Als klein meisje met de hele familie uit Kosovo moeten vluchten, op veel te jonge leeftijd haar zusje zien sterven, nog voor haar 30ste getroffen door borstkanker: het leven is al ongenadig hard geweest voor Vlora Ujkani. Maar kijk, de goedlachse gerante van het Tieltse Zeeman-filiaal is hoogzwanger van haar tweede dochtertje. “Na alles wat ik heb meegemaakt, zal ik al heel blij zijn als onze baby kerngezond ter wereld komt.”
Dat we zeker Ann Lust niet mogen vergeten te bedanken, vraagt Vlora ons na het interview. In de ogen van de kinderboekenschrijfster is de gerante van Zeeman in de Kortrijkstraat de ongekroonde Krak van Tielt. “Vlora heeft het hart op de tong en een steeds stralende glimlach op het gezicht die haar nog beeldschoner maakt.”
Maar achter die façade gaat menselijk leed schuil, en nog geen klein beetje. Laat ons eens terugkeren naar 1993, toen jullie ten tijde van de Joegoslavische burgeroorlog met het hele gezin Kosovo ontvluchtten richting Tielt.
Vlora Ujkani: “Ik was acht jaar en woonde met mijn familie op het platteland van het Kosovaarse dorpje Reznik. Met een kleine 30 familieleden betrokken we twee huizen, we hadden onder meer koeien en kippen en alles wat nodig was om te eten, kweekten we zelf. Maar aan dat leven kwam na de zomer van 1993 abrupt een einde. Papa werd gezocht door de Servische inlichtingendienst. Als politieagent wist hij te veel… Om te ontsnappen aan de dood en om mijn oudste zus Lirie – we waren met zes zussen in totaal – beter te kunnen helpen met haar scoliose (een zijwaartse verkromming van de ruggengraat, red.) besloten we te vluchten naar Tielt, waar al een paar familieleden waren beland. Zeven dagen lang stapten we van de ene bus over naar de andere, tot een neef van papa ons aan de Duitse grens kwam oppikken. We waren geen moment te vroeg uit Kosovo vertrokken, want de Serviërs zijn mijn vader effectief komen zoeken. Mijn opa en nonkel kregen daarbij zo veel slaag dat ze flauwvielen van de pijn.”
Wat een trauma moet dat voor jou geweest zijn.
“Absoluut, al wil ik dat ook niet overdrijven, want we werden in Tielt heel goed opgevangen en kregen onderdak van de zusters in het oude schooltje van Regina Pacis. Hen en directeur Luc Neyt, die ons ook financieel hielp, kunnen we nooit dankbaar genoeg zijn.”
Amper 16 jaar oud zag je in de zomer van 2001 je zus Lirie sterven. Het begin van een heel moeilijke periode?
“Het was iets meer dan twee weken voor haar 18de verjaardag en we waren bij vrienden naar een film aan het kijken toen Lirie plots op de grond viel. Een hartstilstand. Even opende ze nog de ogen en probeerde ze iets te zeggen, maar dat lukte haar niet meer. Dankzij de steun van wijlen priester Jan Lerouge en familie lukte het om haar in Kosovo te begraven.”
“Ik ben me heel lang blijven afvragen wat Lirie nog kwijt wou. Lirie was heel slim en volwassen voor haar leeftijd. Ze zag zo graag kindjes. De gedachte dat ze nooit de kans kreeg om moeder te worden doet nog altijd veel pijn.”
Jij bent intussen hoogzwanger van jullie tweede dochtertje, maar daarvoor heb je opnieuw de hel moeten doorstaan.
(onverstoorbaar) “Najaar 2013 voelde ik een knobbeltje in mijn rechterborst. Ik liet het wegnemen, maar alles wees in de richting van een goedaardig gezwel. Toen de gynaecoloog een week later aan de telefoon zei dat hij me op zijn kabinet wou zien, kon ik het al raden: ik had borstkanker. Medina was nog geen drie jaar. Ik had vijf maanden chemo nodig en werd 33 keer bestraald. Ik slikte vijf jaar zware medicatie, een periode waarin het niet aangewezen was om opnieuw zwanger te worden.”
Gelukkig zijn de wonderen de wereld nog niet uit.
“Voor de kankerbehandeling startte, lieten we in het UZ Gent eicellen invriezen. Al besefte ik vorige lente dat zoiets nog lang geen garantie is op een kindje. Na bijna zes weken zwangerschap kreeg ik een miskraam. Omdat we toen volop met corona werden geconfronteerd, sloeg ik aan het twijfelen of we onze kinderplannen niet beter nog wat uitstelden, maar we vonden dat we al lang genoeg geduld hadden moeten oefenen.”
Eindelijk lijkt het geluk opnieuw jullie kant te kiezen.
“Ons tweede meisje is uitgerekend voor 22 maart. Ons wonderkindje. Na alles wat ik heb meegemaakt, zal ik al heel blij zijn als onze baby kerngezond ter wereld komt. Want hoe rijk je ook bent, dat is met geen centen te koop. Ik ben dan ook dokter Bart Boone heel erkentelijk voor alles wat hij gedaan heeft en dokter Griet Hoste voor de verdere opvolging van de zwangerschap.”
Veel klanten die je kennen als de goedlachse gerante van Zeeman zullen allicht schrikken als ze lezen wat jou in die 35 levensjaren al is overkomen.
“Achter die lach sluimert altijd twijfel over mijn gezondheid, maar ik doe mijn job met hart en ziel. Indertijd wou ik een paar weken na het einde van mijn bestralingen alweer aan de slag, maar dat vonden specialisten geen goed idee. (glimlacht) Ik ben enorm trots op wat ik tot dusver heb bereikt en hoe ik nu in het leven sta.”
Daarnet vertrouwde je me toe dat er één iets nog altijd knaagt: mensen die het over dat ‘vreemd meiske’ hebben.
“Ja, omdat ik altijd zo mijn best heb gedaan om me te integreren. We kwamen als erkend vluchteling naar België, maar ik zal mijn Kosovaarse roots nooit vergeten. We reizen er nog elke zomer naartoe, al hebben we het vorig jaar niet geriskeerd. En toch ligt mijn hart in België en zeker in Tielt, waar ik veel mensen niet genoeg kan bedanken voor al hun steun en geloof in mij.”
Vlora Ujkani (35) uit de Stedemolenstraat is getrouwd met Petrit Rahova. Beiden hebben Kosovaarse roots. Hun dochtertje Medina (9), die school loopt in De Springplank, krijgt er normaal gesproken het tweede deel van maart een zusje bij.
Vlora studeerde af als verzorgende in Campus De Reynaert. In 2001 ging ze als jobstudente aan de slag bij Zeeman in de Kortrijkstraat en sinds 2008 is ze gerante bij de discountketen.
Wandelen, fitnessen, reizen en afspreken met vriendinnen, al kan dat momenteel natuurlijk maar in heel beperkte mate.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
