Zondag liepen en wandelden honderden deelnemers door de tuin en het kasteel De Brouckère. Ze werden er hartelijk begroet door de bewoners Johan Dumoulin en partner Pieuw die het kasteel herdoopten in Chateau Vert. “Veel te lang zijn de poorten hier dicht geweest. Het wordt tijd dat alle Roeselarenaars kunnen genieten van deze groene long.”
Menig Roeselarenaar heeft zich al afgevraagd wat er zich achter de twee hekkens op de hoek van Veldstraat en de Koning Albert-I-laan bevindt. Veel groen in elk geval maar ook een pittoresk kasteeltje, gebouwd in 1899, dat in de loop der tijden vaak van naam veranderde. Sommigen spreken van Villa La Campagne, anderen dan weer van de Villa of Chalet of Chateau De Brouckère.
Rijke stadsgenoten, vaak industriëlen trokken er zich al die jaren in alle anonimiteit terug tussen het vele groen. Sinds vier jaar woont Johan Dumoulin er met zijn partner Marina ‘Pieuw’ Bouckaert.
Johan Dumoulin (72) runde 23 jaar lang een kruidenwinkel in Kortrijk. “Ik was er voedingsconsulent met een specialisatie in kruiden en homeopathische middelen. Het is al die jaren mijn betrachting geweest om mensen te helpen. Sterker nog, die empathie voor de medemens zit er bij mij diep ingebakken. Al in het middelbaar koos ik voor esthetica en bekwaamde mij in manicure en pedicure. In mijn doen en laten komen mijn yin- en mijn yang-kant vaak samen. Ik voel spontaan aan wat de man of vrouw voor mij nodig heeft en ik kan dat geven.”
Butler
“Op een bepaald moment voelde ik dat het op was en dat het tijd was voor een serieuze wending in het leven. Ik ontdekte dat ik graag mensen help en vertroetel als ze hulpbehoevend worden. Ik ben toen jarenlang als butler gaan inwonen bij oudere of zieke mensen. Je mag me gerust vergelijken met mijn Engelse collega’s die je kent uit populaire Britse series of film. Ik regelde er vaak het hele huishouden, ontving de gasten, poetste de zilveren plateaus, bracht de thee of de koffie, diende het eten op maar nooit voelde ik mij de knecht of de verpleger. Ook niet als het einde van het leven van mijn gastheer of gastvrouw zich aankondigde. Ik bleef hen dienen en helpen tot hun laatste dag.”
Maar ook Johan ging het uiteindelijk kalmer aandoen en vestigde zich in Roeselare. “We hoorden dat dit kasteeltje te koop stond en moesten niet lang nadenken. We doopten het om tot Chateau Vert met als extra titel naast de voordeur ‘Kleine Woonst, Groote Rust’.
Kleine woonst moeten we met een korrel zout nemen. Het domein is bijna anderhalve hectare groot en het kasteel zelf is op zijn minst heel ruim bemeten voor een koppel. “Toegegeven, hier wonen is een volle dagtaak. We hebben geen personeel, geen poetsvrouw. Dagelijks zijn we in de weer met borstels en stofzuiger om het hier binnen proper en netjes te houden. Ook de tuin onderhoud ik volledig zelf van gras afrijden tot het bijknippen van de vele buxussen.”
Droom
“Daarnaast moeten we steeds weer inspanningen leveren om het gebouw in goede staat te houden. Binnen is alles zowat gemoderniseerd. Ook de orangerie hebben we weer in al haar glorie kunnen herstellen. Nu staat het buitenschrijnwerk nog op het to-do-lijstje. Maar dan zal het ook voor ons stilaan tijd worden om andere oorden op te zoeken.”
“Pieuw en ik willen hier niet blijven tot onze laatste snik. We zullen ooit bescheidener en kleiner moeten gaan wonen maar vooraleer dat moment aanbreekt, hoop ik dat we de toekomst van Chateau Vert vast kunnen leggen. Ik heb heel mijn leven alles van mezelf gegeven aan de anderen en dat wil ik ook met het kasteel en de tuinen doen.”
“De poorten van het kasteel zijn lang genoeg gesloten geweest”
“Dit moet hier een groene oase worden in de stad waar alle Roeselarenaars mogen van genieten. Ik droom van een park met wat speeltuigen en een gezellige bistro of cafetaria in het kasteel. Ik heb al gepraat met mensen van het stadsbestuur. Ik hoop dat ze in de nabije toekomst willen en kunnen meewerken aan mijn droom. De poorten van Chateau Vert zijn lang genoeg dicht gebleven”, aldus nog Johan Dumoulin.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
