In stamcafé Den Ast werd Willy Deberdt gevierd. Schepen van Sport Patrick Benoot (Open Ieper) overhandigde een attentie namens het Ieperse stadsbestuur. Van de leden van Het Stalen Paard kreeg de fervente wielertoerist een fles champagne. Milo Breyne, bestuurslid en zelf 42 jaar lid, schetst het verhaal van de 81-jarige wielertoerist.
In 1972 besloten Werner Logie, Arthur Cleenewerck, Daniël Baes en Jef Vankemmel om een wielertoeristenclub op te richten. Een jaar later, in 1973, sloot Willy Deberdt zich aan bij de wielertoeristenclub. “Willy dateert nog van de tijd dat er geen sprake was van een computer, van elites zonder contract of beloften, geen aspiranten of masters noch van mountainbikers. Willy zag er gedurende die halve eeuw veel komen en gaan. Er waren wielertoeristen die tien, twintig of dertig jaar bleven.
Er waren er ook die maar één of twee zondagen mee gereden hebben. Dat zijn gasten die niet wisten hoe lastig het kan zijn om te rijden met wind op kop of een helling op te fietsen. Maar iemand die 50 jaar lid bleef, is in de geschiedenis van onze club nog nooit gebeurd. In 1973 stond Willy voor de eerste keer hier aan de inschrijvingstafel. In die tijd moest je nog bij de secretaris van de club zijn, het ging niet via email zoals het vandaag gebeurt”, vervolgt Milo Breyne.
Lekke ‘tuben’
“In de jaren zeventig schoten de wielertoeristenclubs als paddenstoelen uit de grond. Elke gemeente of dorp had een club. Er waren wielertoeristen die met een gewone fiets reden, een waarmee ze ’s anderendaags naar hun werk fietsten. Nadien kocht iedereen die een beetje van koers hield zich een koersfiets. Ze reden nog met tuben zoals de echte renners. Er stelde zich wel een probleem als men lek reed want het was een heel karwei om dat te herstellen. Ik heb er nog geweten die na de derde platte band hun tube uit frustratie weggooiden in het veld.”
“Willy is jaren na elkaar kampioen geweest met de meeste deelnames”
“Willy is iemand die zijn weg als geen andere kent, en dat zonder gps. Dat was te danken aan zijn werk bij firma Deconinck en later bij firma Depuydt waar hij dagelijks de baan op moest. Op die manier kon Willy zich laten uitzakken uit de groep en je moest niet schrikken dat hij een kwartier later een eind voor de groep opdook uit een of andere zijstraat. Als hij voor de groep uitreed, kon hij de linkerhand uitsteken en rechts inslaan en de groep een andere weg insturen. Willy is ook jaren na elkaar kampioen geweest met de meeste deelnames. Hij fietste al ruim vier keer rond de aarde. Ook tijdens de week fietst hij vaak. Als zijn Roza de voetbalpronostiek heeft ingevuld, schrikt hij er niet voor terug om die naar Roeselare binnen te brengen, hoewel hij dat ook in Vlamertinge kan doen.”
Leuke anekdote
“Er zijn weinigen die het weten maar we hebben Willy eenmaal naar huis moeten voeren. Dat was na onze eerste mountainbikerit op zondagvoormiddag in de school in Vlamertinge. De afspraak was dat we allemaal samen gingen opkuisen en dan iets zouden eten op de speelplaats van de school. Eerst werd er geaperitiefd en Willy was een beetje té enthousiast geweest. Hij was trouwens niet alleen, er waren er nog die een glaasje te veel op hadden. Er waren zelfs twee vrouwen die in het gras gingen liggen om weer bij hun positieven te komen. Een andere reed als een halve wilde rond op de speelplaats met zijn vrouw op een bierkar. Ik moet toegeven dat het een beetje uit de hand was gelopen. Ik noem natuurlijk geen namen, het is te delicaat”, lacht Milo Breyne.
Willy rijdt nog altijd zijn wekelijkse kilometers, is seingever of zit in de volgwagen. Niets is hem te veel voor de club waarvan hij al 50 jaar lid is.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
