Op zondag 30 juni is het precies 20 jaar geleden dat Torhoutenaar Stive Vermaut, die vijf jaar een talenrijke profwielrenner is geweest, na hartfalen stierf. Hij werd maar 28. Voor zijn vrouw Vanessa Jodts (48) doet zijn overlijden nog elke dag pijn. “Ik praat heel veel over hem. Stive mag nooit vergeten worden. 20 jaar na zijn dood zie ik hem nog even graag.”
Vanessa woont met dochter Emmy (24) en zoon Jelle (20) in de Bollestraat in Torhout. Sinds zes jaar is ze samen met Bart Van den Hoeck (54) uit Menen, met wie ze een latrelatie heeft. “Bart is heel begripvol. Hij weet perfect dat ik Stive hard blijf missen. Hij snapt beter dan wie ook wat sommige mensen helaas niet willen begrijpen, met name dat zo’n groot verdriet nooit slijt. Vergis je niet: ik hou uiteraard ook heel veel van Bart. Maar dat voelt anders aan.”
Amper 17 jaar en verliefd
Vanessa werkt al sinds 2001 bij het ziekenfonds Solidaris, vroeger de Bond Moyson. Ze startte in Brugge, werd in 2005 loketbediende in Torhout, maar is sinds begin dit jaar weer in Brugge aan de slag. Daar werkt ook haar zoon Jelle voor Solidaris. Dochter Emmy doet aan schoonheidszorg en is onder de naam Nails’up zelfstandige nagelstyliste. Toen Stive stierf, moest Emmy nog 4 jaar worden en was Vanessa zes maanden zwanger van Jelle.
“Ik heb Stive in de voormalige Torhoutse dancing D’Yore leren kennen. Op 13 november 1993. Ik was amper 17 en wist totaal niets van wielrennen af. Maar die ene coureur wou ik niet meer lossen. Dag op dag zes jaar later, op 13 november 1999 zijn we voor de kerk getrouwd. Wat was hij een lieve man! En na de geboorte van Emmy een uitstekende vader. De koers werd mijn passie, want ik wou Stive keihard steunen in datgene waar hij zo goed in was. Ik leerde het wielerwereldje kennen en ging uiteraard zoveel mogelijk voor Stive supporteren.”
Uren in onwetendheid gewacht
Vijf jaar is Stive prof geweest. In de zomer van 2001 reed hij een meer dan verdienstelijke Tour de France. Hij werd 36ste en leek een mooie carrière tegemoet te gaan. Het mocht echter niet zijn. Hartritmestoornissen noopten hem ertoe om in het najaar van 2002 met het wielrennen te stoppen. Begin 2004 nam hij de fietswinkel van Roger Vanclooster op de wijk Sint-Henricus over, maar nauwelijks een halfjaar later sloeg het noodlot onverbiddelijk toe. Op zondag 13 juni 2004, Vaderdag én verkiezingsdag, net zoals dit jaar.
“Ik heb de begraafplaats niet nodig om Stive in mijn hart te sluiten”
“Nadat we gaan stemmen waren, wou hij nog een toertje doen met zijn koersfiets”, vertelt Vanessa. “Nabij de vroegere zaal La Palma in Gits werd hij onwel. Hij kon me nog net bellen, de laatste keer dat ik zijn stem gehoord heb. Hij werd in coma naar het ziekenhuis in Roeselare gebracht en zou niet meer bijkomen. Ik ben uiteraard direct naar het ziekenhuis gereden en heb daar uren in onwetendheid in de Spoed gezeten. Niemand die me informeerde hoe het met Stive gesteld was. Vreselijk. Uiteindelijk kreeg ik het slechte nieuws: de hersenscan was heel slecht en de kans dat het goed zou komen, werd miniem geacht. Toch blijf je hopen, tegen beter weten in. Na 17 dagen coma is hij gestorven. (stilte) Toen ik die 30ste juni totaal overstuur van het ziekenhuis terugkeerde, hoorde ik via het radionieuws in de auto al het bericht van zijn overlijden. Ik was helemaal over mijn toeren. Ik had op dat moment nog niet eens de familie kunnen inlichten. Dat op zich was al verschrikkelijk.”
Weer een coureur in de familie
Vanessa zit in de politiek. Ze is voorzitter van de lokale afdeling van Vooruit en behaalde op 9 juni als kandidaat voor het Vlaams Parlement 5.775 stemmen, waarvan 619 in het eigen Torhout.
“Ik heb tijdens de campagne heel wat huisbezoeken afgelegd, ook buiten mijn eigen stad. Zo kwam Stive elke dag wel ergens ter sprake. Dat heeft me enorm deugd gedaan. Ik wil de herinnering aan hem levendig houden. ”
“Ik ga weinig naar het kerkhof. Ik heb daar geen deugd van. Ik ben altijd van de kaart als ik terugkeer. Ik heb de begraafplaats niet nodig om Stive in mijn hart te sluiten. Toch kan ik het af en toe niet laten om even op het Stiltepark De Warande langs te lopen. Op zijn verjaardag bijvoorbeeld.”
“Jarenlang ben ik niet meer naar de koers geweest. Ik had er geen zin meer in. Maar nu ga ik af en toe opnieuw. Mart Declercq is namelijk wielrenner en hij is de 17-jarige vriend van mijn metekind Axelle, de dochter van mijn zus. Ik ga af en toe voor hem supporteren. Dat doet me wel wat. We hebben plots weer een coureur in de familie.” (glimlacht)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
