Velen hebben er wellicht nog nooit van gehoord. Canicross is een sportdiscipline waarbij hond en begeleider met elkaar verbonden een bepaald traject lopen. De tweeling Jelle en Tiebe Goethals die wonen op het Provenplein in Proven zijn er grote fan van. Lopen, mountainbiken en canicross zijn hun grote hobby’s.
Tiebe en Jelle Goethals (9 jaar) zitten in het vierde leerjaar in de vbs De Kastanje te Proven, en al hun vriendjes weten natuurlijk dat ze al drie bezig zijn met canicross. En die leuke sport hebben ze meegekregen van papa en mama, die er grote fan van zijn.
Tijs Goethals (38) is afkomstig van Ruddervoorde en hij leerde Liesbet Delarbre (42) uit Balen kennen. Toen Tijs als archivaris aan de slag ging in Poperinge, kwam het jonge koppel wonen in Proven. Liesbet is bediende bij Page Electronica in Poperinge. Daarnaast is zij nog vrijwilligster bij Poezewoef, maar voorheen was zij ook verwoed canicrosser, net als Tijs. Liesbet wandelt nu vooral met de honden.
Te weinig bekend
“Reeds als kleine kindjes trokken wij mee met de ouders naar de wedstrijden voor canicross waar papa aan deelnam en waarbij dus een hond met een elastiek verbonden is met een loper. Beiden leggen dan een parcours af aan een bepaalde snelheid. Dat is een heel leuke sport, die helaas nog niet zo bekend is. Deze sport wordt nochtans in heel de wereld beoefend, want er zijn niet alleen Belgische en Europese kampioenschappen, maar ook wereldkampioenschappen. Wedstrijden worden gehouden in diverse categorieën. Eerst gingen wij mee om te kijken hoe het eraan toe ging. En drie jaar geleden zijn we dan zelf als 6-jarigen begonnen met het lopen van canicross, waarbij natuurlijk altijd wel nog een volwassen begeleider bij was, die de snelheid van de hond wat kon intomen. Als kind is het immers niet makkelijk om een grotere hond de baas te blijven. Bij canicross bepaalt de hond de snelheid die wel tot 16 km/uur gaat. Nu we bijna 10 jaar worden, gebeurt het al eens dat we mogen canicrossen met de elastiek tussen hond en onszelf, maar zonder elastiek naar de begeleider toe. Nu loopt er alleen nog een volwassen begeleider naast ons, die kan ingrijpen wanneer dit nodig is.”
Niet alleen wij moeten fysiek in orde zijn, maar ook de honden
Naar binnenland
Jelle en Tiebe geven ook nog mee dat de bakermat van canicross in ons land in West-Vlaanderen lag, maar dat er nu amper nog clubs zijn in onze provincie, zodat het gezin voor wedstrijden altijd richting binnenland moet rijden. En toch is er weer hoop want in het Kortrijkse zouden er nu weer lessen gegeven worden.
Canicross wordt dus niet op straat gelopen, maar dus over paden en velden met modder, bergop en bergaf en soms ook met grote plassen. “Waar de honden doorheen of over lopen, moeten wij natuurlijk ook mee. En daarom zijn we dus ook getraind en lopen we heel veel. Naast het lopen doen we trouwens ook beiden aan mountainbike. En dus niet alleen wij moeten fysiek in orde zijn, maar ook de honden, die trouwens ook een goede opvoeding moeten krijgen”
Crosspensioen
“Zelf hebben wij drie honden, waarvan er eentje met crosspensioen is, terwijl we met de beide herders van 7,5 en 2 jaar aan wedstrijden deelnemen. We zijn onze jongste hond aan het opleiden voor canicross. Wij doen het heel graag”, lachen Jelle en Tiebe. Ze willen het allebei ver schoppen in deze mooie sport, maar met een knipoog geeft mama Liesbet nog mee dat Jelle toch wel wat harder traint dan Tiebe. (PC)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
