Tom Jones haalt het van The King

Nieuw was het modern decor met heel wat LED-verlichting dat toch wel een beetje afsteekt met de ‘oude zaal’, maar waarmee men heel veel mogelijkheden heeft en die men dan ook benut. Met het revue-lied begonnen de artiesten aan hun show, waarna er een sketch volgde met centraal de show in HWP en de lichtreclame Uitverkocht als afsluiter. Een matig applaus volgde, net zoals bij de volgende sketch. Enkel toen Deborah Deproost alias Nele Goossens opkwam, kon het publiek eens hartelijk lachen. De reacties op de twee Ethiopische slangenmeisjes waren verschillend. Van ‘dat ziet er toch niet gezond uit’ tot ‘fantastisch, maar voor sommigen toch moeilijk om naar te kijken’. De bevalling leverde dan weer een… zwart kindje op en een kort applaus. De afsluiter van deel één was The King alias Steve Ryckier, die Elvis Presley zong omdat The King dit jaar 80 jaar zou worden. Mooi gezongen, maar blijkbaar zat het publiek daar niet op te wachten want ook dit optreden met een prachtige visuele show -alle artiesten op het podium met mooie showkledij aan- kreeg geen daverend applaus. Deel één was dan ook niet zo’n hoogvlieger, toch onze visie.

Handen in de lucht

Na de pauze hadden Nele Goossens en Peter Thyssen het over 50 Tinten Grijs. Even later begon Patrick Onzia aan een Tom Jones-medley. En vanaf dan was het boem erop! Het publiek werd wild, stond recht, zong mee en voor de eerste keer gingen de handjes in de lucht. Tom Jones haalde het inderdaad met ruime voorsprong op de muziek van The King. De sketch rond Blokken met kleine Ben Crabbé was ook leuk, waarna Sandrine een mooie medley bracht. Alweer stond het publiek recht om haar te bedanken voor deze mooie muziek. K3 vond in de kuisvrouwen van Studio 100 nieuwe zangeressen en ook dat sprak de bezoekers aan. Patrick Oniza zong De Clown en toen Peter Thyssen daar nog Klein cafétje aan de haven toevoegde, was het terug bingo. Iedereen zong mee, iedereen stond recht voor een nieuwe medley, waaraan ook Martijn Claes, enz. aan deelnamen. Nog sterke songs die men meezong : Vlieg met mij mee, Malle Babbe… De Nederlandse klassiekers deden het en HWP stond muzikaal in vuur en vlam. Hoe zou Peter Koelewijn dat nog kunnen verbeteren? Eerst mocht het publiek echter nog even neer zitten om de Pellegrini Brothers aan het werk te zien. Sterke acrobatie en meteen gingen de handjes terug de lucht in.

Humor

Peter Koelewijn moest dat overtreffen. Hij ging voor twee nummers de zaal in en stond minutenlang op een tafel. Met Angeline, Kom van dat dak af en Alice kon hij toch niet de voltallige zaal doen recht veren. Peter babbelde veel, misschien wat te veel tussen de nummers… De show werd afgesloten met een gezamenlijke song. Het publiek was dankbaar. Of we nog één keer gaan kijken. In de voorbije jaren gingen we altijd meerdere keren langs wegens vooral de sterke sketchen, die zo vernieuwend waren. Dàt moest je dan zeker nog minstens één keer hebben gezien. Dit jaar is één keer voldoende, want qua humor is het niet zo vernieuwend, maar… zoals iemand zei: “waar moeten ze het allemaal blijven halen?”

(PADI)