Wiskundeleraar Jan Vervaeke schopt het tot heavy metal-interviewer

Van de stelling van Pythagoras tot ladderzatte Brazilianen, van een cosinus tot een rock ‘n roll-interview in een pizzeria. Bellegemnaar Jan Vervaeke (50) ruilde een tijdje terug zijn stoffige imago van wiskundeleraar voor dat van heavy metal-interviewer en geniet zo van een glimp achter de schermen van deze waanzinnige wereld.

Het is moeilijk te geloven dat Jan, met zijn opvallende verschijning, ooit nog in de wereld van mathematische vergelijkingen en complexe formules vertoefde. “Ik ben altijd geboeid geweest door biologie, chemie en wiskunde. Toen, in mijn tijd natuurlijk, het onderwijs een nieuwe richting de wereld in stuurde twijfelde ik dan ook niet om me hierin volledig te laten gaan.”

Jan studeerde af al was het toen nog helemaal niet zeker dat hij ooit voor de klas zou staan. “Op mijn diploma stond in knoerten van letters te lezen ‘Industrieel ingenieur Scheikunde/Chemie’ dus leek het evident dat ik ook een job zocht in die richting. Ik zocht en vond uiteindelijk dergelijke job maar al snel bleek dat dit niet meteen mijn ding was, die klik was er niet. Een nieuwe keuze drong zich op en na enkele interimopdrachten kreeg ik plots de vraag of ik niet tijdelijk als leerkracht wiskunde aan de slag wilde gaan. Het was moeilijk te geloven want ik had daar geen ervaring in en er werd ook gevraagd om meteen te beginnen. Ik was helemaal niet voorbereid maar ik hoorde het hen nog zeggen ‘is helemaal niet erg, je gaat dat snel onder de knie hebben’. Toen ik voor het eerst voor de klas stond was ik waarschijnlijk zenuwachtiger dan mijn leerlingen maar toch vond ik er al snel mijn draai. Mijn interimjob werd een permanente job en ik kon uiteindelijk solliciteren voor een voltijdse functie bij Athena waar ik leerlingen wegwijs maakte tussen de priemgetallen en vermenigvuldigingen.”

Wat heel wat studenten niet wisten was dat er achter het imago van strenge en misschien zelfs saaie leerkracht een compleet ander man schuil ging. “Muziek met het hardere gitaarwerk en de betere drumsolo’s zijn helemaal mijn ding” gaat Jan verder. “Ik ben een fan van heavy metal en volgde in het verleden heel wat bands, vooral dan in het alternatieve circuit, om ze te interviewen. Groepen zoals The SoapGirls, OmneRod, Whyzdom, Frantic Amber,… Ik had steevast een audiorecorder met me mee en de gesprekken die we hadden, werden dan gebruikt in vakmagazines of door de organisatoren zelf. Ik deed het niet voor het geld, want uiteindelijk verdiende ik er niets mee. De waardering die ik kreeg was een meer dan voldoende beloning. Natuurlijk raak je op die manier ook heel wat dichter bij muziekbands en leer je zo de wereld van de concertorganisatoren heel wat beter kennen. In 2012 ging mijn audiorecordertje stuk waardoor ik op zoek ging naar een nieuw toestel. Tijdens mijn zoektocht zag ik een videocamera in de etalage en het leek me een goed idee daarin te investeren. Ik kon nog steeds gesprekken opnemen, maar ondertussen zou ik ook in staat zijn om een en ander te filmen. Zonder dat ik het wist stond ik aan het begin van een nieuw avontuur.”

Supersterren blijven vaak bescheiden, terwijl mindere goden soms een enorm ego hebben

Doordat Jan ondertussen een graag geziene gast was in de wereld van loeiharde riffs en oorverdovende bassen, kon hij zich in geen tijd opwerken tot videoman bij heel wat bands. “Ik was een bekend gezicht ondertussen”, klinkt het. “Dus voor zowel bands als organisatoren van concerten was het de meest normale zaak om mij te vragen langs te komen. Met mijn camera in de aanslag interviewde ik iedereen, van zowel de kleinste garagebands tot internationale groepen waarna mijn beelden dan voor promotie werden gebruikt. Een kleine vijf jaar geleden startte ik ook mijn eigen Youtubekanaal waarop ik al mijn video’s post en ondertussen heb ik toch al een kleine 800 interviews op de teller.”

Trappistenbier

De wereld van heavy metal is er ook een van de meest waanzinnige verhalen. Het is een wereld die Jan ook al vaak van dicht kon beleven. “Ik herinner me nog goed die keer dat de Braziliaanse band Grave Desecrator naar België kwam. De bandleden wisten dat ik ze moest interviewen en hadden speciaal gevraagd om wat vroeger te beginnen. Het enige wat we moesten voorzien waren onze Belgische bieren. Duvel, Orval, een breed assortiment aan trappistenbieren, you name it! Die kerels uit Rio de Janeiro zijn dat helemaal niet gewoon om dergelijk sterk spul te drinken dus het interview verliep bijna vanzelf. Ik denk dat ik ze uiteindelijk in eender welke taal een vraag mocht stellen, antwoorden gingen ze sowieso doen.”

Interview in pizzeria

“Ook bijzonder was die keer dat Symphony X in naar België kwam. Voor mensen die niet thuis zijn in de metalwereld zegt dat waarschijnlijk niet veel maar het is een razendpopulaire band uit het Amerikaanse New Jersey. Die mannen hebben meer dan een half miljoen volgers op sociale media, geen klein groepje dus. Je zou dan denken dat ze hoog van de toren zou blazen, maar dat was allerminst het geval. Toen ik mijn camera installeerde, riep de leadzanger dat hij honger had en dat hij een pizza best wel zou smaken. Hij nodigde me mee uit waardoor we plots aan het interviewen waren in een pizzeria. Een geniaal moment dat nog beter werd toen een fan opdook en absoluut op de foto wilde met de band. Op geen enkel moment werd daar moeilijk over gedaan, integendeel. Er ontstond zelfs een schitterend gesprek tussen de bandleden en die kerel waardoor mijn interview een volledig nieuwe dimensie kreeg. Ik stond ervan versteld hoe warm en menselijk die gasten waren, wetende dat het supersterren zijn. Een schril contrast met sommige kleinere groepen waarvan hun ego vaak ongelofelijke proporties aanneemt. De ruige jongens uit Amerika waren overduidelijk niet vergeten dat ze ooit onderaan de ladder stonden en dat het hun fans waren die hen naar de top hebben gebracht.”

Belgische titel

Terwijl het gesprek op z’n einde loopt flapt Jan er nog uit dat hij een tijdlang een Belgische titel op zijn naam had staan. “Ik loop veel, maar vooral graag. In december 2007 nam ik deel aan een wedstrijd bij de Masters 35 categorie. Tijdens de 1 mijl indoor waren de benen goed en zat het mentaal erg sterk. Ik was er als eerste over de finish en kon het moeilijk vatten toen nadien bleek dat ik ook het Belgische record op mijn naam had gezet. Roem en geld? ‘Ma nee, daar is geen geld mee te verdienen hoor, zoiets doe je alleen voor de eer.”