17 december is het exact vijf jaar geleden dat de toen 15 jaar jonge Saar Gevaert bij een zwaar verkeersongeval op de drukke Bruggesteenweg in Gits om het leven kwam. De aanrijder, een man uit Aartrijke, was onder invloed van alcohol en pleegde vluchtmisdrijf. Saars ouders, broer en zus missen haar nog elke dag, maar koesteren de mooie momenten. “Saar is letterlijk altijd en overal bij ons, al zouden we alles inruilen om haar opnieuw écht bij ons te hebben.”
17 december 2015. De examens zitten er net op voor Saar Gevaert, een optimistische meid uit de Hoogleedse deelgemeente Gits die aan de VMS in Roeselare het vierde jaar wetenschappen volgde. “Rond 13 uur vertrekt ze per fiets naar een vriendinnetje om samen een film mee te pikken in de bioscoop van Roeselare. “Onze Saar maakte zich klaar voor een zorgeloze dag”, blikt mama Ann Colson (52), samen met Saars papa Bart (57), zus Stien (25) en broer Sil (23) terug. “Ze zou rond 17.30 uur opnieuw thuis zijn, want die avond had ze om 19 uur nog dansles.”
Rond de klok van halfzes was er van Saar echter geen spoor. Stien zat haar thuis op te wachten, maar werd ongerust. “Ik besloot haar te bellen en te sms’en, maar zonder resultaat. Terwijl ze áltijd reageert.”
Op amper één kilometer van haar vertrouwde thuis was Saar het slachtoffer geworden van een bijzonder zwaar verkeersongeval. Toen ze de Bruggesteenweg wilde dwarsen, werd ze aangereden door de nu 34 jaar oude M. V. uit Aartrijke. Die had gedronken en was op weg met een niet-gekeurde en -verzekerde wagen. Meteen na de feiten sloeg hij op de vlucht, om zich uiteindelijk pas in de loop van de nacht bij de politie aan te geven.
Overleven
“Ik kan je verzekeren: op zo’n moment voel je de wereld onder je voeten wegglippen”, vervolgt het gezin. “Saar werd ter plekke nog gereanimeerd en in allerijl naar het toenmalige Heilig Hartziekenhuis van Roeselare overgebracht, maar overleed daar op de operatietafel. De artsen hebben nog alles geprobeerd, maar we moesten onze meid afgeven. Keihard was dat. Iedereen van ons was naar het ziekenhuis gesneld, daar kregen we, na twee uur in spanning te wachten, samen het zware verdict te horen.”
“Het gebeurt soms dat we de tafel nog voor vijf dekken, terwijl we maar met vier meer zijn”
Vijf jaar later weegt het hele verhaal nog altijd erg zwaar door. “Die dag werd een vitaal onderdeel van onze familie weggerukt. Dat kán je zelfs geen plaats geven. De overvloed aan tranen is er misschien niet meer, maar het gemis is minstens even groot als destijds. Dat neemt niet af. Onze Saar was het zonnetje in huis. Altijd vrolijk en positief ingesteld. Je kón niet anders dan je gelukkig voelen in haar omgeving. Nu overleven we, zonder haar. Echt ten volle van het leven genieten is er niet meer bij.”
De knusse gezinswoning van de familie Gevaert ademt de vele herinneringen aan Saar. Overal in huis staan foto’s en herdenkingsplekjes opgesteld, een reuzegrote knuffelbeer van Saar neemt een prominente plaats in de woonkamer in… “Heel bewust, ja. Saar is nog altijd en overal bij ons. Dat zal nooit veranderen. We koesteren ook de vele mooie momenten die we samen hebben mogen beleven. Alleen zijn dat er veel te weinig. Het hadden er zoveel meer kunnen zijn. We missen haar in alles, vooral in de kleine dingen. Het gebeurt nog dat we de tafel voor vijf dekken, terwijl we maar met vier meer zijn. Dan word je opnieuw met de realiteit geconfronteerd. En die kan keihard zijn.”
