Sam Carton mag dan wel nog maar 18 jaar zijn, ze weet wat ze wil en ze is vastberaden om haar dromen waar te maken. Het bleef voor Sam dan ook lange tijd bij dromen. Op 9-jarige leeftijd kreeg ze CPRS, een zeldzame ziekte die ze kreeg na een beenbreuk. Na jaren in het ziekenhuis en revalidatiecentra werd haar been geamputeerd. Een zware beslissing, maar voor het eerst in 9 jaar tijd heeft Sam geen pijn meer. Op vier maanden tijd revalideerde ze en pakte ze nu zelfs haar eerste golf.
“Mijn naam is Sam, een 18- jarige levensgenieter. Ik zou graag de wereld rond reizen met mijn trekzak, onderweg wat golfjes pakken en vooral … genieten van het simpele leven”, zo stelt Sam Carton uit Asse zichzelf voor. Het verhaal van een avontuurlijke jongvolwassene. Alleen is het pad om hier te komen niet zo simpel verlopen voor Sam als voor andere tieners op haar leeftijd. De helft van haar leven leed Sam immers aan een zeldzame ziekte en had ze enorm veel pijn aan haar been. Haar leven stond op pauze, maar toch bleef Sam als een echte waterrat dromen.
“Ik was vroeger al zot van het water en ik zocht filmpjes op over surfen. In het echt kon ik het weliswaar niet doen. Ik leed aan CRPS, wat staat voor ‘Complex regionaal pijnsyndroom’. Dit syndroom treedt op na schade aan een lichaamsdeel ten gevolge van een operatie of letsel. CRPS kende bij mij zijn oorsprong nadat ik mijn been had gebroken. Wanneer het gips werd verwijderd, was mijn voet dik, zweterig en rood/blauw gevlekt. Bovendien voelde het heel pijnlijk aan. De dokter suste ons, die pijn zou gebruikelijk zijn na een gips. Vertrouwend op zijn diagnose, vertrokken we met een dubbel gevoel naar huis. Naarmate de dagen vorderden, maakten we ons meer zorgen. Elke dag werd de pijn extremer tot ik na een tijdje niet meer op mijn voet kon stappen. Geen enkele dokter kon ons vertellen wat ik had en sommigen geloofden me zelfs niet. Hierdoor begon mijn behandeling een jaar te laat”, blikt Sam terug.
Toen ik veel pijn had, ging ik soms op een plank liggen in het water
De jonge vrouw bleef altijd vechten. “Tijdens de moeilijkste momenten trok ik me op aan mijn dromen. Ik kon zelf bijna niks meer doen, maar wegdromen naar een beter leven wel. Ik ben van mening dat als iets je écht gelukkig maakt, je ervoor moet blijven vechten. Hoe moeilijk dat ook is. Ik ben ook blijven vechten voor een vriendin die ik in 2017 verloren ben. Fleur en ik hadden een hechte band. Ze was iemand waar ik naar opkeek, een voorbeeld voor veel mensen. Jammer genoeg werd het te zwaar voor haar en bezweek ze onder de druk van het leven. Ik neem haar mee in elke stap die ik zet en blijf doorvechten voor haar. Ik weet dat ze dat gewild zou hebben.”
Amputatie onvermijdelijk
Ziekenhuisopnames, revalideren, behandelingen en medicatie waren het dagelijks leven van Sam. “In de eerste jaren leek dit effect te hebben en was er verbetering. Dat veranderde toen ik een terugval kreeg. Mijn toestand was plots dubbel zo slecht als net na de diagnose. Bovendien bleef ik verder achteruit gaan. De pijn ging van kwaad naar erger, het was ondraaglijk. Ik was een meisje van 17 jaar en kwam mijn dagen door met zware medicatie zoals morfine. Van die medicatie was ik suf, waardoor ik helemaal geen kwaliteit meer uit mijn leven kon halen. Ik ging van mijn bed naar de zetel en andersom, dat was zelfs al vermoeiend. Op dat moment leefde ik in een hel. Ook de fysieke toestand van mijn been takelde af. Mijn onderbeen/voet zwol onophoudelijk en ik kreeg wonden die we niet onder controle kregen. De situatie was niet meer te houden, het ging niet meer. Hoewel amputatie de laatste optie was, is er toen beslist om mijn been vroegtijdig te amputeren.”
De operatie was echter geen garantie. “Het was een sprong in het diepe, want er was geen zekerheid dat de pijn zou verdwijnen na de amputatie. Toch sprong ik, want erger kon het niet worden”, vertelt de 18-jarige. Sommige dokters vreesden dat Sam nooit meer zou kunnen stappen, maar toch slaagde ze er in om na de operatie op vier maanden tijd weer volop de play-knop in te duwen. “Ik ben zo hard beginnen revalideren omdat ik zo lang niets kon doen. Ik heb er alles aan gedaan om zo snel mogelijk op dit punt te staan. Ik schrok echt van mezelf. Ik heb nog fantoompijn, maar de dokters hadden niet verwacht dat het zo snel zou gaan. De pijn die ik voordien voelde, is weg. In het begin voelde dat onwennig. Ik heb 9 jaar met pijn geleefd. Ik wist niet meer wat het was om geen pijn te hebben. Ik ben heel blij dat ik die beslissing heb genomen. Nu kan ik eindelijk doen wat ik wil doen.”
Heel wat dromen
En dat is surfen. “Als ik een dag vrij heb dan trek ik naar de kust om te surfen. Twee weken geleden is het voor het eerst gelukt om op mijn plank recht te staan. Dat was echt zot. Daarvoor kon ik alleen maar op mijn knie zitten. Het was zoeken met de prothese hoe ik moet rechtstaan.” Maar het harde werk om hier te geraken was de moeite waard. “Dat gevoel op de golven is ongelofelijk. Het is zo’n vrij gevoel, zo krachtig. Je voelt je één met de natuur en je vergeet alle problemen omdat je in het moment zit. Het is heel bevrijdend. Toen ik veel pijn had, ging ik soms op een plank liggen in het water. Het contact met het water doet iets met je en het kan andere mensen helpen.”
Hoewel amputatie de laatste optie was, is er toen beslist om mijn been vroegtijdig te amputeren
Sam heeft nog heel wat dromen waaronder een diploma Orthopedagie behalen, omdat ze zelf zoveel steun gekregen heeft van opvoeders in de centra waar ze verbleef als kind, competitief reddend zwemmen, veel reizen, een Volkswagenbusje kopen, maar vooral een surfvereniging oprichten voor mensen die ook ledematen verloren hebben, mensen met mentale problemen of mensen met chronische pijn. “Dat zou ik graag op korte termijn realiseren.”
De lange weg die Sam al aflegde kan je aflezen uit de levenswijsheid die ze uitstraalt. “Het leven is een geschenk, een hele mooie zelfs. Daarom moet je genieten van alle momenten en vooral van het nu. Als je iets wilt, ga er dan voor, ook al moet je buiten de lijntjes kleuren. Laat je door niemand wijsmaken dat je iets niet kan, want je kan het wel.”
(LB)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier