Speleoloog en canyonist Dirk Vanhalst (61) uit Bredene is terug thuis. Zijn vrienden, de leden van Speleoclub Cascade, sloegen alarm, toen hij vorige week dinsdagavond geen bericht meer stuurde. Na een meerdaagse zoektocht vonden de reddingswerkers van Secours-en-Montagne de West-Vlaming vrijdag op een steile helling in de canyon van de Maglia-rivier in Breil-sur-Roya. Meer dan zeventig uren zat hij vast, terwijl de tocht drie uren zou duren.
“De tocht was goed voorbereid. Het weer was goed, een heldere hemel en lage waterstand in de rivier. Ik ben rond de middag gestart. De bedoeling was om in drie uren tijd de canyon af te dalen”, zegt Dirk Vanhalst, die acht kilo vermagerd is na zijn avontuur in het zuidoosten van Frankrijk. In de Alpes Maritimes, nabij de Italiaanse grens.
Ervaren
Beroepshalve baat hij traiteur De Regenboog in Bredene uit, zijn grote passie is canyoning en speleologie. “Ik doe dat al sinds mijn zestiende. De canyon in Breil-sur-Roya is niet zo moeilijk, met kleine ‘cascades’ (watervalletjes) van twee tot tien meter. Ik heb al veel moeilijker tochten gemaakt. In feite was het eenvoudige trip. Ik heb al meer dan 200 canyons afgedaald.”
Veiligheidshalve stuurde Dirk Vanhalst, zoals altijd voor hij een canyon afdaalt, een sms naar zijn collega’s van de Oostendse Speleoclub Cascade, met de boodschap : “Als je om 20 uur niks van mij gehoord hebt, sla dan alarm. Bovendien had ik een bord met informatie gelegd in mijn mobilhome en had ik voldoende eigen reddingsmateriaal mee.”
Alarm
Alarm slaan, dat deed bestuurslid Kris Carlier dan ook: “We waren die avond toevallig samen met onze raad van bestuur en hebben Secours-en-Montagne verwittigd.”
Maar de drie uren durende zoekactie van de de Franse reddingswerkers leverde aanvankelijk niks op, ze vonden Dirk camper niet eens. De hulpverleners troffen pas woensdag Dirks kampeerwagen aan, op dertig meter van de gendarmerie! Toen werd een eerste keer met een helikopter boven de canyon gevlogen, die vond een zak met persoonlijk materiaal van Dirk Vanhalst.
Omdat het weer verslechterde, werd donderdag in de regio ‘code rood’ in werking gesteld. De hulpdiensten moesten hun zoekactie wegens de hevige regenval staken. “Tot ons afgrijzen, we vreesden het allerergste”, bekent Kris Carlier.
Zoektocht
Pas vrijdag – na de derde nacht – hervatten de reddingswerkers hun zoektocht, met de hulp van een helikopter. Die detecteerde de Bredenaar op een steile helling, honderd meter boven de rivier. “De familie huilde van opluchting”, aldus Kris Carlier.
Dirk Vanhalst vertelt: “Ik heb nooit vast gezeten en ben niet gevallen! Ik was uit de rivierbedding gegaan, er was teveel turbulentie in het water. Ik had mij op die helling gelegd, tussen twee rotsblokken, om te schuilen voor het noodweer, en wachtte af. De helling was te steil om naar boven te kunnen klimmen in die weersomstandigheden.”
“Af en toe kon ik een uurtje geslapen. Ik wisselde geregeld van kant, om krampen te vermijden. Woensdag passeerde er al een helikopter, maar die zag mij niet. De inzittenden van de helikopter waren gefocust op het water van de rivier, niet op de helling.”
“Ik heb leren ‘surviven’ (overleven), water was er genoeg met de regen. Ik voedde mij met mos. Eten is niet zo’n probleem, in principe kan een mens veertien dagen zonder eten”, aldus Dirk Vanhalst, die er opvallend rustig bij blijft. Toen de reddingswerkers hem tot opluchting van het thuisfront vrijdag vonden, bleek hij in goede gezondheid.
Lichtjes onderkoeld
Dirk was niet gewond, slechts lichtjes onderkoeld en diende niet eens in een plaatselijk ziekenhuis opgenomen te worden. “Ik had geen hypothermie, waarbij je zat te beven en te schudden. Slechts een beetje koud. Ik begrijp dat de clubleden ongerust waren: ze hoorden twee dagen niks van mij, ik kon niet verder, omdat ik tot mijn buik in het water van de rivier zat. Na enkel uren ben ik opnieuw naar boven geklauterd.”
“Ik was wat gedesoriënteerd, want ik bevond mij op amper 25 minuten van het pad naar het dichtst bijgelegen dorp. Het probleem was dat mijn waterdicht tonnetje, waarin mijn gsm stak, tijdens het zwemmen los gekomen was. Bijgevolg kon ik niemand bereiken. Van paniek was er geen sprake. Ik ga ook geregeld duiken en heb een vetlaagje, dus leefde ik op mijn reserves”, aldus de Bredenaar.
Hij dacht om na zijn redding in zijn camper een biefstuk te bakken. “Ik had zo’n honger, maar ik had de kracht niet meer. Voor alle duidelijkheid: ik ben geen cowboy en heb mezelf nooit in gevaar gebracht.”
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
