Sonja Tankrey na de Spelen van dochter Emma Meesseman: “Nog niet veel over basketbal gesproken”

Sonja Tankrey verpersoonlijkt als geen ander het basketgen in het DNA van Ieper. Niet alleen is ze mama van topspeelster Emma Meesseman, ze bouwde zelf een mooie basketcarrière uit die begon op het basketpleintje van het jeugdstadion én haar ouderlijk huis – waar ze nog steeds woont – was het supportercafé van VK Iebac.

De Belgian Cats keerden teleurgesteld terug van de Olympische Spelen met een vierde plaats, maar bij Sonja Tankrey (64), mama van topspeelster Emma Meesseman, gaat het leven weer z’n gewone gangetje. Als we afspreken voor het interview is ze bezig met de grote schoonmaak. “Zo’n grote kuis helpt wel om de gedachten te verzetten”, vertelt ze. “Emma is thuis en helpt mee. Over basketbal is er sinds de Spelen niet veel gesproken geweest. Dat is misschien het beste: even alles gerust laten.”

Hoe blik je zelf terug op de Olympische Spelen?

“Het begon al met de vriendschappelijke matchen. Die werden allemaal te gemakkelijk gewonnen. Die tegenstanders waren nooit compleet. De eerste serieuze match was dan tegen Duitsland en daar kregen we het deksel op de neus. De wedstrijd tegen de Verenigde Staten was beter, waardoor het vertrouwen terugkwam en dan kwam die match tegen Japan die we moesten winnen met 27 punten verschil.”

Dat was een zotte wedstrijd.

“Maar jongens toch. En al die Belgen die daar waren! Dat was heel speciaal. Voor de match had ik niet gedacht om nog naar Parijs te gaan. Mijn vader, die naast ons woont, is 92 jaar en ik zorg voor hem. Ik moest op het laatste moment nog van alles regelen, maar uiteindelijk konden we nog een hotelletje boeken. Na een goeie match tegen Spanje kwam dan de halve finale tegen Frankrijk die we, na verlengingen, nipt verloren. Nochtans zat het erin. Op een moment stonden we dertien punten voor. Dan moesten we slimmer gespeeld hebben, gewoon het balletje rondspelen…”

Hoe nerveus ben jij tijdens zulke wedstrijden?

“Je zit in de flow, leeft mee… En achteraf duurt het wel een eindje vooraleer je weer bij je positieven bent. Ontspannen en stilzitten zat er niet in. Het was echt een zottenkot met al die Belgen die eensgezind achter de Cats stonden.”

“Ieper is een prachtige stad: niet te groot en niet te klein”

Het leefde ook enorm in Ieper. Nog voor de Spelen kwam er een grote muurschildering van Emma op de sporthal.

“Dat was een initiatief van Lotto, waarbij verschillende atleten in hun thuisstad in de kijker gezet werden. Emma heeft onze stad al veel op de kaart gezet, want iedereen weet ondertussen dat ze van Ieper is. Ik hoorde ook dat er veel ambiance was in Ieper. Ook tof is dat veel mensen het volgden die anders nooit naar het damesbasket gaan. Als het dan nog eens spannend is, gaan ze de volgende keer zeker nog eens kijken.”

Je was zelf een goeie basketbalspeelster. Hoe is dat begonnen?

“Ik ben begonnen toen ik een jaar of twaalf was. We speelden met enkele vriendinnen onder het vroegere overdekte terrein aan het jeugdstadion. Na wat trainen met wijlen Ivan Decroix begonnen we met een ploegje in eerste provinciale. Toen ik achttien jaar was, trok ik naar Koksijde, dat net gepromoveerd was naar eerste nationale, waar we vervolgens vijf jaar de titel en de beker wonnen. Het was daar heel de tijd feest.”

Je eindigde je carrière wel weer in Ieper. Waarom?

“Na Koksijde speelde ik vijf jaar in Brussel, omdat ik daar werkte, maar dan had ik het gehad. Ik wilde weer in de streek werken en dus kwam ik basketten in Ieper. We speelden toen in derde, maar van derde gingen we naar tweede en vervolgens naar eerste en dan waren we weer vertrokken. Ik ben dan gestopt toen ik op mijn 33ste drie maanden zwanger was van Emma. Maar ik ben dan wel nog eens kort teruggekeerd op mijn veertigste. Ze speelden play-offs en moesten kampioen worden, zodat de jeugd in hogere reeksen zou kunnen spelen. Uiteindelijk is het gelukt om die play-offs te winnen, al hield ik er wel een spierscheur aan over.” (lacht)

Ben je een trotse Ieperlinge?

“Natuurlijk. Ieper is een prachtige stad. De historie gaat zowel over de middeleeuwen als over de oorlog. Je kent veel mensen, iedereen is vriendelijk tegen elkaar. Het is niet te groot, maar ook niet te klein. Op een kleine oppervlakte vind je alles wat je moet hebben.”

Je woont zelf in het ouderlijk huis.

“Dit was vroeger een café en mijn vader was melkboer. Aangezien dit het dichtste café was bij de zaal van het VTI waar ze trainden, was het ook het lokaal van basketbalclub Iebac. Dat was natuurlijk altijd geestig. Nu zouden ze niet meer zo veel lawaai mogen maken op straat ’s nachts. Ieper is altijd al een basketstad geweest. Altijd goeie ploegen gehad, maar ook goeie supporters. Al in mijn tijd hadden we een spionkop. We werden zelfs uitgenodigd om te gaan supporteren voor Racing Mechelen toen die ploeg Europees speelde. Al die gasten van toen kom ik nog altijd tegen in Ieper.”

Je bent sinds 2020 met pensioen. Hoe vul je die extra vrije tijd in?

“Vroeger was ik altijd gebonden aan tijdstippen. Niet alleen door het werk, maar ook toen ik zelf sportte. Ik wou even geen verplichtingen meer. Zo kan ik zwemmen wanneer ik zin heb en fietsen als het mooi weer is. En ik moet ook mijn ménage doen, want het is een groot huis. En ook naar Emma reizen. Ondertussen zijn we al enkele keren naar Fenerbahce geweest. Istanbul is een enorm grote stad waar er altijd wel iets nieuws te ontdekken is. Ook Thijs is grote fan van de stad. En ondertussen begin je ook al enkele Turken te kennen, wat ook altijd plezant is.”