‘Wir haben es nicht gewusst’ staat op het spandoek geschreven dat in de chique Minister Liebaertlaan al een viertal maanden hoog tegen de gevel van het nummer 36 hangt. Wie de geschiedenis een beetje kent, weet dat dit een uitspraak was van de verslagen Duitsers na WO II. Met deze provocerende slogan vraagt Steven Tanghe nu aandacht voor het klimaat.
Zo’n citaat in het groot en in het breed in de mensen hun gezicht duwen, terwijl ze onze mooie en ook wel wat zelfvoldane stad inrijden of verlaten… Het lijkt een beetje cru. Maar de man die ervoor verantwoordelijk is, vindt het cru dat het volk tegen de overheid processen moet voeren, opdat onze leiders voor ons zouden zorgen. De bewoner van het huis en de man die het spandoek uithing, blijkt dezelfde man die recent nog het leven in onze stad wou verbeteren. Nadat eind 2019 een man op de Grote Markt lag te sterven, zonder dat ook maar één voorbijganger naar hem omkeek, stelde diezelfde Steven Tanghe voor om een hulppoststicker te ontwerpen. Wie zo’n sticker tegen zijn raam zou kleven, zou daarmee een signaal geven dat wie onwel werd of even op adem wou komen daar terechtkon.
Telefoontje politie
Het moge duidelijk wezen, Steven Tanghe is iemand die nadenkt over hoe wij mensen met onze maatschappij omgaan. Daarom ook dat hij het provocerende spandoek ophing. Maar het hing er nog niet lang of hij kreeg al een telefoontje van de politie. “’Mijnheer, waarom hangt er een doek met een Duitse spreuk tegen je gevel?’, zo klonk het aan de andere kant van de lijn”, herinnert Steven zich. “ De politie zei dat ze klachten hadden binnengekregen.”
“Het verwonderde me dat de politie zich daarmee moest bezighouden. Maar goed, uiteindelijk was het natuurlijk een beetje de bedoeling om reacties uit te lokken . Al had ik liever gehad dat de persoon die zich aan mijn boodschap stoorde, gewoon eens zelf had aangebeld. Dan had ik mijn motief toegelicht.”
Akkoord van Parijs
“Ik ben opgegroeid in een evangelisch milieu”, vertelt Steven. “Dat protestantse zit erin. Daardoor heb ik nog altijd een bijzondere affiniteit met de Nederlanders, die zich durven te roeren op een toontje van: ‘Nou, dat kan je niet maken, man.’ Pas op, als je vaker in Nederland komt, zie je vlug dat ze daar evengoed of nog meer in hokjes denken. Niet voor niets was Mondriaan een Nederlander. Maar je weet wel waarvoor ze staan. En daar hou ik van. Neem een standpunt in, praat en verdraag dat mensen het niet met je eens zijn .”
“Ik heb het spandoek opgehangen omdat ik me een beetje geschoffeerd voel door het feit dat onze politici zo weinig doen voor de noodzakelijke overgang naar een koolstofarme samenleving. Terwijl we als land in 2015 wel het Akkoord van Parijs hebben ondertekend. Daarin werd vastgelegd dat we de opwarming van de aarde beperkt zouden houden tot 1,5 graad en dat er snel een eind zou komen aan het gebruik van fossiele brandstoffen. Het is gemakkelijk om een akkoord af te sluiten, maar dan moet je ook werk maken van de naleving ervan. Voor onszelf en voor de generaties na ons. Het gaat niet over hoe dat moet gebeuren. Alles mag, alles kan besproken worden. En je moet iedereen meekrijgen. Want de kwestie gaat ons tenslotte allemaal aan”, benadrukt Steven Tanghe.
“Klootzakken”
“Ecologie is geen doctrine. Los van onze politieke gezindheid, beseft iedereen dat we anders met de wereld moeten omgaan als we nog een toekomst willen voor de mensheid . Je kunt de boodschap nationalistisch maken door te zeggen: als je zorgt voor de natuur, voor het klimaat, zullen er minder vluchtelingen zijn. Je kunt het verhaal links laten klinken door erop te wijzen dat vooral de armen zullen te lijden hebben onder de klimaatproblemen. Zij zijn degenen die op de vlucht slaan omdat de verschroeiende hitte droogte en hongersnood met zich meebrengt. Of je kunt er een liberaal verhaal van maken door te stellen dat de klimaatproblematiek tal van nieuwe werkgelegenheden schept, een nieuwe economie. Dus de boodschap is niet links, niet rechts, niet liberaal.”
“Ik vind het schandalig dat onze politici geen werk maken van de hoognodige ingrepen om de opwarming van het klimaat te counteren. En dan gaan ze binnen twintig, dertig jaar, als ze al lang niet meer verkozen zijn, gaan zeggen zoals de Duitsers over de concentratiekampen: ‘Wir haben es nicht gewusst.’ We wisten het niet. Het was ons niet duidelijk genoeg. Dan denk ik: Fuck you , je wist het wel . Je hebt de klimaatakkoorden getekend, je wist het wel. Klootzakken. Ik vind het cru dat wij als burgers de overheid een proces moeten aandoen om te vragen: zorg voor ons. Ik vind het jammer dat er geen plek is waar ik aan de bel kan trekken. Ik voel me niet gehoord. En daarom moet ik schreeuwen, provoceren”, verduidelijkt Steven Tanghe.
Geen auto
En tegelijk consequent blijven natuurlijk. Zelf iets doen. En dat doet hij ook. Een auto heeft Steven niet. Hijzelf, zijn partner en zijn dochters verplaatsen zich met de fiets. “Ja, maar mijn voetafdruk is niet één hé. Ik zit ook nog, de laatste keer dat ik het berekend heb, tussen de drie en de vier. Dus als iedereen leeft zoals ik hebben we drie of vier planeten nodig. Maar ik heb inderdaad geen auto.”
“Ik wil zo weinig mogelijk bezittingen. Ook dit huis is niet van mij. Ik huur. Ik wil geen leningen lopen hebben, geen schulden. Mensen zeggen dan: ‘Huren? Dat is verloren geld.’ Terwijl ik denk: iedere maand dat ik hier woon, is pure winst. Ik hoef geen ontiegelijke sommen geld op mijn rekening te parkeren voor het geval de goten kapot zijn, de ramen vervangen moeten worden of de boiler het begeeft. De ergste kost die ik kan hebben, is mijn fiets die kapot is. Ik vind het een luxe dat ik al die dingen niet heb. Tenzij je natuurlijk lichamelijk pech begint te hebben. Of dat er iets scheelt met je kinderen. Dat is ons aller achillespees. Maar los daarvan? Nee, bezittingen maken je niet gelukkig”, aldus Steven Tanghe.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
