Ik gooi het meteen op tafel: de derby is met voorsprong mijn minst favoriete wedstrijd van het jaar. In meer dan vier decennia supportersliefde kan ik de zeges op mijn twee handen tellen. Enkele mooie herinneringen staan op het netvlies gebrand: de 3-1 met Weber en Kalusha in 1988, de 3-1 en 1-3 in het “Weberseizoen” 1992-93, de 1-0 van Frederik Boi in 2006. Intussen is het al van de 2-0 in 2013 geleden dat we nog eens wonnen.
In een zakelijke wereld zouden we deze vergadering afschaffen wegens te weinig efficiënt. Maar voetbal is niet rationeel en dus hoort dit verplichte nummer er onvermijdelijk bij. Voor de supporter is het telkens balanceren tussen hoop: vandejaar zijn ze te pakken, en gelatenheid: wat hebben we daar tegen te zoeken?. De strijd tussen ongelijke budgetten is altijd onverbiddelijk. Zo streden ook de buren tegen de veel dikkere portemonnees uit Parijs, Manchester en Leipzig. In eigen land is eenoog koning maar daarbuiten blijft hij een eenoog (vrij naar Johan Cruijf). Het Europese koekje van eigen deeg tegen veel kapitaalkrachtigere tegenstanders was een les in nederigheid en respect voor Belgische tegenstanders die het met veel minder moeten doen. Zelfvertrouwen is goed maar wordt gênant wanneer het bij sommigen in hoogmoed omslaat.
Als er één val is waarin onze groenzwarten nu niet mogen trappen, is het wel de verleiding van de hoogmoed. De twaalf op twaalf bracht optimisme op het terrein en de tribunes, maar dit betekent niet dat we nu plots een wereldploeg hebben. Illustratief in dit opzicht was de pikzwarte owngoal van sterkhouder Daland in het Dudenpark. Quod erat demonstrandum. We zien alvast geen hoogmoed op het veld, houden zo. Hartverwarmend was ook de verwelkoming door de supporters van Union. Ik gebruik bewust niet het woord ‘fans’, want supporters staan er ook in kwade dagen. Hun monumentale vlag in geel, blauw, groen en zwart en een spandoek ‘Ploeg van ’t Stad’ waren een grappige knipoog naar hun gelijkaardige stadsrivaliteit met Anderlecht.
Het mooiste geschenk ligt nu al onder de kerstboom: Cercle is weg van de degradatieplaatsen
Tot in de 94ste minuut de ongenaakbare competitieleider op eigen veld in bedwang houden: dat is zuur verloren zweet. Typisch voor dit seizoen is dat we in de burenstrijd zondag een aantal aanjagers moeten missen. De geblesseerde Hannes Van Der Brugge en Edgar Utkus maakten van de centrale as eindelijk een ruggengraat. Leonardo Da Silva Lopes liep zich tegen Seraing met succes een uur lang de ziel uit het lijf maar liep helaas ook tegen zijn gele kaart te veel.
Gelijk hoe de derby eindigt – elk punt is een stunt – ligt het mooiste geschenk nu al onder de kerstboom. Cercle is weg van de degradatieplaatsen en rechtstreekse concurrenten Beerschot en Seraing maken een hopeloze indruk. Mits een beetje geluk tegen Union klopten we deze week zelfs aan de linkerhelft van de rangschikking. 2022 kan alleen maar beter worden.
Lang leve Cercle! Groenzwarte groet, Roel
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
