Even voorbij het rondpunt van Zuidwege is langs de Brugsestraat de puntgevel van Rialto al decennia lang een vast gezicht. Net als haar broer Frank, chroniqueur van Veldegem, houdt Gratienne Declerck (54) mee de dorpstraditie in leven. Een ode aan het volkscafé, dat met corona en ander minder houvast, voor haar klanten onmisbaar is.
Als je onder het naambord ‘New Rialto’ het café binnenstapt, waait de herkenbare charme je er zo tegemoet. De gemetselde toog, de tapbiljart, de tournée générale-bel, de nog altijd populaire houten spaarkas aan de muur: alles ademt er rust uit. Uitbaatster Anges Devriendt zorgde vanaf 1961 voor de eerste 20 jaar amusement en ambiance. Sinds november 2001 heet Gratienne Declerck er als vertrouwde ‘leading lady’ van dienst de stamgasten dagelijks welkom. Het is er geen brasserie of eetcafé, maar, zoals ze zelf zegt, nog een echt ‘pintecafé’ met versnaperingen op de toog. Ze was destijds nochtans niet meteen verkocht voor het voorstel van haar man Rudi Mouton (67).
“Omdat hij een cafézoon was van Stad Torhout in Ruddervoorde, was het echt zijn idee om in 2001 ons oud stamcafé Rialto nieuw leven in te blazen. Toen het over te nemen was, hadden we beiden een vaste job in New Holland. Om de onzekere sprong naar het horecaleven te wagen, nam ik verlof zonder wedde. Maar dorpsgenoten van zelfs vier generaties ver bleven de weg naar ons vinden. Ik ben blij dat ik elke dag diezelfde vertrouwde gezichten mag verwelkomen”, blikt Gratienne dankbaar terug. Veel klanten van haar ouder publiek zag ze in de voorbijgevlogen jaren verdwijnen. Niettemin voelen de jongeren die hun ouders of grootouders vergezellen, zich er stilaan thuis tussen de oude garde.
Coronamoe
Als de Rialto-stamgasten geamuseerd aan de toog postvatten, kijkt niemand er verveeld op zijn smartphone. Gratienne deelt praatgraag in de soms levendige gesprekken over het dorpsleven van toen en nu, over het nieuws van de dag. Ze wisselt er geestig mee van gedachten. Tegelijk waarderen haar klanten haar rechtlijnige hand. “Met liederlijk gedrag en ruzie ben ik niet opgezet. Het viel nog maar weinig voor, maar ik wijs amokmakers liever de deur om de leuke sfeer er aan de toog in te houden.”
Als ze terugblikt op de voorbij 20 jaar beleefde ze haar ergste tijd tijdens de lockdown door corona. Ze controleert nu nauwgezet de coronapas van elke klant. “Tijdens de eerste golf vonden we de tijd om ons interieur te verfraaien. Toen we de tweede keer moesten sluiten was ik écht ziek, ook door de stress en onzekerheid van dag na dag niemand meer te zien. Het was geen corona, maar het al even ellendig zonavirus. Dan besefte ik dat ik zeker nog enkele jaren moet voortdoen.”
Na de gezamenlijke quarantaine door corona was haar terras voor de trouwste gasten en hun honden opnieuw een honkvaste halte. De klanten zijn haar lang leven geworden, die ze uit de grond van haar hart bedankt voor de vele mooie momenten de voorbije 20 jaar. “Als ik er eens moet mee ophouden, ga ik allicht opnieuw naar mijn geboortedorp Veldegem wonen. We trekken toch altijd weer naar waar we ons goed voelen”, besluit Gratienne.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
