“Vorige week had ik maar liefst 18 kilometer in de benen, zonder pauze. Ik was kapot, maar kon het niet over mijn hart krijgen om weg te gaan zonder dat ik zoveel mogelijk honden had uitgelaten.” Hoe ongelofelijk druk het bij Het Blauwe Kruis Brugge is, bewijst het verhaal van vrijwilligster Tina Van den Meerschaut (32) uit Aartrijke.
Tina is sinds eind januari vrijwilliger bij Het Blauwe Kruis Brugge. “Ik was – en ben nog steeds – een echt kattenmens. Maar door mijn job als thuisverpleegkundige kwam ik steeds meer in contact met honden. Eind januari stuurde ik een berichtje naar Het Blauwe Kruis en enkele dagen later al ging ik als vrijwilliger wandelen met honden. Ik had nul ervaring, maar werd heel goed begeleid door de mensen van het Blauwe Kruis, waardoor mijn vertrouwen al snel groeide.”
Hart gestolen
Vandaag maakt Tina tot twee keer per week tijd om met asielhonden te wandelen. “Ik ben bij Het Blauwe Kruis begonnen met de intentie om meer te bewegen en terwijl wou ik ook iets nuttig betekenen voor de maatschappij. Maar al snel werd mijn hart gestolen door de asielhonden en sindsdien is mijn engagement enorm gegroeid.”
Ook vorige week woensdag ging Tina naar het Blauwe Kruis om te wandelen. “Het asiel zat overvol. Er zaten meer dan 50 honden. We hebben de benen van onder ons lijf gelopen om alle honden een wandeling en wat aandacht te gunnen. Zelf had ik maar liefst 18 kilometer in de benen, zonder pauze. Ik was kapot, maar kon het niet over mijn hart krijgen om weg te gaan zonder dat ik zoveel mogelijk honden had uitgelaten. Die dieren verdienen elke dag de wandeling waar ze zó hard naar uitkijken.”
Tina heeft haar hart verloren in Het Blauwe Kruis, maar dat hart bloedt momenteel. “Ik vind het vreselijk om te zien hoe snel mensen hun dierbare vriend kunnen afstaan aan het asiel, omdat ze plots groter worden dan gedacht, te veel tijd vragen, grommen of eens happen omdat ze al een hele dag opgesloten zitten in een kleine ren. Hoe zou je jezelf voelen als je een hele dag zou opgesloten zitten in een hok? Een dier in huis nemen, vraagt nu eenmaal tijd, liefde en aandacht. Het zijn geen doorgeefdieren, je kan ze niet zomaar dumpen, je kan ze niet zomaar naar het asiel brengen omdat corona plots afwezig lijkt”, zegt Tina.
Extreme verwaarlozing
“Ik zie honden die afgestaan, gedumpt of in beslag genomen worden na soms extreme verwaarlozing. Túúrlijk dragen die dieren een extra rugzak mee. Ze zijn bang, gekwetst, boos, begrijpen het niet, maar toch zijn ze zo dankbaar dat er elke dag iemand hun hok kuist, hen eten geeft, met hen gaat wandelen of ze een moment gunt in de speelweide.”
“Denk na voor je een dier in huis neemt. Een huisdier is een extra lid van het gezin, niet iets wat je nu en dan eens aandacht geeft. Ik hoop binnenkort vaker lege rennen aan te treffen in het asiel. Voel je steeds vrij om kennis te komen maken in het asiel of eens te wandelen met een hond. Ze geven je zoveel liefde en energie.”
(BC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
