In 1947 won wijlen Maurice Desimpelaere de wielerwedstrijd Gent-Wevelgem. Zijn levenspartner Lutgarde Vanhee herinnert het zich nog als de dag van gisteren. Hoe talentvol Maurice ook was, op 30-jarige leeftijd hield hij het wielrennen voor bekeken, andere uitdagingen stonden hem te wachten. Uiteindelijk slaagde hij als zeiler in wat hem in het wielrennen niet gelukt was: Belgisch kampioen worden.
Op 30 maart 1947, 75 jaar geleden, won Wevelgemnaar Maurice Desimpelaere Gent-Wevelgem. Nadat hij het jaar voordien tweede was geworden, klopte hij op het vliegveld zijn twee medevluchters in de spurt. Naast Parijs-Roubaix was dat de mooiste overwinning in de carrière van de in Slypskapelle geboren renner. Mocht een renner op vandaag die twee koersen winnen, dan had hij eeuwige roem verdiend. En een villa erbovenop.
Laurel en Hardy
Echtgenote Lutgarde Vanhee (98) herinnert zich verbazend veel details van die eerste jaren na de oorlog. “De eerste kennismaking met Maurice verliep via mijn zuster”, vertelt Lutgarde. “Een jongeman wou met mijn jongere zus naar de cinema, maar dat mocht zomaar niet van thuis. Toch niet zonder begeleiding.”
“Dus vroeg die jongeman aan een vriend om hem te vergezellen en om de oudere zus, ik dus, mee uit te nodigen. Die vriend was Maurice. Onze eerste afspraak was een film van Laurel en Hardy. We hadden de smaak te pakken, want de week daarop gingen we opnieuw samen naar de film. Zo begon dat.”
(Lees verder onder de foto)
Huwelijksreis naar de Ronde Van Luxemburg
Lutgarde had ondertussen vernomen dat Maurice een begenadigd wielrenner was, winnaar van Parijs-Roubaix het jaar voordien. Ze ondervond meteen ook dat wielrenners een druk bestaan leidden. “We trouwden op 6 juni 1946, Maurice stelde voor om op huwelijksreis naar Luxemburg te gaan. Hij moest daar de Ronde van Luxemburg rijden”, lacht ze.
“Maar Jean Van Buggenhout, die vele contracten voor criteriums regelde, overtuigde Maurice om eerst nog een criterium in Kuurne te rijden. Plots bleek dat er in de wagen die van Kuurne naar Luxemburg zou rijden, geen plaats voor mij was. Ik moest er met de trein heen.”
“Toen ik eindelijk in het hotel aankwam, was Maurice al vertrokken voor de eerste rit. Gelukkig heeft hij na die rit opgegeven en werd het alsnog een prachtige huwelijksreis.”
In het zeilen werd Maurice twee keer Belgisch kampioen”
Renners baatten in die tijd haast zonder uitzondering naast het wielrennen een café uit. “Voor renners zoals Maurice stonden de brouwers in rij om ze in een van hun cafés te krijgen”, vervolgt Lutgarde. Hoe beter de renner, hoe meer volk er kwam! Zelf toonde hij zich zelden in het café.”
“Toen Maurice Gent-Wevelgem won, stond ik achter de toog van ‘t Blauwvoetje op de markt van Moorslede. Na de koers kwam Maurice snel naar huis, het goede nieuws was hem al vooruitgesneld: de supporters stonden hem op te wachten voor een groot feest.”
Lutgarde bleef iets meer dan drie jaar in Moorslede, daarna verhuisde het jonge gezin – hun eerste kindje Eddy werd twee weken na de overwinning geboren – naar Wevelgem.
Café Alfa
“Ik wou absoluut café Alfa openhouden in de Kortrijkstraat”, verrast Lutgarde. “Dat was een heel sterk café: twee biljarts met vijftig leden, een zaal voor rouwmaaltijden en trouwfeesten, en voor de deur Cinema Royal waar vijf dagen op zeven films werden vertoond. Tijdens de pauze stroomde mijn café vol. Ook de harmonie, de voetbal en het pas opgerichte TEBA vonden er hun stek. Het was een goudmijn.”
“Maurice probeerde in 1950 nog eenmaal Belgisch kampioen te worden. Toen dat niet lukte, stopte hij er definitief mee. Van de ene dag op de andere verdween hij in de wieleranonimiteit. Hij is nooit meer naar de koers gaan kijken, wielrennen was verleden tijd. Het was tijd voor andere uitdagingen, hij keek altijd vooruit.”
Zeilboot Bally
Vanuit de Kweekstraat begon Maurice een zaak in caféspelen, hij verhuurde flipperkasten, kansspelen en jukeboxen. Op vijftigjarige leeftijd leerde hij zeilen, ook daarin bleek hij een kei. “We hebben samen heel wat gezeild”, zegt zoon Clem. “Eens hij het onder de knie had, was hij evengoed een coureur met de zeilboot. Hij ging graag snel!”
“Onder de zeilers was zijn roepnaam Bally, zo had hij zijn boot genoemd naar het merk van de caféspelen die hij verhuurde. In het zeilen werd hij wel Belgisch kampioen. Tot twee keer toe, onder meer voor Staf Versluys, wat toch wel straf was.”
Herinneringen
Toen Maurice in 2005 overleed had hij er een rijk gevuld leven op zitten. De kinderen, Eddy verongelukte op twintigjarige leeftijd, Lorie, Clem en Jan hebben pas op latere leeftijd geweten dat hun vader wielrenner was. De woonkamer van Lutgarde toont wel veel herinneringen aan die periode. Foto’s van Maurice onder de modder, maar met een stralende glimlach. De trofee van het Vliegend Wiel en de Kassei van Roubaix.
“Die hebben we allemaal later gekregen”, zegt Lutgarde. “De organisatie van Paris-Roubaix nodigde mij ooit uit om de koers te volgen. Bij die gelegenheid kregen we de kassei en vonden we zijn naamplaatje in een van de iconische douches van Roubaix.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
