Stefaan en Isabel uit Zonnebeke ontsnapten op 22 maart 2016 aan aanslag in Zaventem

Op 22 maart 2016, tijdens de terroristische aanslag in Zaventem, ontplofte de tweede bom op tien meter van Stefaan Lenoir en Isabel Soenens uit Zonnebeke. De tijd heelt alle wonden, maar vergeten kunnen ze niet.

“Ik kijk er nog steeds met een heel akelig gevoel op terug. Nog steeds kan ik niet begrijpen dat mensen tot zoiets in staat zijn. Ik ben vooral heel gelukkig dat wij er niets aan overgehouden hebben, in tegenstelling tot heel wat andere mensen”, zegt Isabel. “Kort na de aanslag en zelfs een jaar later dacht ik er nog dagelijks aan terug, maar met de tijd is dat beter geworden. Als ik het woord ‘terrorisme’ lees of als er in het journaal over wordt gepraat, komt het wel terug.” Stefaan praat minder over de gebeurtenissen.

Citytrip

Op 22 maart 2016 stond er voor Isabel en Stefaan een citytrip naar Barcelona op het programma, ter gelegenheid van de 40ste verjaardag van Isabel. “Aanvankelijk zou het een trip naar Parijs worden, maar daar was het dreigingsniveau hoog na eerdere aanslagen. Vandaar de keuze voor Barcelona”, aldus Isabel. Ze boekten bij Ryanair, die meestal vanuit Charleroi vliegt, maar nu moesten ze in Zaventem inchecken. “We hadden weinig bagage, enkel handbagage omdat het gewoon een citytrip was. Daarom mochten we meteen doorschuiven. Dat is op 22 maart eigenlijk onze redding geweest. Enkele minuten later ontplofte een bom op de plaats waar we net hadden gestaan.”

“Dat we weinig bagage bij hadden, is ons geluk geweest” – Isabel Soenens

“Eerst hadden we geen besef van wat er gebeurde en kort daarna ontplofte veel dichterbij een tweede bom. We zagen enkel een steekvlam. Natuurlijk was er chaos alom. Er was overal paniek en we zagen gewonde mensen. Eerst dachten we dat er nog iets zou volgen, maar gelukkig kwam er niets meer. Op dat moment dacht ik alleen aan mijn dochter Mila die toen bij mijn schoonzus was. Gelukkig hebben wij de zwaarste slachtoffers niet gezien. Pluspunt was dat we heel goed opgevangen werden.”

Angstaanvallen

“De eerste weken had ik last van angstaanvallen. Vooral als ik alleen was en tijd had om erover na te denken. Ook was ik in het begin bang om mij in een grote massa te begeven. Ik keek voortdurend in het rond of ik niets verdachts zag en ik zocht altijd naar de dichtstbijzijnde uitweg om te vluchten. Een onverwacht luide knal joeg mij meteen angst aan”, gaat Isabel door. “Eerlijk gezegd heeft het verder niet echt een grote invloed gehad op ons leven. De eerste weken kende ik veel slapeloze nachten en toen heb ik vaak een kalmeerpilletje moeten nemen, maar na enkele weken is dat gelukkig voorbij gegaan.”

“De eerste weken na de aanslag had ik last van angstaanvallen” – Isabel Soenens

De schrik voor vliegtuigen zat er daarna wel duidelijk in. “De eerste twee jaar zagen vooral onze dochter Mila en ik het niet zitten om met het vliegtuig op reis te gaan. We zijn toen telkens naar zee gegaan. Luchthavens boezemden ons schrik in. We zijn er aanvankelijk enkel geweest om mensen te brengen en af te halen. De eerste keer bekroop me toch wel een heel akelig gevoel en was ik absoluut niet op mijn gemak. Ondertussen zijn we al enkele keren weer op reis geweest met het vliegtuig, maar telkens vanuit Charleroi. De eerste jaren was ik banger om op reis te gaan, nu is dat volledig voorbij. Maar mijn verjaardag gaat nooit meer voorbij zonder dat ik er aan denk. Mijn 40ste verjaardag zal voor altijd verbonden blijven aan die gebeurtenis.

Na vijf jaar zijn de slechte gevoelens die de gebeurtenis bij mij oproepen wel verzacht. Ik onthoud vooral alle berichtjes, telefoontjes en bezoekjes die we toen gekregen hebben van onze talrijke vrienden. We mogen ons gelukkig prijzen dat we omringd worden door zoveel lieve mensen”, besluit Isabel. (NVZ)