Het gebeurde ruim veertig jaar geleden, maar nog steeds heeft Steve Desmedt (58) het moeilijk als hij over die dag moet vertellen. Op 16 augustus 1983 dook hij op 17-jarige leeftijd samen met Reno Meyer (toen 18) het water in om het leven van twee drenkelingen – jongens van 8 en 11 jaar – te redden. Het mocht echter niet baten. De twee overleden later in het ziekenhuis. “Tot op vandaag stel ik mij nog steeds de vraag of ik niet beter meteen het water was ingedoken”, zegt Steve.
Zowel Steve als Reno waren redders op het strand van Oostende, maar waren op het moment waarop het noodlottige ongeval zich voordeed, niet in dienst. “Ik was 17 jaar en was pas afgestudeerd als automecanicien”, vertelt Steve. “Mijn vader had mij altijd vrij gelaten in mijn studiekeuze. In 1983 werkte ik een maand als redder op het strand van Oostende.” Die maand zat er uiteindelijk al snel op, maar niemand had verwacht dat Steve na zijn diensttijd als redder toch nog zou moeten doen waarvoor hij getraind was.
“Reno en ik hadden altijd de gewoonte om eens langs de zone te passeren waar we gestaan hadden”, legt Steve uit. “Ik stond op zone Northlaan en hij op Mariakerke. We gingen nu en dan onze collega’s eens goeiedag zeggen. Bij de terugkeer naar onze cabine aan de Koninginnelaan liep het mis. We liepen langs de waterlijn ter hoogte van de surfclub toen het leek alsof ik iemand zag zwemmen in het diepe water. Ik herinner me dat de zee erg ruw was. Ik vond dat niet verantwoord dat iemand daar zwom. Die dag werd immers de gele vlag opgetrokken. En dus gingen we de redders verwittigen.”
Gereanimeerd
De redder zei niemand te zien vanop zijn ladder. Toen ook een vrouw in paniek kwam zwaaien, trokken ze met vier naar de golfbreker. “Eerst dacht ik dat iemand zich had vastgeklampt aan de gele boei, maar toen ik daar naartoe zwom – ik was al jaren competitiezwemmer – bleek het om mos te gaan dat op en neer ging met de boei. Tijdens het terugzwemmen duwde ik precies op iets hards. Ik dacht eerst aan een vis of een kwal. Held als ik ben in de zee, zwom ik zo snel als kijken terug. Na vijftig meter zwemmen keek ik toch nog eens achter me. Op dat moment zag ik twee kinderen op hun buik drijven, hoofd naar beneden.”
“In 2003 was er op exact dezelfde plaats een ander ongeval waarbij iemand verdronk. Ik ben toen beginnen wenen. Alles kwam terug.”
Die beelden staan op vandaag nog steeds op het netvlies van Steve gegrift. “Ik heb gebruld, Reno en ik zeiden niets tegen elkaar. Ik ben terug het water ingedoken om ze te redden. In die tijd waren er nog geen boten. Alleen de surfclub kon een boot in het water laten en uiteindelijk konden we beide jongens zo de boot in hijsen. Voor mezelf was er geen plaats meer en dus zwom ik terug naar het strand”, aldus Steve.
Toen Steve daar aankwam werden de twee jongens gereanimeerd. Het bleek uiteindelijk om de 11-jarige Hans Vandekerckhove en de 8-jarige Ludwig Dewulf uit Gistel te gaan. “Ze werden nog naar het ziekenhuis gebracht en ’s avonds gingen Reno en ik nog verhaal halen in het toenmalige Sint-Jozefziekenhuis. We vroegen hoe het met beide jongens was in de hoop dat ze het zouden overleven. Een assistent-spoedarts, die normaal niets mocht zeggen, zei dat een van de twee al gestorven was en dat de tweede later die nacht waarschijnlijk zou overlijden. Dat gebeurde uiteindelijk ook.”
Nooit vergeten
Steve stelt zich op vandaag nog steeds vragen. Was hij niet beter meteen het water ingedoken? Had hij iets meer kunnen doen? Hadden ze het dan nog gered? “Ik heb het elke keer moeilijk als ik erover moet vertellen. De tranen rollen dan over mijn wangen. (lange stilte) Ik heb er nog vaak aan teruggedacht. In 2003 was er op exact dezelfde plaats een ander ongeval waarbij iemand verdronk. Ik ben toen beginnen wenen. Alles kwam terug. Vier weken geleden trokken we met ons gezin naar Center Parcs. Mijn kleinzoontje deed alsof hij verdronken was. Ik heb hem meteen uit het water getrokken en heb geroepen. Mijn dochter stelde me gerust en zei dat het in orde was. Dat was hetzelfde beeld wat ik van die jongens had gezien. Ik heb het er op vandaag nog steeds moeilijk mee.”
Steve bezocht ooit eens het graf van de jongens in Moere, deelgemeente van Gistel. “Na het zien van hun graven heb ik het ergens een plaats kunnen geven, maar vergeten zal ik nooit doen. Zeker nu ik ouder word, heb ik het dikwijls moeilijk. Van de familie van de jongens hebben we nooit iets gehoord. Ik had ze graag eens gesproken toen. Dit moet voor hen verschrikkelijk geweest zijn”, besluit Steve emotioneel.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
