Sol Degrieck en Sigrid Rondelez: zij dromen al van de Spelen van 2032

Sol Degrieck behoort op haar veertiende al tot de beste surfsters ter wereld. Vanaf zaterdag 29 juni neemt ze deel aan de wereldbekermanche windsurfen op het Spaanse Gran Canaria. Een kwestie van veel talent en goesting, in combinatie met de ervaring en tips van voormalig professioneel windsurfster Sigrid Rondelez, haar coach én mama.

Sigrid Rondelez (53) en Sol Degrieck (14) zijn moeder en dochter, maar bovendien verbonden door eenzelfde passie: die voor water, wind en de voor hen mooiste sport die deze natuurelementen met elkaar verbindt, windsurfen. Sigrid beleefde haar hoogdagen als windsurfster tijdens kampioenschappen in de jaren 90, tijdens de Olympische Spelen in Sydney in 2000, Athene in 2004 én acht jaar later nog eens in Londen. Daarna trok ze zich terug uit het professioneel circuit, om zich toe te spitsen op haar eigen yogastudio in Oostduinkerke en meer tijd te kunnen doorbrengen met de toen driejarige Sol, haar dochtertje met Jo Degrieck, dat ze vernoemden naar de Spaanse zon.

Brons op WK

En de geschiedenis lijkt zich te herhalen, want die dochter ontpopt zich vandaag tot een toptalent in de discipline wave windsurfen. Ze behaalde dit voorjaar de bronzen medaille op het WK wave windsurfen in Chili, als 14-jarige in de categorie voor volwassen dames. Deelnemen aan de Spelen van Australië in 2032, waar wave windsurfen waarschijnlijk een van de nieuwe disciplines wordt, is voor Sol een haalbare kaart.

Wave windsurfen is surfen met een zeil, gebruik makend van de golven, schetst Sol de sportdiscipline voor de leek. Dat kan op twee manieren: door op die golven mee te ‘rijden’ of er net tegenin te gaan en ze als het ware als springplank te gebruiken. Zij kreeg de sport met de paplepel ingegeven, voor Sigrid die opgroeide in Brugge, lag dat anders. “Mijn familie had niets met watersport. Maar vanaf mijn twaalfde trok ik af en toe mee met vrienden die in Zeebrugge gingen windsurfen”, schetst ze. “Ik deed het graag en had er blijkbaar aanleg voor, begon deel te nemen aan juniorwedstrijden en zo ging de bal aan het rollen.”

Televisie hebben we thuis niet, en gamen en uitgaan zeggen me ook niets

Sol Degrieck

Sol daarentegen groeide letterlijk op in en bij het water. Op woensdagnamiddagen organiseerde Surfclub Windekind in Koksijde waar ze samen met haar ouders doorgaans te vinden was allerlei watersporten voor kinderen. Het plezier dat ze daarin vond, ontging haar ouders niet: “Ze was niet te houden. Van zodra ze op het strand kwam, trok ze richting zee. De supplank die ze toevallig zag liggen, sleepte ze achter zich aan”, lacht Sigrid. Sol kan het alleen maar bevestigen: “Ik kan me niet herinneren dat ik er als kind erg bewust mee bezig was, ik deed het gewoon graag. Mijn ouders zorgden dat ik een goed surfpak droeg, ik voelde de kou niet.”

Nooit gedacht: moet dat nou? “Nooit. Ik keek er naar uit om elke keer iets nieuws te leren. Nog altijd.”

Niet trainen maar spelen

“We hebben haar nooit moeten aansporen”, aldus Sigrid. “Er is echt geen dag waarop ze geen zin heeft om te trainen. We hebben het overigens nooit over trainen, we gaan altijd windsurfen, of ‘spelen’. Soms stuur ik haar wel een beetje in wat we die dag gaan oefenen, meer niet.”

De ideale match: moeders ervaring en dochters talent? “Dat kan een goeie match zijn, maar is het niet per definitie”, vindt Sigrid. “Het werkt wel voor ons. Niet te veel analyseren, wel bijsturen en zelf laten ontdekken”.

