Syrische nieuwkomer sinds kort Belg: “Bassam weet met blijdschap geen blijf”

Bassam Al Waseti en boezemvriendin Lieve Demerre glunderen bij zoveel goed nieuws. “Sinds Bassam de Belgische nationaliteit heeft gekregen, is er een enorme rust over hem gevallen.” © Anne Bovyn Anne Bovyn
Anne Bovyn
Anne Bovyn Medewerker KW

Het gaat goed met Bassam, de man van Syrische afkomst die al een hele poos in de Rozendaalstraat in Alveringem woont. Of toch zo goed als mogelijk! Bassam heeft sinds kort de Belgische nationaliteit, iets wat zijn leven aanzienlijk zou moeten vergemakkelijken. Zijn echtgenote die in Turkije woont en die hij al 7 jaar moet missen, kan niet naar België komen, maar Bassam kan voor het eerst wel naar haar toe! En dat plant hij binnenkort ook te doen.

Sinds de grote vluchtelingencrisis van 2015 draagt ook de gemeente Alveringem haar steentje bij in de opvang van asielzoekers. De meesten komen, maar gaan nadien ook weer. Niet Bassam Al Waseti (59) uit de Rozendaalstraat. Hij is van Alveringem gaan houden. Het was een moeilijk parcours de voorbije tien jaar voor hem en zijn familie.

Bassam had een groothandel in groenten en fruit en een goed leven in Syrië. Tot in maart 2011 de oorlog begon en het land onleefbaar werd. Het gezin dat vijf kinderen telt, kwam via omzwervingen langs Jordanië en Libanon in Turkije terecht. Bassam trok in 2015 alleen verder richting België. Hij werd erkend als vluchteling, maar zijn grote wens – een snelle gezinshereniging – liep mis. Zijn echtgenote die gezondheidsproblemen heeft, woont met hun jongste dochter in Turkije, twee zonen wonen in Dubai en twee andere kinderen in Jordanië.

Visum

Zeven jaar ondertussen zien ze elkaar enkel via schermen. Bassam probeerde als niet-Belg tot drie keer toe een visum voor Turkije vast te krijgen om zijn echtgenote te kunnen bezoeken. Het document was betaald maar de betrokken ambassade weigerde telkens…

De voorbije jaren had Lieve Demerre uit de Oudekapellesteenweg een groot aandeel in het geluk van Bassam. Lieve was – en is nog altijd steun en toeverlaat van de nieuwkomers op het dorp. Omdat het voor een vijftiger lastiger is dan voor een tiener om een nieuwe taal te leren, is Lieve ook aanwezig bij ons gesprek met Bassam.

Moeilijk

“Bassam weet momenteel met zijn contentement geen blijf”, glimlacht Lieve. “Hij is immens blij dat hij eindelijk Belg is. Zo blij dat hij niet enkel de burgemeester en de mensen van het OCMW wil bedanken, maar langs deze weg ook alle Alveringemnaren. In het begin was het moeilijk, zelfs voor Bassam die van alle nieuwkomers de meest sociale is. Je bent ontheemd en het duurt een hele tijd voor je je ergens opnieuw veilig voelt. Naar school gaan en die moeilijke Nederlandse taal leren, was voor hem extreem moeilijk.”

“Ines De Pessemier van ‘De Opstap’ heeft hem zeer goed begeleid in de zoektocht naar werk en ondertussen is Bassam ruim drie jaar aan de slag in de Kringloopwinkel. Op 21 december heeft hij zelfs een contract van onbepaalde duur gekregen!”

Een keer per week ga ik een pintje drinken in de Rethorica

“Het was ook Bassam die een tijd lang begeleider was van het schoolvervoer van de gemeente en hij hield ook enkele zomers de gemeentelijke kermismolen open. Je moet minstens 468 dagen gewerkt hebben om Belg te kunnen worden, in orde zijn met de ziekteverzekering, slagen in een interview met de wijkagent, …”

“Het is onjuist dat nieuwkomers alles in de schoot geworpen krijgen. Zijn job heeft hem natuurlijk grote sprongen vooruit doen zetten. Dat, samen met het feit dat hij zo genereus is. Huisarts dokter Verrue heeft al een ovenschotel gekregen, de specialist in de kliniek een taart en ikzelf heb nog altijd het boeket bloemen dat ik een dag na onze kennismaking van hem kreeg. Geven, geven, geven, dat is Bassam ten voeten uit. Het heeft ook te maken met zijn geloof: eerst de ander, dan mezelf. En het is een compensatie voor veel gemis. Maar hij doet het toch maar!”

Nieuwe thuis

“Een keer per week ga ik een pintje drinken in de Rethorica”, vertelt Bassam zelf. “En ik steek naar alle passanten mijn hand op. Telkens als ik Alveringem binnen rijd, vult mijn hart zich met vreugde. Alveringem is nu mijn thuis. Maar één vooruitzicht maak me nog meer blij. Nu ik Belg ben, kan ik mijn echtgenote in Turkije gaan bezoeken. Als alles goed gaat, zal dat in februari misschien al gebeuren. Nu ik de Belgische nationaliteit heb, kan niemand mij dat nog verhinderen. Ik heb iets om naar uit te kijken. Dat vooruitzicht maakt me zo blij als een kind”, glundert hij.