Ook Saars kamer houden papa Bart, mama Ann, zus Stien en broer Sil in ere. “Die ligt er nog bij zoals Saar die achterliet. Haar savatjes staan aan haar bed, haar kledij hangt in de kast en haar schoolboeken liggen klaar om ingestudeerd te worden. Het is alsof ze er elk moment kan binnenwandelen. Af en toe gaan we er nog eens binnen. Dan voelen we ons écht weer bij onze Saar.”
‘Tettergat’
Ook buiten het eigen gezin was Saar erg geliefd. Ze was lid van de lokale chiroafdeling, volgde drum- en dansles… “Ze had ook heel veel vrienden. Ons tette rgat was overal graag gezien. En met die vrienden hebben we nog altijd een zeer goed contact. Op 3 mei, Saars verjaardag, komen ze altijd langs en halen we samen herinneringen op. En drinken we een Passoã, haar lievelingsdrankje. Jammer genoeg konden we dit jaar door de coronamaatregelen niet samenkomen, maar Saars Chirovriendinnen lieten allemaal een witte ballon met een persoonlijke boodschap voor Saar aan ons huis achter. Mooi, al hopen we dat we in 2021 opnieuw van elkaars gezelschap kunnen genieten. Het doet in elk geval deugd dat onze dochter allesbehalve vergeten is.”
Saars graf op de begraafplaats van Gits houdt het gezin ook in ere. “We gaan er regelmatig langs en fleuren het ook op. Saar was gek op de kerstdagen, daarom krijgt ze ook elk jaar haar eigen kerstboom. En ook met bijvoorbeeld Pasen en Halloween brengen we wat versiering aan. Zo is zij er ook bij. Dit jaar plaatsen we aan haar graf een herdenkingsmuurtje. Normaal zou dit jaar de vijfde herdenkingstocht voor Saar georganiseerd worden, maar ook die kan niet plaats vinden. Daarom willen we iedereen de kans geven om een foto, boodschap of bloemetje bij Saar achter de laten. Op die manier zijn we samen, maar toch apart bij Saar en zien we een lichtje in deze donkere periode. En volgend jaar gaat de tocht gewoon opnieuw door, zo houden we de herinnering aan onze dochter springlevend. Voor Saar doen we alles.”
Geen antwoorden
Normaal zou Saar dit jaar 20 geworden zijn en tot een zelfbewuste jonge vrouw uitgegroeid zijn. “We stellen ons vaak de vraag wat als … Hoe zou ze geëvolueerd zijn, zou ze al een vriend gehad hebben, welke richting zou ze nu studeren… Daar zullen we helaas nooit het antwoord op kennen. Dat steekt wel, want wij hebben onze dochter vanuit het niets moeten afgeven. Door een compleet onverantwoorde chauffeur.”
Van aanrijder M. V. heeft de familie niks meer gehoord. “Net voor het proces heeft hij ons een brief gestuurd, maar die stelde niet veel voor. Het leek alsof hij een soort van excuses wilde overbrengen, maar uiteindelijk zat hij gewoon zichzelf te verdedigen. Daar schieten we niks mee op. Die man moet goed beseffen dat, als hij die bewuste avond níet had gedronken, wij onze dochter en zus nog bij ons hadden. In plaats daarvan heeft hij ze weggerukt en is ons leven voorgoed door elkaar geschud. Weet je wat nog het ergste is? Dat die kerel niet uit zijn fouten heeft geleerd. In november 2017 knalde hij in Ledegem tegen een paal en sloeg hij weer op de vlucht. Niet te begrijpen.”
Nooit opgeven
De man kreeg een rijverbod van tien jaar en drie jaar voorwaardelijke celstraf. “Hoe zwaar ze hem ook straffen, wij hebben er onze Saar niet door terug.”
“Het enige wat we kunnen doen, is onze kop niet laten hangen en nooit opgeven. Voor Saar, zodat ze trots op ons kan zijn. Al is het niet altijd evident om verder te doen. We zouden maar wat graag alles wat we hebben inruilen om Saar weer écht bij ons te hebben.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
