Omdat de bewoners daar nood aan hadden en sommige stadsmedewerkers binnen hun eigen dienst niet meer inzetbaar waren, werden ze nuttig ingezet in het woon-zorgcentrum De Strandjutter. Martine De Bruyne en Wesley Boucq delen hun dagelijkse ervaringen. “De eenzaamheid hakt er in.”
“Veel oudere bewoners voelen zich tijdens deze coronapandemie erg alleen en geïsoleerd. Ze verdienen wat meer aandacht”, liet de Blankenbergse burgemeester Daphné Dumery onlangs weten. De stad voegde de daad bij het woord en zette enkele vrije-tijdsmedewerkers in, die door corona niet langer inzetbaar waren binnen hun eigen dienst. Ze brengen een bezoekje aan de rusthuisbewoners en maken tijd voor een babbel of een wandeling. “Wat enorm geapprecieerd wordt”, zegt Martine De Bruyne (60). “Sommigen hebben al sinds maart niemand meer gezien en zitten gewoon de hele dag op hun kamer suf te wezen. Ze snakken naar wat menselijke warmte.”
Martine werkt normaal voltijds in het Belle Epoque Centrum. “We zijn pas twee weken weer open en het is er momenteel erg rustig. Ik werk nu nog drie dagen in de week daar en de rest hier. Een hele verandering, maar ik heb het me nog geen moment beklaagd. Het is nuttig wat we doen, en het verlicht ook de werkdruk van het zorgpersoneel.”
Martine De Bruyne ontpopte zich in het woon-zorgcentrum tot psychologe. “De bewoners zijn in het begin niet allemaal zo spraakzaam, maar als je de juiste vragen stelt, komen ze wel los. Dan komt alles ineens naar boven en geloof me, het is zelden een goednieuwsshow. Vaak hebben ze in hun leven al veel meegemaakt en overleefden ze hun eigen kinderen. Dat zijn diepgaande gesprekken. Maar je verhaal kunnen doen, dat lucht op.”
Animator
Ook bij Wesley Boucq (36), die anders als zaalwachter werkt, hakt die eenzaamheid er in. “Het is heftig. Daarnet nog na het middageten, begon een bewoonster te wenen omdat ze haar contacten miste. Velen hebben hier vrienden in het woon-zorgcentrum, maar door corona hebben ze elkaar al sinds maart niet meer gezien. Ze moeten allemaal op hun eigen verdieping blijven. Ik voel enorm veel frustratie, heel veel verdriet onder de bewoners. Velen begrijpen het ook niet goed”, vertelt Wesley.
“We merken dat dit de bewoners echt ontzettend veel deugd doet”
Om de tijd voor de bewoners wat sneller voorbij te doen gaan, deed Wesley een beroep op zijn talent als animator. “’s Middags spelen we altijd een spelletje: rad van fortuin, hoger lager, Uno, … Ondanks dat het af en toe heel heftig is, is de voldoening ook heel groot. Want ik merk dat onze bezoekjes wel degelijk een verschil uitmaken voor de mensen hier. Ze fleuren op als ze ons zien. Vorige week ben ik met een dame van 87 een wandeling gaan maken op de zeedijk. Het was al drie jaar geleden dat ze de zee nog gezien had”, weet Wesley.
Aandacht geven
Wesley is van plan om na de corona nog eens binnen te springen in De Strandjutter. “Met de feestdagen voor de deur hebben de bewoners nu extra nood aan gezelschap en een fijn gesprek. Maar het zijn vrienden geworden. Ik leef met ze mee. Zo hard zelfs dat wanneer ik ’s avonds thuiskom, ik zelf nood heb aan een goede babbel. Gelukkig kan ik mijn gevoelens kwijt bij mijn vrouw, die zelf ook een tijdje in de zorg werkte en dus weet waarover ik spreek.”
Ook Martine gaat ’s avonds elke keer met een vol hoofd naar huis, zegt ze. “Ik moet dan altijd eens met de fiets gaan uitwaaien op de zeedijk of een wandeling maken op het strand. Het hoofd leegmaken. Maar ik heb een band opgebouwd met de bewoners. Met de kerstdagen krijgen ze allemaal een mooi kaartje van me. En ik kijk nu ook met andere ogen naar de zorg.” Dat geldt ook voor Wesley. “Een dikke pluim voor het zorgpersoneel. Wij hebben het voordeel dat we niet zo onder tijdsdruk staan. We kunnen de bewoners de aandacht geven die ze nodig hebben.”
Hun engagement wordt door het stadsbestuur gewaardeerd. “We merken aan de bewoners dat dit hen echt ontzettend veel deugd doet”, weet schepen van Sociale Zaken Annie De Pauw.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
