Morèl Coucke is nauwelijks een maand oud en toch is hij al een beetje anders. Zijn naam valt op, hij heeft een ongewoon volle haardos voor een borelingetje en om de aangename verrassing compleet te maken, kenden zijn ouders de dag voor hij ter wereld kwam zijn geslacht nog niet. Zonder het verkeersbord in de voortuin van het huis van Geoffrey Coucke en Aysel Vandeginste hadden wij nu nog niet van zijn bestaan afgeweten. ‘Situatie gewijzigd’ staat er geschreven onder de gevarendriehoek waarop een kinderwagen staat afgebeeld.
Tijdens haar verblijf in de kraamkliniek mocht mama Aysel Vandeginste geen bezoek ontvangen. Ook de coronacrisis maakte de geboorte van haar eerste zoontje anders. Daar is ze niet boos om. “Het was een zware bevalling. Er was uiteindelijk een keizersnede nodig. Ik was blij dat ik even kon bekomen”, zegt Aysel.
Tegen de muur in de woonkamer van hun huis in de Sint-Elisabethwijk hangt het spandoek waarmee haar vriendinnen haar kwamen feliciteren: een ooievaar die in zijn bek een doek meedraagt waarin hun hond Sjoemel zit, de basset die achter het raam zit te bassen.
Burenpraatje
“In blauw en roze kleuren, omdat we pas bij de bevalling het geslacht van ons kindje wilden kennen”, legt Geoffrey uit. Sjoemel laat nog even zijn zware basstem horen. De treurig ogende loebas is een mensenvriend en maakt deel uit van het gezin. Hij wil een woordje meepraten. Sjoemel is een van de figuren waarvan we de schaduw in profiel zien tegen de supermaan op het geboortekaartje waarmee de naam van de jongste Coucke werd bekendgemaakt. Ook de kat staat erbij en het is vader Geoffrey die de jongen optilt naar de maan.
“Dat verkeersbord hebben mijn ouders hier neergezet de dag voor ik de kraamkliniek mocht verlaten”, vertelt Aysel. “Ik had gezegd dat ik graag een ooievaar aan het huis wou hebben, of toch iets waardoor de buurt kon zien dat het gezin was uitgebreid. Maar kijk, er stond toen een bord. Ja, ik wou aan de omgeving laten weten dat we een ‘boeleke’ gekocht hadden. En zo hebben we wel wat buren leren kennen. We wonen hier nog niet zolang, van oktober 2018, en eigenlijk kenden we de straat nog niet supergoed. Sinds we hier wonen zijn er nog geen buurtfeesten geweest en de voorbije coronaperiode droeg ook niet bij tot veel sociaal contact. Maar dat bord zet mensen aan om een praatje te slaan en uiteraard is dat wel leuk.”
Parkeerplaats
In de coronaperiode zijn tal van mensen hun ramen meer als vitrines gaan gebruiken. Ze hingen spreuken, leuzen of tekeningen op om elkaar aan te moedigen. Of er werd op het raam getekend. Zo ook bij geboortes. “Ja, die wasdraden met vers gewassen body’tjes zie je tegenwoordig op veel ramen getekend”, zegt Aysel. Zo’n verkeersbord had ze ook nog niet gezien.
Ik had mijn ouders gezegd dat ik heel graag een ooievaar aan ons huis wilde
Haar moeder, Nathalie Pinoy, haalde het idee op Pinterest. “Mensen hebben vaak niet meteen door waar het om gaat”, lacht Geoffrey. “Ze moeten er twee keer naar kijken. Soms denken ze dat het er staat om de parkeerplaats voor de deur vrij te houden, maar als ze dan nog eens kijken, zien ze welke boodschap erachter zit.” En er komt ook belangstelling uit onverwachte hoek: “Er was hier een vrouw die voor een bepaalde verkeersdienst werkte en een foto van het bord nam. Blijkbaar zag ze er ook wel iets in.”
Dat de ouders van Aysel met zo’n creatief idee kwamen aanzetten, heeft wellicht ook deels met hun leefwereld te maken. Henk Vandeginste en zijn vrouw Nathalie zijn conciërge op Speelplein De Warande. Daar is Aysel opgegroeid. De naam van haar zoontje is origineel, net als haar eigen naam. “Ik kende die naam van een kindje op wie ik jaren geleden als babysit ben gaan passen. Ik heb dat altijd een mooie naam gevonden. Alleen heette dat jongetje toen Maurel, met ‘au’. Maar wij wilden echt die o-klank.” Ook om mogelijke schrijffouten te vermijden. “Een ongewone naam heeft ook nadelen. Mijn eigen naam wordt heel vaak verkeerd geschreven”, zegt ze. Geoffrey relativeert: “Ja, maar je wou toch echt wel een naam voor ons kindje waar geen drie of vier andere kinderen in de klas mee zouden rondlopen.”
Aysel wil vooral dat Morèl een eigen identiteit heeft, een eigen stem. Misschien omdat ze zelf uit een groot gezin komt. Ze heeft nog vijf broers en zussen. En er waren ook altijd pleegkinderen. Ook Geoffrey komt uit een gezin met vier kinderen. Opvallen is nooit de intentie geweest. “Laten we zeggen dat we onopvallend ons eigen parcours trachten uit te stippelen. En op dat parcours kon het gebeuren dat we eens liftend door Hongarije trokken om er wild te kamperen of onvoorbereid vijf weken lang met de rugzak door Peru reisden. Als we vinden dat het goed is, lopen we al eens mee met de kudde, andere keren gaan we onze eigen weg”, vertellen ze.
Schrijnende verhalen
Geoffrey is tewerkgesteld als opvoeder in het Oranjehuis, waar hij werkt met jongeren die in moeilijke situaties zitten. Aysel is sinds december vorig jaar projectleider bij W13, een organisatie die zich met welzijnszorg bezighoudt. Voordien was ze consulente in de jeugdrechtbank. “En daar werd ik vaak met schrijnende verhalen geconfronteerd.”
Dat het wel eens kan mislopen in het leven van een kind, heeft hen niet bang gemaakt om er zelf eentje op de wereld te zetten. “Ik denk dat iedere ouder zijn best doet om zijn kind een mooie toekomst te geven. Maar sommige mensen kennen tegenslagen of er zijn andere externe factoren die meespelen”, merkt Geoffrey op. “Je ziet veel ouders die hun best doen maar bij wie het gewoon niet lukt”, aldus Aysel. “Maar wij gaan ons best doen en heel hard hopen dat het wel lukt”, besluiten de kersverse ouders.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
