Wanneer u dit interview onder ogen krijgt, heeft Yvette Desmet er na een carrière van ruim 40 jaar net haar laatste dag opzitten als maatschappelijk werkster van Welzijn Tielt. “Lange tijd noemde menig Tieltenaar me niet Yvette Desmet, maar Yvette van ’t OCMW.” Voor één keer laat de therapeute zelf in haar hart kijken…
‘Stroom’ was het ordewoord in de laatste periode van Yvette Desmet in Welzijn Tielt, voorheen Sociaal Huis. “Zowel de stroom, energiekosten die doorwegen op de budgetten als de vluchtelingenstroom naar aanleiding van de oorlog in Oekraïne… Er zijn al heel wat registraties, maar ook heel wat solidariteit bij de Tieltse gezinnen. Gelukkig wordt dat in goede banen geleid door ons diensthoofd, Frederick Desmet”, vertelt Yvette.
Deze situatie doet je wellicht terugdenken aan een eerdere vluchtelingenstroom?
Yvette Desmet: “Inderdaad, in de jaren 90 kwamen we voor het eerst in contact met vluchtelingen. Vooral Kosovo kwam toen in het nieuws. Onderdak geven en hen laten integreren in de Tieltse samenleving was een nieuwe, intensieve bezigheid. Families kwamen met hun kinderen en met andere vragen dan we gewoon waren.”
Hoe zag je takenpakket eruit begin jaren 80?
“Opmerkelijk was toen dat ik jaren de enige maatschappelijk werkster was voor Tielt (de sociale dienst telt op vandaag 20 medewerkers, red.). Mijn collega Raf Vansteenkiste was verantwoordelijk voor de deelgemeenten en het woonzorgcentrum. Ik ontfermde me over leefloon – toen heette dat bestaansminimum – , warme maaltijden, budgetbeheer, personenalarmtoestellen, tewerkstelling… Er werd toen ook ingezet op alfabetisering en drugpreventie. Daklozen wisten we nog dezelfde dag ergens onder te brengen. De coördinatiefunctie van sociale diensten actief op het grondgebied Tielt hoorde ook bij het takenpakket. In die periode hadden we vaak te maken met zware druggebruikers. Een aantal verslaafde jongeren stierf op jonge leeftijd aan overdosis, voornamelijk heroïne.”
Ik liet me vertellen dat je ooit een gevaarlijke rit naar het psychiatrisch centrum ondernam.
(Glimlacht) “Ik bracht een verslaafde naar Beernem, die totaal niet gemotiveerd was en zelfs een wapen op me richtte. Hij zou later aan overdosis sterven.”
Ooit richtte een verslaafde een wapen op mij…
Veel schrik gehad?
“Eigenlijk niet, anders blijf je zo’n job niet doen. Ik probeerde wat over koetjes en kalfjes te praten tot we er waren en tussendoor prevelde ik een schietgebedje.”
Waarom koos je indertijd voor dit soort werk?
“Goeie vraag, die stelde ik me ook vaak. Waarom in godsnaam koos ik er een soms zo rauwe job uit? Waarom geen bloemenwinkel, of nog beter: een reisbureau?”
Maar je hebt zelf geen pasklaar antwoord?
“Misschien is er wel een soort voorbestemdheid in dit leven… Ik kon als kind al niet zo goed met onrechtvaardigheid en armoede om. Het greep me aan dat een buurmeisje, een klasgenootje dat in dezelfde maand geboren werd en op een paar honderd meter van ons woonde, voorbestemd was om een totaal ander leven te leiden. Ik herinner me nog wat er door me heen ging toen ik taakjes bij haar diende af te geven.”
Wat vind je de mooiste realisatie in die vier decennia?
“Hoewel ik heel dankbaar ben met de uitbouw van de praktijk Dromen Overhoop, waar we vanaf april met 6 therapeuten aan de slag zijn, kies ik als mooiste toch voor Luna di Tanneke, ons Tieltse wapen tegen kinderarmoede. Het maakte me instant gelukkig toen vorige week 17 mama’s en 7 kinderen naar de ontmoetingsruimte kwamen. Ik ben dankbaar tegenover een aantal mensen die dit project ook in crisistijden een warm hart hebben toegedragen en het politiek mogelijk bleven maken. De eerste 1.000 dagen waar we preventief moeten op inzetten: meer en meer is het belang hiervan aangetoond. Armoede tekent levenslang, van voor de geboorte.”
Je bent ook mama van een zoon: was zo’n drukke job in zijn kinderjaren vlot combineerbaar met het moederschap?
“In de lagere school was Pieter-Jan vaak de laatste om opgehaald te worden. Gelukkig kon hij rekenen op een heel goede meester, die er altijd was voor hem. Hoewel het allemaal goed gekomen is en ik vermoed dat Pieter-Jan daar ook iets uit geleerd heeft, zou ik mijn work-life-balans toch beter trachten in evenwicht te houden, mocht ik het kunnen herdoen. Ik merk trouwens dat hij ondanks een drukke job geen afwezige papa wil zijn voor zijn tweeling.”
Zoals ik je met passie over je werk hoor vertellen, zit er niet iemand tegenover mij die vanaf nu uitsluitend van haar pensioen gaat genieten.
“Ik ben nog altijd een beetje een workaholic, mocht je dat nog niet doorhebben. (lacht) Therapie heeft me op dat vlak wel wat geholpen en mijn gezondheid gaf me al een aantal waarschuwingen… Maar zonder werken zou het leven voor mij wel heel complex worden.”
Yvette Desmet houdt eraan nog een aantal collega’s te bedanken. “In het bijzonder René Baertsoen en Isabelle Ollevier, maar ook Frederick Desmet en alle voorzitters, raadsleden en politici die samen verschil konden maken. En natuurlijk ook de vele cliënten niet vergeten voor wie ik het deed en die me zo veel leerden over creatief, sterk, solidair zijn…”
Yvette Desmet
Privé: Yvette (62) woont en werkt in Tielt. Haar zoon Pieter-Jan (36) woont samen met Chloë en hun tweeling Mona & Ofélia (6) in Merelbeke. Pieter-Jan werkt als neuroloog in AZ Jan Palfijn (Gent) en in Cardea (Merelbeke).
Loopbaan: Van 1981 tot 2022 was Yvette ruim 40 jaar maatschappelijk werkster in OCMW, nu Welzijn Tielt. Gaf ook jaren les aan de VVSG, VCS (Vlaams Centrum Schuldbemiddeling – nu SAM) en aan tal van organisaties in systemische en contextuele counseling. Voornamelijk als relatietherapeute blijft ze aan de slag in Dromen Overhoop.
Vrije tijd: Tijd doorbrengen aan zee, reizen, zeilen. “En ook dan nog wat werken”, lacht ze.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
