kiev, waar ook een militaire basis en luchthaven liggen. Dagenlang regent het raketten op de stad, wordt een olieopslagplaats geraakt en een technische school volledig verwoest. Russische troepen proberen met helikopters de luchtmachtbasis te veroveren, maar dat mislukt. Een colonne Russische tanks is op weg naar Kiev. Zhanna en haar zonen moeten alles achterlaten en ijlings de wijk nemen naar Polen. Haar man Alexander mag het land niet uit. In Polen houdt het gezin het met grote moeite een jaar uit. Tot een vriendin haar aanraadt naar België te gaan. Uiteindelijk belanden ze in Wingene.
Nachtmerrie
“Ik studeer volop Nederlands, om werk te vinden”, vertelt Zhanna in flarden Nederlands. “Weet je, ik heb drie masters: psychologie, pedagogie en economie. In Vasylkiv was ik de directrice van een kleuterschool. Maar hier moet ik terug van nul beginnen. Ik zou graag opnieuw met kinderen willen werken.” Haar zoon Yaro (19) studeert Business Engineering aan de VUB in Brussel. Tijdens het weekend klust hij bij, om wat geld te verdienen. “Volgend jaar wil ik een job vinden, die verband houdt met mijn opleiding”, vertelt Yaro. “Eenmaal afgestudeerd, zou ik graag in België willen blijven.” Zhanna weet nog niet of ze hier blijft. “Ik moest mijn echtgenoot, mijn huis en mijn werk achterlaten”, legt ze uit. “Ik ben naar Wingene gekomen om mijn zonen veiligheid en een toekomst te geven. Had ik geen kinderen gehad, was ik al naar Oekraïne teruggekeerd”, vertelt ze.
Voor Yaro is de oorlog in Oekraïne een nachtmerrie, die hij zo gauw mogelijk wil vergeten. “Ik volg de actualiteit niet meer, omdat ik me volledig wil focussen op mijn studies. In Vasylkiv kon ik makkelijk volgen, maar in Brussel studeer ik volledig in het Engels. Dat is een stuk moeilijker.” Zijn moeder volgt de oorlog op de voet. “Ik ben tégen elke oorlog, zoals elke normale vrouw”, zegt ze met klem. “We hadden het goed in Oekraïne: degelijk onderwijs, goede medische voorzieningen. Ik leidde een school, zag dagelijks spelende en lachende kleuters. Tot Rusland ons land binnenviel. Ik wist niet wat ons overkwam. Ik kan het nog altijd niet begrijpen. Toen de oorlog uitbrak, rende mijn toen tienjarige zoon Gheorhee al huilend naar me toe en zei: Mams, wat er met mij gebeurt maakt niet uit, maar ik wil niet dat jij sterft. Ik hoop elke dag dat de oorlog zo snel mogelijk stopt.”
Eenzaamheid
Wat is hun grootste zorg in België? “Ik voel me hier vaak eenzaam”, treurt Yaro. “Vrienden maken is moeilijk.” Zhanna kent het gevoel. “In Oekraïne was ik een gediplomeerde directrice. Hier ben ik niets, zolang ik de taal niet beheers. Maar ik ben enorm dankbaar dat Wingene ons hier zo goed opgevangen heeft. Dat geeft moed. Het komt wel goed.” (GG)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
