Op haar zevende verjaardag had Lise Sabbe nog geen idee dat ze een maand later op de top van de Mont Ventoux door een erehaag van toeschouwers zou rijden. Ze beklom de bekende berg vanuit Sault met haar vader Nico Sabbe, maar: “Het was eigenlijk helemaal niet voorzien dat Lise me zou vergezellen.”
Sinds vrijdag 11 mei behoort Lise Sabbe ongetwijfeld tot de groep ‘Jongste Beklimmers van de Mont Ventoux’. Met haar zeven lentes toonde het meisje een sterk staaltje van doorzettingsvermogen tijdens de twee uur durende rit naar de top.
“Tijdens het weekend van Hemelvaart logeerden we in Mazan”, vertelt trotse vader Nico Sabbe. “Ik neem vaak deel aan triatlons en moet dan ook een strak trainingsschema volgen. Op vrijdag 11 mei stond er voor mij een rit van 3,5 uur op het programma en ik wou de Mont Ventoux daarin opnemen.” Voor Nico was het niet de eerste keer dat hij de top van de bekende wielerberg bereikt.
Hevige wind
“Ik beklom hem al zo’n zeven keer en vorig jaar reed mijn zoon Matthis met me mee. We geraakten toen samen tot op anderhalve kilometer van de top, waar de hevige wind ons uiteindelijk een stok in de wielen stak en we moesten stoppen. Vrijdag startten we de dag met het plan dat ik vanuit Mazan naar Sault zou fietsen en dat mijn vrouw me daar, samen met de kinderen, zou opwachten. Op die manier kon Matthis daar met zijn fiets bij me aansluiten en wilden we samen onze beklimming dit keer wél tot een goed eind proberen te brengen.”
“Ik zou het wel graag nog eens opnieuw doen, maar dan met broer Matthis mee”
Tijdens de eerste kilometers van de klim reed Nico’s vrouw voorop met de wagen met Lise en kleine broer Thibault en stond hen na enkele bochten telkens op te wachten voor een korte pauze. “Na enkele stops werd het duidelijk dat het voor Matthis een zeer lastige en lange rit zou worden”, zegt Nico. “Na zeven kilometer verdween zijn goede moed volledig en gooide hij de handdoek in de ring. Ik vroeg aan Lise of ze toevallig geen zin had om even mee te fietsen met me en dat zag ze wel zitten, vooral door het feit dat ze dan de koersoutfit van haar broer mocht aantrekken”, glimlacht Nico.
Het zadel van de fiets stond echter nog te hoog voor het 7-jarige meisje en dus ging het gezin op zoek naar een passant met een moersleutel om het zadel wat lager te zetten. Doordat er die dag toevallig een evenement plaatsvond op de Mont Ventoux, vonden ze redelijk snel iemand die hen kon helpen. “Het ene moment zat Lise nog vanuit de wagen te supporteren voor haar broer en tien minuten later zat ze zelf vol enthousiasme op de fiets, naast mij. De eerste kilometers droeg ze nog haar sandalen, maar na een tijdje moesten we die toch inwisselen voor de sportschoenen van haar broer.”
Sportgelleke
De lange rit werd opgedeeld in haalbare stukken en tijdens de pauzes aan de auto was er tijd om wat te drinken en de energiereserves te vernieuwen. “Ik dronk veel en at zo’n vies sportgelleke (powerbar in gelvorm, red.) en ook een lekkere chocopudding om weer wat energie te krijgen, dat hielp wel”, vertelt Lise vrolijk. “Tijdens het fietsen moest ik wel tegen papa zeggen dat hij niet te veel mocht babbelen, want ik wou mijn energie sparen om te fietsen.” Tijdens de klim pepte ze zichzelf op om door te gaan tot aan de top. “Ik bleef zeggen tegen mezelf dat ik het wel kon en dat ik straks in de auto lekker kon slapen. Sommige stukken waren echt steil en dat vond ik wel moeilijk, maar toen we bovenkwamen stonden daar zoveel mensen te roepen en ons aan te moedigen, toen moest ik wel wat wenen omdat ik zo blij was dat het gelukt was.”
“Toen we op de top kwamen, moedigden de mensen ons aan en applaudisseerden ze”
Ook papa Nico is ongelooflijk trots op zijn dochter. “Ik vermoedde wel dat ze niet zou opgeven, Lise beschikt over ongelooflijk veel doorzettingsvermogen. Onderweg moedigden voorbijgangers ons aan en ik merkte wel dat Lise daar moed uit putte. Op de steilste stukken heb ik haar uiteraard hier en daar wel een duwtje in de rug gegeven, want door de dichte mist daarboven konden we de top niet zien terwijl we fietsten.”
“Tot aan Chalet Reynart vielen de weersomstandigheden erg goed mee, maar daarna zette er een dikke mist op, waardoor we op sommige stukken slechts 50 meter voor ons konden zien. Op een bepaald moment, tijdens de laatste kilometers, trokken de wolken even weg en kon ik haar onze eindbestemming tonen, dat gaf opnieuw wat moed. Toen we bovenkwamen en de mensen daar ons en dan vooral Lise zagen aanrijden, moedigden ze ons aan en applaudisseerden ze allemaal. Dat vond ik een overweldigend moment. Lise en ik gaven elkaar toen een heel dikke knuffel en we konden het geen van beiden droog houden”, zegt Nico, terwijl hij zijn dochter een knipoog geeft.
IJsje eten
“Ik ben ongelooflijk trots op haar. Ik vind het een erg bijzondere prestatie om zomaar op het onverwachts te doen, zeker voor een meisje van die leeftijd. Het was mooi om te zien dat ze zichzelf steeds opnieuw oppepte en er helemaal voor ging. Dat ze het dan ook werkelijk haalde, vind ik fantastisch voor haar.” Terwijl Nico met de fiets de berg afdaalde, kon Lise in de wagen uitrusten bij haar broers.
“Daarna gingen we beneden aan de berg een ijsje eten”, vertelt ze. Het gezelschap bleef er echter niet lang onopgemerkt, want mensen die Lise en haar papa herkenden van boven op de top, complementeerden het jonge meisje nogmaals met haar bijzondere prestatie, vooral zonder enige vorm van training of voorbereiding. “Ik fiets wel vaak mee als papa gaat lopen en ik doe ook turnen, zwemmen en multimove én ik zit ook in de scouts”, zegt Lise, die het liefst daarnaast ook nog zou willen voetballen, dansen en zingen. Ze zit op school in basisschool Jan Fevijn in Assebroek. “Mijn juffen waren trots op me. Ik zou het graag nog eens opnieuw doen, maar dan wel met Matthis mee”, besluit ze. (EV)
Interview
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier