De bal rolt niet meer in ons provinciale voetbal. Trainers, spelers, supporters en bestuursleden snakken naar het nieuwe kampioenschap, dat hopelijk een normaal verloop zal kennen. In afwachting plaatsen we monumenten in de kijker: noeste werkers die tientallen jaren alles over hadden voor hun voetbalclub en er nog steeds dag en nacht mee bezig zijn.
Paul Devliegere staat altijd midden de tribune van de Valkaart tijdens wedstrijden, op de hoogste trap, zijn sjerp met de clubkleuren omgord. Naast hem vertoeven vrienden van het eerste uur, met wij hij samen voetbalde, met wie hij samen in het bestuur stapte. Net als alle supporters mist hij het actieve voetballeven enorm.
Paul, herinner je nog het prille begin?
“Als de dag van gisteren! In 1966 tekende ik mijn eerste aansluitingskaart en toen ik 16 jaar werd mocht ik debuteren in de eerste ploeg, als doelman. Vermits ik mijn grenzen wilde aftasten, trok ik vervolgens naar hogere reeksen: eerst nog provinciale, bij SV Loppem, dan naar derde nationale, bij SK Roeselare. Henk Houwaart fungeerde er als trainer. Later keerde ik terug naar KSV Oostkamp, verdedigde nog drie seizoenen de netten, maar moest op amper 33-jarige leeftijd de handschoenen opbergen door een hernia. We schrijven 1986, meteen trad ik toe tot het bestuur, mocht drie maanden de kat uit de boom kijken en dan werd ik benoemd tot penningmeester. In 2010 volgde ik Eric Lambert op als voorzitter. Voorheen runde ik een eigen bedrijf en kon het hoogste bestuursambt niet combineren. Toen ik mijn zaak verkocht, lukte dat wel.”
Welke waren doorheen al die jaren de mooiste momenten?
“Elke promotie gaat gepaard met een fantastisch gevoel. Als dat geschiedt, hebben spelers en trainers fantastisch gewerkt maar als bestuur heb je evenzeer je stinkende best gedaan toch? Als de spelers dan rond je nek vliegen wordt het zowaar emotioneel. We bereikten de nationale reeksen, we komen uit in de derde afdeling. We overtroffen dus de stoutste verwachtingen.”
“Weet je dat wij Rik De Mil lanceerden als T1? Hij kwam bij ons als doelman en tijdens zijn laatste seizoen wilde hij nog eens proeven van FC Veldegem. Terzelfdertijd coachte hij onze U21. Zo ervaarden wij dat Rik perfect geschikt was voor het trainerschap en legden onze eerste ploeg in zijn handen. Rik loodste ons naar de hoogste provinciale reeks en daarna kwam Dieter Lauwers. Die prachtmens leerde ons nationale kennen. Na vijf jaar zocht hij andere oorden op. Nu is het de beurt aan zijn voormalig assistent Kurt Delaere.”
We moeten het ook hebben over de treurige zaken…
“Voetbal is en blijft een spelletje waarin euforie en opdoffers hand in hand gaan. Vrouw en kinderen komen altijd op de eerste plaats. Mijn spelers koester ik evenzeer. Als er eentje zich ongelukkig voelt dan probeer ik te helpen. Mijn grootste teleurstelling op sportief vlak beleefde ik bij mijn aanstelling als preses. We kwamen uit in tweede provinciale en in een bomvolle kantine verkondigde ik in mijn maidenspeech dat we eerste provinciale wilden bereiken. We degradeerden zowaar direct!”
Streven naar progressie is je passie. Hoever wil je gaan?
“Nooit had ik durven dromen dat we de nationale reeksen zouden bereiken. Corona heeft ons allemaal een fikse uppercut bezorgd, we moeten daar niet flauw over doen. Het blijft mijn droom om geen eendagsvlieg te zijn in die derde afdeling. We zetten Oostkamp op de nationale voetbalkaart. Toch zullen onder mijn leiding nooit financiële avonturen worden aangegaan. Mijn voetbalvereniging run ik als mijn zaak destijds: zoals een goede huisvader. Ambities: ja, risico’s nemen: neen!”
Denk je al aan opvolging, Paul?
“Mijn voorganger Eric Lambert loodste ex-spelers, waaronder ikzelf, in de beleidsploeg. Nu tellen we 18 bestuursleden, met elk specifieke en omlijnde taken. Eén van mijn opdrachten is om binnen de vijf jaar een opvolger te vinden, wat een enorme uitdaging betekent. Hij zal kunnen bogen op een afgewerkte structuur, in alle gelederen. Maar ik ben nog niet weg hé!” (JPV)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
