Onlangs namen De Congozangers afscheid van hun voorzitter, Pierre Verbeke (76). Pierre heeft zijn leven lang een passie gehad voor de vinkensport. Op slechts vierjarige leeftijd stond hij al samen met zijn vader, die zelf twintig jaar voorzitter was, kooitjes schoon te maken. Ondanks dat Pierre een stap opzij zet blijft hij wel nog lid van de vereniging.
Na een indrukwekkend voorzitterschap van vijftig jaar bij vinkenmaatschappij De Congozangers moest Pierre Verbeke door gezondheidsproblemen recent de fakkel doorgeven aan Philippe Vercruysse, zijn zorgvuldig gekozen opvolger. Pierre is al zeventig jaar lid van De Congozangers.
“Al op jonge leeftijd maakte ik kennis met de sport”, herinnert Pierre zich. “Mijn vader was een van de oprichters van De Congozangers en leidde de vereniging twintig jaar lang. Na een korte tussenperiode waarin iemand anders het voorzitterschap bekleedde, mocht ik in de voetsporen van mijn vader treden.”
Al die jaren kon Pierre rekenen op de steun van zijn echtgenote Gilberte, die hem ondersteunde in zijn vrijetijdsbesteding en zelfs meeging naar de vinkenzettingen waar hij aan deelnam. “Dit jaar zijn we 57 jaar getrouwd en het voelt nog steeds alsof we net gehuwd zijn”, voegt Pierre toe, die 56 jaar als metselaar in de bouw heeft gewerkt.
Tijdrovende hobby
“Het bezitten van vinken is een tijdrovende bezigheid. Je moet de vogels voederen, de kooitjes onderhouden en regelmatig deelnemen aan wedstrijden”, vervolgt Pierre. “Het is een sport die je zo duur maakt als je zelf wil. Vroeger had ik een twintigtal vogels, nu slechts vier meer. De sport heeft in de loop der tijd veel veranderingen ondergaan.”
Pierre herinnert zich dat het vroeger toegestaan was om wilde vinken te vangen met behulp van kooien. Sinds 1979 is die praktijk echter verboden, waardoor elke vinkenier nu verplicht is om zijn vogels zelf te kweken. Elke vink krijgt een paspoort in de vorm van een ring rond de poot, waar ook regelmatig controles op worden uitgevoerd.
“Ik kan echt genieten van de stilte in combinatie met gezang van vinken”
“Wat betreft het opleiden van een vink, moet de vinkenier engelengeduld hebben”, legt Pierre uit. “Alleen bij het brengen van de Vlaamse song wordt hier in Vlaanderen gescoord. Jonge vinken worden opgeleid door hen de hele dag het juiste lied te laten horen, waarbij elk liedje correct moet eindigen op ‘wiet’. Uiteraard is het zo dat als je deelneemt aan wedstrijden je nooit noteert voor je eigen vink, maar steeds voor die van je buurman. In het verleden deden mijn vinken het niet slecht, met drie van hen als koning en één als kampioen. In mijn woning is ook een speciaal plekje gereserveerd voor alle bekers die ik heb verzameld.”
Opvolging
Ondanks dat Pierre een stapje opzij heeft gezet als voorzitter, blijft hij actief lid van De Congozangers. “Door gezondheidsproblemen kon ik vorig jaar nauwelijks nog aan vijf zettingen deelnemen, aanzienlijk minder dan mijn gebruikelijke vijftig à zestig zettingen per seizoen. Ik kan echt genieten van de stilte in combinatie met het vinkengezang. Mensen die geen vinkenier zijn, kunnen zich moeilijk dat gevoel voorstellen. Het is ook een sport waarin echte vriendschappen ontstaan en waar jaloersheid uit den boze is”, aldus Pierre.
In Kuurne zijn twee vinkenverenigingen actief. Naast De Congozangers, die een 52-tal leden telt, zijn er ook De Molenzangers. Toch is er van rivaliteit tussen beide verenigingen geen sprake en wordt er onderling afgesproken wanneer de zettingen zullen plaatsvinden. Voor Pierre is er nog een sprankeltje hoop dat ooit een van zijn kleinkinderen in zijn voetsporen zal treden, gezien zij maar al te graag met opa meegaan naar een zetting.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
