“Het is uit de hand aan het lopen.” Een nieuwe haakactie van het Jan Yperman Ziekenhuis leidt in korte tijd al tot meer dan 1.500 vergeet-mij-nietjes om bewustzijn rond dementie te vergroten. Yvette (79) en Paula (75) haken mee nadat ze hun partner verloren.
“Mijn man Omer Dehem (77) begon negen jaar geleden te vallen”, vertelt Yvette Vandepitte (79). “Hij viel eens op de mesthoop van de paarden bij ons thuis. Daar val je zacht, grapten we. Toen hadden we nog leute. Maar dan werd parkinson vastgesteld en wat later dementie. Omer ging stelselmatig achteruit. Wie hij het liefst zag, deed hij het meest pijn. (snikt) Het is niet te onderschatten. Je zou er zelf eerst onderdoor gaan. Ik was acht kilo vermagerd toen ik jarenlang dag en nacht voor hem zorgde. Ik mocht hem geen vijf minuten alleen laten, anders zou hij weglopen of andere dingen doen die niet mogen. Hij ging nog enkele maanden naar een rusthuis en het Jan Yperman Ziekenhuis, waar hij heel goed verzorgd werd. Omer overleed op 26 januari 2020. Ik was blij dat hij nog voor corona verlost werd.”
‘Etwot roars’
Na de dood van haar man werd Yvette lid van een haakclub in Zillebeke. Net als Paula Derycke (75). “Ook mijn vriend Willy Debeuf (78) had parkinson en dementie. Op de fiets kon hij plots zijn baan niet meer houden. In een latere fase mocht niemand meer met hem praten. Dementie is etwot roars wi, je weet niet wat er omgaat in hun hoofd hé. Het is nog moeilijker voor de persoon die bij iemand met dementie moet leven. Willy werd opgenomen in een woonzorgcentrum, waar ik hem elke middag en avond ging eten geven. En dan kwam corona: ik mocht drie maanden niet meer binnen en hij wou geen eten of drinken van een ander. Het kwaad was geschied. Toen ik mocht terugkomen, wou hij me niet meer aankijken. Hij kreeg een maagsonde en tegen het einde was hij volledig uitgeleefd. Willy stierf op 24 juli 2020. Daarna kwam ik in de haakclub, als uitlaatklep.”
Symbool van de strijd
Beide dames haken momenteel vergeet-mij-nietjes voor een hartverwarmend project in het Jan Yperman Ziekenhuis. Vergeet-mij-nietjes zijn bloemen die uitgroeiden tot het symbool van de strijd tegen alzheimer en andere vormen van dementie. Met de verkoop van vergeet-mij-nietspeldjes haalt de Stichting Alzheimer Onderzoek geld op. Hugo Sigal voerde vorig jaar campagne voor de speldjes nadat zijn partner Nicole overleed aan alzheimer. “Een vrijwilligster bij ons nam het initiatief om enkele vergeet-mij-nietjes te haken”, vertelt Anitza Ghillemijn, verpleegkundige van het geriatrisch dagziekenhuis in Jan Yperman. “Wij kunnen dat ook, dachten we. Zo groeide het idee in de dienstoverschrijdende werkgroep dementie en we probeerden heel het ziekenhuis mee te krijgen.”
Het eerste doel: 1.500 vergeet-mij-nietjes, zodat elke ziekenhuismedewerker — van poetspersoneel tot artsen — een gehaakt bloempje kan dragen tijdens de Week van Dementie van 16 tot 22 september. Ook patiënten en mensen buiten het ziekenhuis, zoals Yvette en Paula, haken intussen mee. “Het is uit de hand aan het lopen, maar op een positieve manier”, aldus Anitza. “We durfden nooit denken dat zoveel mensen op de kar zouden springen. De solidariteit is ongelooflijk. We zitten nu al aan 1.500 en we blijven haken.”
Volwaardige individuen
De extra vergeet-me-nietjes worden tijdens de Week van Dementie verdeeld aan een infostand in de inkomhal. De actie moet het bewustzijn vergroten: mensen met dementie blijven volwaardige individuen die meer zijn dan hun ziekte. “Het is niet omdat je dementie hebt, dat je niks meer kan”, benadrukt Anitza. “Het is belangrijk dat men aanvaard blijft in onze maatschappij.”
Jan Yperman lanceert nu ook een oproep buiten het ziekenhuis om mee te haken. “Samen verleggen we een steen in de rivier voor mensen met dementie”, klinkt het. De bloemetjes kunnen aan de balie van het ziekenhuis worden binnengebracht of zelf gedragen worden. Paula en Yvette blijven haken. “Velen weten nog niet wat dementie is”, aldus Paula. “Wij hebben het van dichtbij meegemaakt.” “En we wensen het niemand toe”, zegt Yvette. “Dat vergeet-me-nietje is een schoon idee. Het is makkelijk om te maken en het duurt niet lang. Het moeilijkste is het draadje door de naald steken. Ik heb er al zeker honderd gehaakt, om lotgenoten te steunen.” (TP)
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
