Een golf van Witte Woede trekt vandaag door de straten van Brussel. Zo’n 20.0000 zorgverleners uiten er hun bezorgdheid over de plannen van onze regering. Pascal Kerkhove stapt mee. “Niet met lijf en leden, des te meer met hart en ziel”.
34 jaar, zolang al is het geleden dat mijn vrouw en ik gingen betogen in Brussel. Als jonge twintigers schreeuwden we die dag massaal om werk en ‘dat een verenigd volk nooit zou verslagen worden’… Uiteindelijk moesten we vooral gaan lopen voor de chargerende politie en bleven we nog even actief als werkende student. We hoorden dat verhaal overigens pas later van elkaar, nadat de tijd ons had samengebracht. We hebben intussen werk, kinderen, een kleindochter, overleden vaders en één gestorven mama. Het leven zoals het is, als je de vijftig voorbij bent.
Het waren die dingen des leven die mijn echtgenote er vijf jaar geleden toe aanzetten drastisch het roer om te gooien. Ze hielp haar papa in zijn rol als mantelzorger voor zijn zieke echtgenote. Toen hij uiteindelijk zelf nog vroeger stierf, liet zij haar job als bediende voor wat hij was en ontfermde zich fulltime over haar zieke mama. Uit liefde, zoals zovelen dat doen. Vaak in stilte, ver weg van het massale respect dat ze verdienen. Ik zat ernaast en keek ernaar, zoals zovelen dat doen. Met stijgende bewondering voor zoveel ‘geven’ en weinig terugkrijgen. Lessen in liefde.
Mijn vrouw is boos, en gelijk heeft ze…
Ik ben trots op mijn vrouw, vandaag misschien zelfs nog meer dan toen. Na een herscholingscursus werkt ze intussen als zorgkundige bij dementerende ouderen. Uit liefde, nog altijd. Niet langer voor een eigen papa of mama, maar voor die van u, mij of onze ministers. Zoals zovelen dat doen, met haar.
‘s Avonds als ze thuiskomt na het werk ergens tussen 22 en 23u, stop ik met lezen, tv-kijken of surfen. Dan luister ik naar die authentieke verhalen over Pol, Julia of meneer Jan. Veel dichter bij rauwe pijn kan schoonheid niet komen. Ze vertelt zo vaak over de tijd die er niet is om tijd te geven. En hoe pijnlijk jammer zij en haar collega’s dat vinden voor de bewoners van het rusthuis. Maar ze gaan door, altijd door. Ze rennen, ze vliegen, ze vallen, ze staan op en gaan weer door. Uit liefde, voor mensen.
Veel geld verdienen ze niet, ieders respect des te meer.
En dan is daar plots een minister die andere ministers kan overtuigen dat deze mensen best wat vakantie kunnen inleveren. Lessen in schaamte.
Ik schreeuw niets en adviseer de duizenden betogers in Brussel om dat ook te doen
Ik ben er bij, vandaag in Brussel. Niet met lijf en leden, des te meer met hart en ziel. Ik schreeuw niet langer dat een verenigd volk nooit zal verslagen worden. Ik schreeuw niets en adviseer de duizenden betogers in Brussel om dat ook te doen. Soms klinkt massale stilte harder dan dolle kreten, want laat er niet de minste twijfel over bestaan: mijn vrouw is boos, en gelijk heeft ze. Tienduizenden ‘collega’s’ met haar zijn boos, en gelijk hebben ze.
We zouden voor één keer allemaal boos moeten zijn.
De stilte van de nieuwe witte woede kan maar beter gehoord worden. Uit dankbaarheid, voor hen.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier