Gewezen atlete, huidig leerkrachte en politica Veerle Dejaeghere rondt op dinsdag 1 augustus de kaap van de 50 zomers. Iets waar ze allesbehalve naar uitkijkt. Maar in haar bekende stijl stond Veerle ons met haar grote hart op de tong te woord. “Mijn zus zal me verrassen die dag, maar een feest hoef ik zeker niet”, lacht ze. Ondertussen heeft Veerle ook haar ‘adoptiedroom’ nog niet opgegeven en huppelt er een pleegkindje bij haar thuis rond.
Wie bij Veerle Dejaeghere op bezoek gaat of in ons geval op interview mag, wordt vaak vergast op taart. Tijd om eens de rollen om te draaien en dit keer hadden wij een aardbeientaart meegebracht voor de spraakwaterval die volgende week dus 50 jaar wordt. Twee jaar geleden waren we nog bij haar te gast, in een reeks waarbij we nog even terugblikten op haar sportcarrière. Omdat sympathieke Veerle misschien door de sportieve buitenwereld niet altijd naar waarde werd geschat, toch even dit. Ze won 13 keer de CrossCup en nam aan drie Olympische Spelen deel. Maar misschien nog het strafst van al: de meeste van haar Belgische records houden nog altijd stand. “Eentje ben ik er kwijt, datgene dat ik het meest koesterde. Dat van de 1.500 meter, volgens mij een prachtige afstand. Het zat er al een tijdje aan te komen, Elise Vanderelst dook twee jaar geleden onder mijn tijd. Dat is haar sindsdien overigens niet meer gelukt, maar het was wel te verwachten natuurlijk. Ook al omdat het schoeisel waarmee ze lopen (carbonplaten met spikes, red.) enorm geëvolueerd is. Sindsdien zijn heel wat records gesneuveld.”
“Het verlies van ons mama kwam ook hard aan. Het moet slijten, maar dat gaat traag”
Maar dat op de 2.000 meter, 3.000 meter outdoor en indoor en 3.000 meter steeple staan nog steeds op haar naam. “Omdat ik in de winter altijd focuste op het veldlopen legde ik me minder toe op de indoormeetings. En natuurlijk ben ik trots op die records, toen Elise dat op 1.500 meter brak, heb ik zitten wenen als een klein kind. Maar het moest er natuurlijk ooit van komen.”
Geheugenverlies
Atlete is Veerle Dejaeghere niet meer. “Ik sport eigenlijk te weinig”, geeft ze grif toe. “Ik begeleid nog mijn zeven jaar oudere zus Sabine en ik doe soms wat intervaltraining mee met haar. En ik laat me ook wel eens overhalen om mee te doen bij de masters of in een CrossCup-aflossing. Dat lukt wel, maar soms beweert men dat spieren een geheugen hebben en alles snel weer oppikken. Wel, ik denk dat mijn spieren aan geheugenverlies lijden.”
Veerle blijft ook de gewaardeerde leerkracht in de scholengroep Arkorum waar ze anderstalige kinderen Nederlands aanleert. “Ik zou niet meer voor een gewone klas kunnen staan, denk ik, dat is wat ik graag doe. Ik weet nog niet hoe het zit voor volgend jaar, maar afgelopen schooljaar was ik voltijds aan de slag in de Vrije Centrumschool. Ik heb verschillende klasjes anderstalige kinderen, die zitten natuurlijk op diverse niveaus. Maar hoe de mensen ook over buitenlanders denken, ik stel enkel vast dat die kinderen met plezier Nederlands leren en dat ze het spijtig vinden als de vakantie aanbreekt. Ik leer hen die taal spelenderwijs. Soms door Memory met hen te spelen. Of door hier een pad te vangen, die mee te nemen naar school en daar een verhaal aan op te hangen en die anderstalige kinderen dat verhaal dan te laten doen voor de andere klassen. Je kan niet geloven hoe trots ze dan zijn.”