Sigrid was 38 toen Sol geboren werd, voordien lag haar focus volledig op surfen. “Daar koos ik bewust voor, ja”, vertelt ze. “En misschien is dat nu ook een voordeel om haar te kunnen begeleiden, in die zin dat ik mijn deel al heb gehad. Als jonge moeder wil je zelf ook nog van alles doen, denk ik. Ik ben meer gesetteld nu, en kan van daaruit meer ‘geven’. Ben nu misschien wat wijzer ook”, lacht ze. “Sol omschreef me een keer als haar caddy, coach, maar bovenal haar mama. Dat vond ik wel mooi.”

Wat ze herkennen in elkaar, behalve dat het water aan hen allebei trekt? “Dat volhardende hebben we allebei wel”, meent Sigrid. “Op het Spaarbekken in Nieuwpoort, waar ze op haar zevende voor het eerst op een plank stond, vroeg de trainer de kinderen om een rondje te maken rond drie boeien. De meesten hielden het na een tweetal rondjes voor bekeken, Sol maakte er 28”, lacht Sigrid. “Misschien is Sol wel wat zelfstandiger dan ik. Maar dat heeft allicht te maken met het feit dat mijn ouders de surfwereld niet kenden, en zich meer beschermend opstelden. Ik heb haar altijd zo veel mogelijk los gelaten, waardoor ze zelfbewuster is”, denkt Sigrid verder. “Ik was er altijd voor haar, maar probeerde haar tegelijk al vroeg te leren om zelfstandig en weerbaar te zijn. En Sol reageert daar goed op, ze trekt haar plan.”

Nergens schrik voor

Of volharding de doorslag geeft in de weg naar de surf-wereldtop? “Dat, en initiatief nemen. Sol ‘pakt’ een golf, ze laat die niet over zich komen. En zo staat ze ook in het leven”, meent Sigrid. Schrik heeft Sol niet. “Ze was pas vier toen we een trektocht maakten in Nieuw-Zeeland. Terwijl wij de tent opzetten, hoorde ik haar plots naar me roepen: ze hing meters hoog in een boom! Ik heb me er altijd voor gehoed om haar angsten aan te praten, maar die keer sloeg mijn hart toch wel een paar tellen over.”

Sol reist regelmatig naar het buitenland voor wedstrijden, maar studeert ook natuurwetenschappen aan het college in Veurne. Hoe normaal vindt ze haar jeugd? “Dat valt goed mee. We kiezen doorgaans voor wedstrijden die in de schoolvakanties plaatsvinden. En dat vind ik prima, school interesseert me”, klinkt het. “Wetenschappen boeien me sowieso. Maar ik leer ook graag talen, omdat ik die goed kan gebruiken in het buitenland. Dit najaar wordt het misschien iets moeilijker, omdat ik dan deelneem aan de worldcup bij de jeugd, en de finale voor volwassenen. Maar in samenspraak met de school komt dat goed.”

Er is echt geen dag waarop ze geen zin heeft om te trainen

Mama Sigrid Rondelez

Hoe ze haar toekomst ziet? “Daar sta ik eigenlijk niet bij stil. Ik zie wel wat er komt”, klinkt het gedecideerd. “Typisch Sol”, glimlacht mama. “In vriendenboekjes vroeger trok ze bij de vraag ‘wat wil je later worden’ steevast een streep.”

“Het enige wat ik zeker weet, is dat ik graag professioneel windsurfer wil worden”, voegt Sol er aan toe. “Als je goed genoeg wordt, kan je er zelfs van leven, ja. Maar het is te vroeg om daar mee bezig te zijn.” Geen dromer? “Toch zeker niet op lange termijn, neen. Ik leef in het nu.”

Of er naast windsurfen en school nog zoiets bestaat als een sociaal leven voor Sol? “Uitgaan interesseert me niet. Maar ik heb best veel vrienden in de surfwereld, we delen dezelfde passie. Televisie hebben we thuis niet, en gamen zegt me ook niets. Sociale media? Voor zover het met surfen te maken heeft, ja.”

En dan is er, met het oog op de manche in de wereldbeker eind deze maand, nog zoiets als hoog gespannen verwachtingen. Maar die zeggen moeder en dochter naast zich neer te leggen: “Ik heb haar gevraagd om te genieten van elke wedstrijd, ze is te jong om zich iets van de klassementen aan te trekken. Dat verandert misschien later, maar is nu nog helemaal niet aan de orde.” En daar is Sol het mee eens.