Ze hebben de hoop zo goed als opgegeven, de familie van Dirk Denis (54) die tien dagen geleden vermist raakte op de Azoren. Hoe graag ze het ook anders zouden willen, de realiteit is bikkelhard. Nu de officiële zoekacties naar de man uit Wenduine bijna worden stopgezet, keert ook zijn familie huiswaarts. “Het besef dringt stilaan door dat we hem wellicht niet meer levend vinden”, getuigt zijn zus.
Wat is Dirk Denis (54) overkomen? Het is een vraag waar zijn familie zó graag een antwoord op wil, maar mogelijk komt dat antwoord nooit. De man uit Wenduine is ondertussen al ruim tien dagen vermist. Op een van de eilanden van de Azoren, São Miguel, was Dirk op 25 februari bezig aan een wandeling rond Lagoa do Fogo. Dat is een kratermeer rondom een oude vulkaan dat wordt ingesloten door kraterranden die met hun 950 meter ver boven het water uittorenen. De West-Vlaming ging helemaal alleen op pad. Hij is dan ook een echte avonturier. De omgeving staat niet meteen bekend als onveilig. En toch liep het ergens fout.
Verloren gelopen of verongelukt?
“Maar wat er gebeurd is? Dat weten we niet”, zucht zijn zus Rachella. Zij is ondertussen al een week ter plaatse en ging ook zelf op zoek. Zonder resultaat. Is haar broer verongelukt? Kwam hij ten val? Of liep hij verloren? Het blijven vraagtekens. Dirk had die avond afgesproken met zijn Franse vriendin Cécile, die zelf nog maar sinds oktober op het eiland woont. Zij verklaarde aan de politie dat ze de Vlaming zondag rond de middag afzette op een parking bij Lagoa do Fogo. Het laatste contact was om 20.30 uur. Erna loopt elk spoor dood.
“Ze zijn momenteel nog op zoek. Maar we moeten eerlijk en realistisch zijn: we denken niet dat ze mijn broer nog levend zullen terugvinden”, zegt Rachelle. “Hoe hard dat ook is. Vrijdag is de laatste officiële dag dat ze gaan zoeken. De kans is dus zéér klein. Na al die tijd hebben de autoriteiten nog altijd geen enkel spoor.”
Realistisch zijn
Zijn zus ziet dan ook geen andere optie dan vrijdag huiswaarts te vliegen. “Met pijn in het hart”, zucht de vrouw. “Maar wat kunnen we hier nog doen? Zelf opnieuw gaan zoeken is onbegonnen werk. Het is een enorm groot gebied en het lijkt meer op een jungle dan een bos. De paden zijn bovendien zeer steil en het regent bijna elke dag. Het is simpelweg gevaarlijk. Ik ben zelf al driemaal gevallen tijdens het zoeken. We kunnen hier nog maanden blijven zonder dat ze hem vinden. Ook daar moeten we realistisch in zijn. In dit gebied zijn in het verleden nog mensen verdwenen die nooit zijn teruggevonden.”
“Gelukkig worden we hier goed bijgestaan door slachtofferhulp van de politie”, vervolgt Rachella. “Die mensen hebben ons ongelofelijk goed geholpen. Weet je, voor ons zou het al heel veel betekenen als ze zijn lichaam zouden vinden. Zo zouden we het toch een plaats kunnen geven en alles afsluiten zonder dat we met al die vragen achterblijven.” (MM)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