Bij Veerle thuis in de Oude Lichterveldestraat in Ardooie is het ook altijd een leuke beestenboel. Maar het zijn vooral de twee honden die veel aandacht opeisen. Duitse dog Paola en weimaraner Montana zorgen voor veel leven op de boerderij. “Ja, ik speel ook nog altijd met de vinken. Iets wat ik deed om mijn pa (Daniël Dejaeghere overleed in oktober 2017, red.) te eren, ik leer nu veel bij van de andere vinkeniers. Mijn vinken stonden bij de ouderlijke woning in de Tinnenpot, maar ook mijn mama is vorig jaar in september spijtig genoeg overleden. Ze was altijd in de weer, ze kon niet stilzitten. Ze is in haar skoffelen van de trap gevallen en slecht neergekomen. We moesten uiteindelijk de harde knoop doorhakken, maar ze heeft nog andere mensen kunnen helpen door orgaandonatie. Mama was hier altijd in de weer, ze fietste ook mee toen ik ging lopen en ook met mijn zus Sabine. De pijn zal moeten slijten, maar het gaat toch erg traag.”
Verkiezingen 2024
Mama Rita Maes, die overleed op haar 79ste, keek aan tegen de kaap van de 80. “Ze was inderdaad bang van dat getal, maar ik kijk eerlijk gezegd al op tegen de 50. Dan hoor je niet meer bij de jonge mensen. Maar we zullen erdoor moeten. Ik heb een vriendin die een groot feest gaf voor haar 40ste en 50ste verjaardag. Ik ga daar graag naartoe om mee te feesten, maar voor mij hoeft zo’n feest niet. Mijn zus en haar partner Geert zullen me verrassen, het enige wat ik weet is dat de dag zal starten met een ontbijt. Daarna zien we wel. Maar ik voel me nog geen 50. Zie ik er al zo oud uit?”, richt ze zich naar ons. “Je bent maar zo oud als je je voelt,” pikt ze snel weer in. “Maar het getal is wel confronterend.”
Het houdt Veerle niet tegen om naar de toekomst te kijken. Volgend jaar zijn er verkiezingen en zowel voor de gemeenteraad als de provincieraad wil Veerle zich nog engageren. “We zitten zowel in de provincie als in Ardooie in de oppositie. Dat is niet altijd makkelijk, zeker niet als je goed uitgewerkte voorstellen met de beste bedoelingen lanceert. Soms kookt het dan wel eens van binnen, maar ik kan me gelukkig wel inhouden.”
Adoptieverhaal is echte calvarietocht geworden
Veerle Dejaeghere is alleenstaand en zette, toen ze 40 jaar werd, de adoptieprocedure in. Tien jaar later kun je het gerust als een ware calvarietocht bestempelen. “Ik geef niet op, maar soms denk je… Ik heb altijd een zwak gehad voor Afrika en wilde graag een kindje uit Guinee. Maar toen de wet daar veranderde, schakelden we over naar Gambia. Na wat mistoestanden in Ethiopië wilden men in Vlaanderen de buitenlandse adoptie aan banden leggen, maar suggereerde men mij mijn focus te verleggen naar Colombia. Dat was een nieuw ‘herkomstland’ en ik werd er een van de proefdossiers. Ondertussen was ook al wel wat tijd verstreken en besloot ik om niet meer voor een heel jong kind te gaan, ik word immers ook steeds ouder.”
“Uiteindelijk werd ik gekoppeld aan een meisje van negen jaar, maar daarmee was het traject ook niet helemaal afgerond. Je weet dat je kinderen met een rugzakje naar hier haalt, maar dat meisje was niet enkel prematuur toen ze geboren was, ze werd ook al intrafamiliair seksueel misbruikt en was verstandelijk zeer beperkt.”
Pleegkindje
“Na te praten met wat mensen rondom mij leek het niet opportuun om een iemand naar hier te halen die uiteindelijk toch niet zelfredzaam zou zijn en op de duur zorg zou moeten krijgen. Het meisje zou ook niet in staat zijn om onze taal te leren, communiceren zou zeer moeilijk zijn.”
Het werd de zoveelste ontgoocheling in heel het adoptieverhaal van Veerle. Ondertussen moet haar adoptievonnis opnieuw betekend worden. Veerle (zucht): “Het verloopt allemaal zo traag. En het kost ook handenvol geld. Gewoon al om mijn dossier te vertalen van het Engels naar het Spaans moest ik 3.500 euro neertellen en daarbovenop nog eens 500 euro administratiekosten.”
Maar ondertussen dartelt er ten huize Dejaeghere wel een pleegkindje rond. “Hij woont hier tijdelijk en gaat nu al af en toe terug naar de ouders. Maar zodra zij de zorg weer aankunnen, gaat hij terug natuurlijk.” (WVS)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
