Dirk Decuypere is bijna een jaar aan de slag als pastoor in Zwevegem. Het was een woelig 2020, ook voor hem. Corona weerde elke levende ziel uit de kerk. Zwevegem zag er zelfs een verdwijnen. De ‘verbroederingsfeesten’, een zeldzaam lichtpuntje, moet de aanzet zijn om de ‘Kerk in Zwevegem’ weer op de kaart zetten.
“Mijn eerste jaar in Zwevegem is er één om nooit meer te vergeten”, begint pastoor Dirk Decuypere (48) het gesprek. Op 1 januari 2020 is hij er gestart, met de eucharistieviering in de Sint-Amanduskerk. Met een heel klein hartje, zo geeft hij toe. “Mijn aanstellingsviering was hartverwarmend, maar de dagen erna stond ik evenwel meteen met beide voeten op de grond. Je moet je weg nog zoeken in een compleet nieuwe taak, maar plots valt alles stil door Covid-19. Ik had niet eens de kans gekregen om mensen te leren kennen.”
Corona heeft verregaande gevolgen voor het kerkgebeuren. “2020 is het eerste jaar in de geschiedenis van de kerk in Zwevegem dat er geen enkel kerkelijk huwelijk doorging. Begrijpelijk als er na de dienst geen feest mag plaatsvinden. Ook de begrafenissen waren pijnlijk. Een schouderklop of knuffel kan in zo’n omstandigheden veel deugd doen, maar het mocht niet. Families waar men een lotje moest trekken wie naar de uitvaart mocht komen. Kinderen en kleinkinderen die geen afscheid mochten nemen…”
“Waar ik kom, moet ik het licht uitdoen: hopelijk niet in Zwevegem”
Momenteel worden heel wat diensten gestreamd. “Ik ben heel blij dat we dit kunnen doen. En bij deze meteen een hele grote dank aan mijn team. Veel mensen volgen de vieringen online. Ik sta er zelf versteld van. Een vreemde gewaarwording, dat wel. Een weekendviering met alleen een camera voor mijn neus, dat went niet”, aldus Dirk Decuypere.
Kappaertkerk
“Bovenop dit alles moest ook de kerk van de Kappaert onttrokken worden aan de eredienst. Geen pretje. Overal waar ik kom, moet ik telkens het licht uitdoen. Ik was al de laatste priester-leraar in het college van Ieper, de laatste nationale proost van de KSA en de KLJ. Hopelijk ga ik niet de geschiedenisboeken in als de laatste pastoor van Zwevegem”, glimlacht hij.
“Wanneer een kerk dicht gaat, dan verdwijnen er kerkgangers. Dat is spijtig, maar begrijpelijk. Hopelijk vinden zij hun weg naar de andere kerken van Zwevegem. De vieringen op zaterdag om 17.30 uur en op zondag om 10 uur blijven. Deze laatste zal nu altijd plaatsvinden in de kerk van Knokke.”
Met de komst van pastoor Decuypere waait er een nieuwe wind door het parochiale leven. “Er zijn nog veel mensen die mij dat zeggen, maar we zijn nog maar pas uit de startblokken geschoten, hé. Onze enthousiaste ploeg vrijwilligers wil de ‘kerk in Zwevegem’ op de kaart zetten. De verbroederingsfeesten was een eerste uitschieter. Ik mag mijn twee handen kussen dat de plaatselijke Chiro, KSA en KAJ daar hun schouders onder gestoken hebben. Als corona ons verlaat, gaan we samen op weekend in de abdij van Westvleteren. We gaan er verbroederen, ook met de paters. Iets wat nog nooit is gebeurd in de geschiedenis van de Sint-Sixtusabdij. Of er een volgende editie komt? Zeker. Er zitten zelfs nog andere dingen in de pijplijn”, zegt hij met een lach op het gezicht.
Toekomst
Het is duidelijk dat de pastoor de toekomst hoopvol tegemoet ziet. “Veel slechter kan niet zeker? Het kan alleen maar beter gaan. Wellicht beseffen héél veel mensen nu waar het echt om draait in het leven. We hebben mekaar nodig. We moeten er zijn voor mekaar.”
“Een knuffel of iemand die zegt: ‘ik zie u graag’ of ‘ik heb u graag’, is meer waard dan een duur cadeau. En zo wordt God opnieuw mens in onze wereld”, bestuit pastoor Decuypere.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
