“Waar ik hem het meest in mis? Gewoon in álles”: Nathalie moest één jaar geleden afscheid nemen van Ignace Crombé

Exact één jaar geleden moest Ignace Crombé zich tegen pancreaskanker gewonnen geven. Eén dag voor de euthanasie-ingreep gepland was, overleed de geliefde Deerlijkenaar. Tijdens zijn moedige strijd stond Nathalie Vanderhaegen de klok rond aan zijn zijde. “Het optimisme van Ignace was ongeëvenaard”, blikt ze terug. “Daar kunnen héél veel mensen een voorbeeld aan nemen. Maar ik had hem zo graag wat langer naast me me gehad.”

Eind december 2021 kreeg Ignace Crombé (65) te horen dat hij de wapens moest opnemen tegen een agressieve, uitgezaaide pancreaskanker en nog amper zes maanden te leven had. De oprichter en voormalig organisator van Miss Belgian Beauty besloot meteen alles in de schaal te werpen om de ziekte te lijf te gaan, maar overleed op dinsdag 9 augustus 2022. Thuis in Deerlijk, haast letterlijk in de armen van zijn geliefde Nathalie Vanderhaegen (40), met wie hij toen al twee jaar een koppel vormde.

“Het was intens”, blikt de Harelbeekse nu terug. Ze ontvangt ons in haar gezellig ingericht huisje in de buurt van het Forestierstadion en schenkt ons een kopje koffie in. “Dit is het servies van Ignace”, zegt ze. “Foto’s van ons samen heb ik moeten weghalen, het is mentaal nog te hard om die elke dag opnieuw te zien. Hij zit diep in mijn hart. Dát is wat telt.”

Hoe gaat het nu met je?

(zwijgt even) “Redelijk. Ik heb een loodzwaar jaar achter de rug. Ignaces dood was een verschrikkelijke klap. Ergens wist ik dat het er zat aan te komen, maar die mokerslag komt hoe dan ook keihard binnen. Het is ook erg snel gegaan. Ignace had bewust gekozen om euthanasie te laten uitvoeren, op woensdag 10 augustus vorig jaar. Ik wíst dus wat er zou gebeuren… Ik heb nog even geprobeerd om hem op andere gedachten te brengen, maar uiteindelijk kon ik er vrede mee nemen.”

“Ik ben mijn klankbord kwijt, mijn grote houvast. Ignace was erg georganiseerd. Ik denk niet dat ik ooit zo’n nuchter persoon heb ontmoet”

Maar dan moet je compleet onverwacht een dag eerder afscheid nemen…

(knikt) “Ignace was naar het toilet geweest en toen hij opnieuw in de woonkamer kwam, zei hij dat hij zich niet lekker voelde. Toen is hij gewoon in elkaar gezakt. In AZ Groeninge in Kortrijk is Ignace dan overleden. Ergens is het een troost dat hij geen moment heeft afgezien. Maar toch…”

Hoe hard mis je hem?

“Niet in woorden te beschrijven. Vooral in het alledaagse leven. Ignace was een erg georganiseerde man. Structuur was zijn codewoord. En hij zag ook voor elk probleem een oplossing. Ik denk niet dat ik ooit zo’n nuchter persoon heb ontmoet. Hij was mijn houvast. Dat uitte zich soms in op het eerste zicht triviale zaken. Zo wist hij perfect welke kledingstijl me zou staan. Soms had ik mijn bedenkingen, maar achteraf had hij altijd gelijk. Áltijd. Ik ben mijn klankbord kwijt. Ik mis hem in álles. Ik heb zelfs enkele van zijn gewoontes overgenomen. Niets uitstellen wat je vandaag kan doen, bijvoorbeeld. Vroeger durfde ik de afwas al eens te laten staan, maar Ignace zat zo niet in elkaar. Nu doe ik dat ook niet meer.”

Hoe heb jij zijn ziekte beleefd?

“Het was een rollercoaster. Ik heb lang met een gevoel vol ongeloof rondgelopen. Toen de arts ons de diagnose vertelde, kon ik het maar niet vatten. Ignace en ik hadden het goed samen, zoals elk koppel natuurlijk met ups en downs, maar we wilden ons leven samen uitbouwen. Die toekomst zag ik uit mijn handen glippen. Ik ben wel dankbaar dat we nog veel samen hebben kunnen doen. We hebben tripjes naar Parijs en Honfleur gemaakt, lekker gegeten… Daar ben ik uit de grond van mijn hart dankbaar voor, maar die plekken kan ik nooit meer bezoeken. Ik link ze aan Ignace en de tijd die we samen hadden. Het zou veel te pijnlijk zijn.”

