Ook al loop ik de hele tijd met een camera op zak, komt het vaak voor dat ik spijt heb een foto niet gemaakt te hebben. Van een glimlachend gezicht bij het ontwaken bijvoorbeeld. Als de zon wat door de gordijnen valt. Je kan het beeld proberen te onthouden eens het voorbij is, uiteindelijk vervaagt het al bijna meteen.
Vrijdag zat ik op de trein. Voor me zaten vier meisjes verzonken in hun eigen wereld. Drie van hen verdiepten zich in hun smartphone. Een ander meisje was druk aan het schrijven in een notitieboekje. Achter hen kleurde de avondlucht buitenaards mooi, zodat ik eigenlijk met open mond naar ze zat te kijken.
Je maakt de foto dan duizendmaal in je hoofd, maar maakt hem niet uit schroom. Ik wou die meisjes ook niet uit hun cocon trekken. Toen een eerste opeens de lucht gewaar werd, merkte ze mij niet op, maakte meteen een paar foto’s en bleef wat meewarig over haar schouder kijken. Daarna volgde de tweede, de derde en de vierde. Allen maakten ze een voor een heel even contact met avondhorizon. Ook al werd er geen woord gesproken – het was overduidelijk – de lucht maakte indruk. Indruk laat zich altijd van een gezicht aflezen. Toen de vierde keek, was net het laatste glimpje rood te zien en ook zij probeerde het te vatten met haar schermpje.
Vier meisjes die niet opkeken: het was een treffend beeld geweest van onze tijdsgeest. We zijn zo met onszelf bezig dat we zoveel mooie dingen missen. Vier meisjes die als in een domino-effect even uit hun bubbel stapten om verwonderd te staren ook.
Als ik opzichtig had geroepen: “Hé, moet je zien! Wat mooi!” was het toch anders gelopen. De lucht is de lucht en voorlopig is er nog meer dan genoeg. Een glimlachend gezicht bij het ontwaken kan misschien gewoon lijken, voor sommigen is het een zeldzaamheid. Als je dat niet vaak ziet, zou je het op zak willen hebben om voor altijd te kunnen kijken.
(Tine Moniek)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier