Tegenwoordig heeft hij een Europese topfunctie en zijn de wonden geheeld, maar het leven van Bart hing op zijn 16de aan een zijden draadje nadat hij zwaar verbrand raakte. Om haar zoon in contact te brengen met lotgenoten richtte zijn moeder Marijke Cockuyt de vzw Vriendenkring Brandwondenpatiënten op, die vandaag nog steeds slachtoffers helpt. Marijke heeft het verhaal achter die vzw nu neergeschreven in een boek.
Bart Biebuyck was op 23 mei 1992 bezig met afval op te ruimen in het carrosseriebedrijf van zijn ouders in de Galgenveldstraat toen het fout liep. Bij een ontploffing raakte 42 procent van zijn lichaam verbrand. Zeven weken lag hij in het brandwondencentrum van het UZ Gent. In datzelfde jaar werd beslist om het brandwondencentrum om budgettaire redenen op te doeken. “Wij en alle andere patiënten waren woedend en we besloten te protesteren. Er werden 30.000 handtekeningen verzameld, we schreven brieven aan ministers en kwamen op straat. Met succes. De brandwondenafdeling werd gered en uit die contacten is de vzw ontstaan”, zegt Marijke (69).
Confronterend
“De pijn die ik voel als ik aan het ongeval terugdenk is anders dan vroeger, maar ik weet wel nog hoeveel pijn er onder die herinnering verstopt zit. In die zin was dit boek voor mij erg confronterend, want ik heb het ongeval en alles wat erna gebeurde herbeleefd tijdens het schrijven. Al was dat niet noodzakelijk een negatieve ervaring. Uit het ongeval is per slot van rekening iets positiefs gegroeid. 25 jaar lang ben ik voorzitter geweest van de vzw. Ik heb al mijn energie in de vzw gestopt en heb ook heel veel dankbaarheid teruggekregen. Dit boek dwong me om even bij mezelf stil te staan en op het einde van de rit eens terug te kijken op al het moois dat we bereikt hebben.”
“Zonder mijn moeder was het brandwondencentrum er niet meer”, vult Bart (47) aan. “Dat op zich is al een enorme verdienste.” Ook voor hem was het lezen van het verhaal confronterend. “Ik heb het niet in één keer kunnen uitlezen. Te veel emoties. Van het ongeluk zelf herinner ik me weinig, maar ik zie wel nog steeds de witte, steriele muren van de kamer voor me. Toen ik eindelijk op eigen kracht uit bed raakte, ben ik naar het raam gestapt en zag ik buiten een indrukwekkend mooie boom. Dat moment zal me altijd bijblijven.”
“Ik geloof zelfs dat het een van de redenen is waarom ik me nu inzet voor de natuur (Bart werkte als directeur waterstofstrategie binnen de Europese Comissie, red.). Die boom heeft me een levensdoel gegeven. Maar eigenlijk is de strijd pas begonnen toen ik uit het centrum kwam. De huid van mijn handen, ellebogen en benen was kapot, waardoor ik opnieuw moest leren schrijven. Omdat alles tegentrok, waren ook trappen in het begin een hel.”
Vechter
Bart heeft nog steeds een heel nauwe band met zijn moeder. “Door het ongeluk heb ik eigenlijk een deel van mijn puberteit overgeslagen. Normaal begin je wat afstand te nemen van je ouders op die leeftijd, maar doordat ik zoveel zorg nodig had, heb ik dat nooit gedaan. Ik ging binnen in dat brandwondencentrum als kind en ik ben er als volwassene weer buiten gegaan. Maar de ervaring, hoe verschrikkelijk het ook was, heeft me wel gevormd tot wie ik nu ben. Het heeft de rest van mijn levenspad bepaald. Ik ben een vechter. Opgeven staat niet in mijn woordenboek.”
“Door het ongeluk heb ik een deel van mijn puberteit overgeslagen”
“Thuis sloot Bart zich op in zijn kamer”, gaat Marijke verder. “In het begin was dat met een drukpak en een tulband. Hij durfde niet buiten te komen uit angst voor starende blikken. Ik moest zijn kleren gaan kopen en ik heb uiteindelijk zelf zijn vrienden uitgenodigd om langs te komen en hem mee uit te nemen.” Haar zoon neemt over. “Gaandeweg leerde ik mijn lichaam te aanvaarden. Dat gaat echter niet vanzelf, want je wordt op straat bekeken. En gaan zwemmen kan je wel vergeten. Net daarom is de vzw zo belangrijk. Praten met lotgenoten helpt enorm bij die aanvaarding, al moet elke patiënt uiteindelijk zelf de stappen naar aanvaarding zetten. Zowel fysiek als mentaal.”
Dankbaar
Marijke nam eigenlijk in 2017 al afscheid als voorzitter van de vzw. Toen al was ze van plan om ooit een boek te schrijven over het verhaal achter de vereniging. Datzelfde jaar kreeg ze op Moederdag een schriftje cadeau van haar zoon, met de boodschap dat ze nu eindelijk aan haar boek kon beginnen. En dat deed Marijke ook. “Het heeft allemaal wat langer geduurd dan gepland, maar het verhaal is ook erg breed. Ik had de eer om heel veel fantastische mensen te ontmoeten in die 25 jaar, terwijl we ook steun hadden van heel veel burgers, verenigingen, bedrijven, winkels en politici. Bijna heel Tielt heeft op een of andere manier een steentje bijgedragen en daar ben ik enorm dankbaar voor. In die zin is dit boek ook een bedanking voor iedereen die onze vereniging in de voorbije 25 jaar een warm hart toedroeg.”
Bewust ging Marijke niet in zee met een uitgever, maar liet ze het boek in een beperkte oplage drukken in eigen beheer. “Dit is mijn verhaal. Mijn persoonlijke visie op de vzw en mijn manier om familie, vrienden en ex-brandwondenpatiënten te bedanken. Sponsors zoeken of gaan aankloppen bij een uitgever vond ik daarom niet aan de orde. Maar iedereen die dat wil kan het boek wel bestellen.” (SV)
Het boek ‘Bart, mijn verhaal over het ontstaan, de werking en de mooie momenten van de vzw Vriendenkring voor brandwondenpatiënten van het UZ Gent’ wordt op 15 september gelanceerd in de Shamrock. Het kost 25 euro en is verkrijgbaar bij de voorstelling, in Tielt na een belletje op 0474 26 93 04 of op de familiedag van de vzw in Puyenbroeck op 16 september. Op aanvraag kan het ook worden bezorgd.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