De laatste maanden voor zijn dood ben je amper nog van zijn zijde geweken…

“Ik was zijn officieuze mantelzorger, hé. Medicijnen klaarzetten en geven, hem helpen waar nodig… Ik heb mezelf toen weggecijferd, maar ik deed het met hart en ziel. Achteraf bekeken ben ik die periode gewoon geleefd geweest. Je staat amper stil bij wat er gebeurt. Ik herinner me nog het moment waarop ik bij de begrafenisondernemer een zerk moest uitkiezen. Onwezenlijk. Drie maanden na Ignace moest ik ook mijn pépé Alberic afgeven. 2022 was voor mij echt een annus horribilis.”

“Na zijn dood kon ik aanvankelijk amper een traan laten, maar plots kwam het er allemaal uit. Ik heb toen professionele hulp gezocht”

Heeft Ignaces overlijden je ook zelf veranderd?

“Ik ben iets harder geworden, denk ik. Ik zorg ook meer voor mezelf. Vroeger kon ik maar moeilijk neen zeggen. Ik heb pas enkele maanden na zijn dood mijn weerbots gehad. Eerst kon ik amper een traan laten, maar plots kwam het er allemaal uit. Huilen, huilen, huilen. Ik heb toen professionele hulp gezocht. Mijn huisarts heeft me bijgestaan en ik ben naar een psycholoog getrokken. Iets wat een groot verschil heeft gemaakt.”

Heb je alles intussen een plek kunnen geven?

(schudt het hoofd) “Ik weet niet of dat ooit zal lukken. Sinds de begrafenis heb ik Ignaces graf al twee keer bezocht. Onlangs nog en het ging al iets beter. Ik heb de zerk een grondige poetsbeurt gegeven. Maar op zo’n momenten wordt het gemis tastbaar en besef je extra hard dat je geliefde er niet meer is. Die Facebookherinneringen komen ook altijd stevig binnen. Je kent ze wel, die meldingen met foto’s van één of twee jaar geleden. Dan zie je je opnieuw samen, glaasje in de hand… Iets wat nooit meer zal kunnen. Ze zeggen dat tijd alle wonden heelt, maar niemand weet hoelang het zal duren.”

Ignace zelf bleef er tot de laatste dag de moed er in houden. Mooi, toch?

“Daar heb ik veel bewondering voor. Ik heb hem nooit het hoofd zien laten hangen. Fysiek had hij het soms moeilijk, maar zijn blik stond continu vooruit. Hij zei me vaak dat ik zijn bron van energie was, samen met zijn dochtertje Axelle.”

Heb je nog contact met Axelle?

(stil) “Neen. Sinds de uitvaart hebben we elkaar niet meer gezien of gesproken. En dat ik vind ik oprecht jammer. We hadden een goeie band, ik beschouwde – en nog steeds – Axelle als mijn eigen dochter. Ook met mijn dochter Camille klikte het. Mijn deur staat sowieso altijd voor haar open. Dat zal nooit veranderen.”

Hoe zal je Ignace herinneren?

“Als een sterke en oprechte man. Iemand die recht voor de raap is, maar met het hart op de juiste plaats. Ik denk niet dat ik ooit nog iemand als Ignace zal ontmoeten. Hij was uniek.”

“Ik hoop dat Ignace trots op me is. Ik heb op de begrafenis beloofd om me sterk te houden. Dat doe ik ook. Voor hem”

De eerste ‘verjaardag’ van zijn overleden ligt net achter ons. Hoe heb je die beleefd?

”Geruisloos laten passeren. Ik heb, net als altijd, veel aan Ignace gedacht en kreeg ook flink wat berichtjes van vrienden en familie. Ik probeer zoveel mogelijk over Ignace te praten. Aanvankelijk was dat moeilijk, nu heb ik er nood aan. En zo blijft hij ook voortleven.”

Hoe zie je de toekomst?

(resoluut) “Gezond blijven. Ik heb vanop de eerste rij gezien hoe belangrijk gezondheid is. Al de rest is bonus. Nu leef ik dag per dag, zie ik wat er op me afkomt. Ik heb ook serieus leren relativeren. Me druk maken om pietluttigheden? Kan ik niet meer. Op professioneel vlak wil ik weer mijn weg zoeken in de horecawereld. Ik heb jarenlang als kok gewerkt, dat wil ik opnieuw doen.”

Wat zou je Ignace nog willen zeggen?

(krijgt de tranen in de ogen) “Goh. Je vraag geeft me een krop in de keel… Het is niet mogelijk, maar toch: kom terug. We hebben het zó goed gehad samen, alleen was het veel te kort. En als er een leven na de dood is: geef me een teken. Ik hoop dat hij trots op me is. Ik heb op de begrafenis beloofd om me sterk te houden. Dat doe ik ook. Voor Ignace.”