“ We hebben niets om naar uit te kijken en ik weet niet of ik dit zal kunnen blijven volhouden”(Maxime, 17 jaar) . Dit is een van de quotes die de gemeente Wevelgem verspreidt om erop te wijzen dat ook Wevelgemse jongeren het mentaal hard te verduren hebben. Bij de jongeren die wij spraken, weegt vooral het gemis aan sociale contacten zwaar door.
“Een van de problemen die het gemeentebestuur met de actie ‘Warm Wevelgem’ onder de aandacht wil brengen, is hoe ingrijpend corona de leefwereld van de jeugd verandert”, stelt schepen van Jeugd Bas Surmont (CD&V). “We willen ons als gemeente dit jaar samen met Rode Neuzen Dag inzetten voor de mentale weerbaarheid van jongeren. Dat doen we door enkele quotes van Wevelgemse jongeren te verspreiden in de openbare ruimte, in scholen en via sociale media. Meteen de aftrap voor ‘Warm Wevelgem’, waarbij we onder één noemer met verschillende initiatieven voor wat extra warmte willen zorgen bij onze inwoners.”
Dit zijn enkele van de uitspraken die verspreid werden.
“Nooit gedacht dat ik dit ooit ging zeggen, maar ik ben enorm blij dat ik terug naar school mag gaan. Tyson – 13 j”
Er zijn zoveel zaken die we nu missen, die we nooit gaan kunnen inhalen. Je bent maar één keer eerstejaars. Elias – 18 j
Via jeugdopbouwwerker Jasper spraken we met enkele Wevelgemse jongeren. Waar hebben zij het moeilijk mee en hoe ervaren zij de huidige periode? Killian (13), Maikel (15), Hailie (13), Wodan (14), Tiany (14) en Thibe (14) spreken vaak af in het park, zij hebben het vooral moeilijk dat hun vriendenkring tot een klein clubje herleid is.
Vrienden verloren
“Vroeger verzamelden we in het park met soms wel 30 jongeren, dat was echt plezierig”, zegt Wodan. “Nu komen we enkel nog samen in kleine groepjes.”
“Voordien gingen we met een grote groep fietsen, of trokken we naar het skatepark”, vult Killian aan. “Die skatevrienden zie ik nooit meer.”
“Het grootste probleem is dat je steeds met dezelfde vier vrienden moet afspreken”, weet Hailie. “Ik heb al een paar vrienden verloren. Dat denk ik toch want ze sturen nooit nog berichten. Het contact is weg, dus dan weet je dat het niet goed zit.”
“We spreken nog wel af via Whatsapp of zo”, zegt Tiany. “Maar we letten wel op dat we dat niet met meer dan vier doen, anders zwaait er een boete en dat willen we vermijden. Als blijkt dat er meer dan vier zijn die zin hebben om af te spreken, dan verdelen we ons over verschillende groepen. En via de computer is er helemaal niets aan. Je zit dan maar naar elkaar te kijken op het scherm.”
Van 10 naar 4
“Op het einde van de eerste lockdown mochten we nog met tien afspreken, nu slechts met vier. Mijn ouders hielpen kiezen welke vrienden dat zijn, dat maakt dat ik er velen nooit meer zie. Daarom vind ik het dit keer erger”, vindt Maikel. Dat vindt de rest van de groep niet. Ze koesteren het weinige sociaal contact en het feit dat ze naar buiten mogen. Zelfs al is het dan in een kleine groep.
Een ander pijnpunt zijn de mondmaskers. “Een enorm obstakel”, vindt Wodan. “Je kan zo toch geen plezier maken.” De jongeren uit de tweede graad van het secundair onderwijs krijgen ook afstandsonderwijs. Tiany volgt L.O. “Ik moet heel wat taken maken voor mijn studies, soms zit ik van 9 tot 16 uur voor de computer. Dat is bijna niet vol te houden.”
Ook vele vriendencontacten verlopen via de digitale weg. Hailie is er niet over te spreken, en via de telefoon kan je niet voetballen, weet Killian. En toch houden ze zich aan de regels. Niet één is er bang om ziek te worden. “Ik ben geen engeltje”, geeft Maikel toe. “Maar ik probeer echt de regels te volgen. Dat iemand anders dat niet doet, tot daaraan toe. Ik zal hem daar niet op aanspreken. Volgens mij was de tweede lockdown wel te vermijden! Onze regering heeft de regels veel te vroeg versoepeld.”
Het verenigingsleven ligt plat, zeker voor de jeugd is dat een uitlaatklep die ze nu niet kunnen gebruiken. Geen voetbal, geen jeugdbeweging en in het geval van Tiany ook geen turnen of dansen. “We krijgen wel wat oefeningen en uitdagingen, maar dat is niet hetzelfde. Benieuwd of we dit ooit nog kunnen inhalen.”
Mentaal zwaar
De zes jongeren vertolken wat ook elders bij de jeugd leeft, het gebrek aan vele sociale contacten is mentaal zwaar. De familiebubbel kan dat gemis blijkbaar niet opvangen. “Ik ben wel eens mee gaan fietsen”, zegt Tiany. “Thuis doen we toch vaker iets samen dan voordien”, vult Thibe aan. En ja, onze ouders luisteren wel als we met iets zitten, bevestigen Hailie en Maikel. Maar het overheersend gevoel is dat jongeren thuis niet hetzelfde klankbord vinden als bij hun vrienden.
Onder de radar
Volgens jeugdopbouwwerker Jasper blijven heel wat jongeren met mentale problemen onder de radar. “Deze zes jongeren komen wel nog naar buiten, ze zoeken actief vrienden op. Ik ben een stuk bezorgder om de jongeren die ik momenteel niet hoor. Er is globaal een toename van huiselijk geweld, mentale en financiële problemen. Maar door de lockdown verdwijnen deze problemen voor een stuk van de radar. Daarom wil ik jongeren vooral oproepen om over hun moeilijkheden te praten. Met elkaar, met een vertrouwenspersoon of met een hulpverlener. Precies om het taboe mee te helpen doorbreken, verzamelen en publiceren we getuigenissen van jongeren over de invloed van corona op hun mentaal welbevinden. Wie dit wenst kan al dan niet anoniem een inzending doen via een link die je vindt op de Facebookpagina van Wevelgem jeugd.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
