Guido Vandermarliere, de Poperingse hopkenner, is niet meer. Net op zijn verjaardag koos hij in het ziekenhuis van Kortrijk voor euthanasie, nadat hij al een tijdje aan kanker leed. “Hij had nog graag de Hoppefeesten meegemaakt, maar de pijn zorgde voor ondragelijk leed”, aldus zijn zoon Johannes.
Guido werd geboren op 5 september 1952 en groeide op in een gezin van vijf op in Poperinge. Hij bleef heel zijn jeugd in de Hoppestad wonen, tot hij zijn eerste vrouw tegen het lijf liep. “Mijn vader leerde mijn moeder kennen toen hij redder was in het zwembad van vakantiedomein De Kosmos in Westouter”, zegt zoon Johannes. “Mijn moeder was daar op kamp met de jeugdbeweging en ze werden verliefd op elkaar. Later zijn ze getrouwd en volgde mijn vader mijn moeder naar Limburg.” Guido vond er werk bij de provincie en het paar settelde zich er. “Ik herinner mij nog goed dat we in ons 2PK’tje van bij ons thuis naar mijn grootouders in Poperinge reden. Altijd een avontuur”, lacht Johannes.
Hartaanval in 1999
In 1999 overleefde Guido Vandermarliere ter nauwer nood een hartaanval. “Mijn vader belandde toen in het ziekenhuis, maar daar kreeg hij eerst te horen dat hij aan het hyperventileren was en ze stuurden hem terug naar huis. Uiteindelijk merkte de huisarts op dat er wel iets aan de hand was en dat mijn vader een hartaanval had gekregen. Daarop kreeg hij een ruilhart, zijn hart bleek al voor de helft afgestorven.”
Lymfeklierkanker
Guido kwam terug naar Poperinge nadat hij scheidde van zijn vrouw. Later hertrouwde hij met Kristina Baron. “Een tijdje geleden werd er lymfeklierkanker bij mijn vader vastgesteld”, gaat Johannes verder. “Een gezwel op zijn borst zorgde voor druk op zijn borstbeen, dat niet zo sterk meer was nadat het tijdens zijn hartoperatie moest doorgezaagd worden. De laatste veertien dagen moest hij veel pijnstillers nemen. Toen hij werd gevraagd hoeveel hij pijn hij had, zei hij 8 op 10. Dan weet je het wel. Hij wilde ons niet meer tot last zijn. Hij is gestorven op zijn verjaardag.”
Bovenkant formulier
Volgens zijn zus Frieda was Guido heel sociaal. “Maar ook letterlijk en figuurlijk een keikop, zoals de Poperingenaren worden genoemd. Geschiedenis was zijn passie, hij was vaak in een of ander archief te vinden.” Vandermarliere was een echte kenner van de hopgeschiedenis. Ook gaf hij de digitale krant ‘Doos Gazette’ uit, vol heemkundige en historische weetjes uit de Westhoek. Hij putte daarvoor uit archieven, oude kranten en tijdschriften. Guido had een voorliefde voor thema’s als hop en bier en de Eerste Wereldoorlog. In 2007 won hij de Prijs Herman Delaunois, een initiatief van de Vereniging voor Natuur- en Stedenschoon.
‘Tot varings’
Vandermarliere won de prijs met zijn ‘historische schets over de ontwikkeling van de hopasten in de streek van Poperinge’. Afgelopen maart kwam nummer 250 van ‘Doos Gazette’ uit, meteen het laatste nummer. “Momenteel zit ik met gezondheidsproblemen. Ik dank iedereen die mij in de loop van de tijd geholpen heeft de bladzijden van ‘Doos Gazette’ te vullen en ik weet dat er nu heel wat gebruik van gemaakt wordt. Moest mijn gezondheid binnen enkele maanden toch nog verbeteren, kijk ik wel of er nieuwe nummers komen, maar eerst moeten we hierdoor. Tot varings”, schreef de Poperingenaar toen. ‘Tot varings’ is een oud gezegde dat mensen in de 17de eeuw in Poperinge gebruikten om afscheid te nemen. Ook dat was Guido, hij wou niet dat de oude taal verloren ging.
Hopcongres
Historicus Kristof Papin actief in heemkring Aan De Schreve werkte vaak samen met Guido. “Samen met Guido en Annemie Declerck organiseerden we jaren geleden het eerste hopcongres in Poperinge”, weet Papin. “Guido zat altijd in de archieven en verzamelde hopen materiaal over hoppe. Samen gaven we ook een boek uit over hoppe en hij had materiaal genoeg om nog een boek te schrijven, maar dat laat hij nu aan mij over. Toen hij nog in Limburg woonde, zorgde hij ervoor dat onze hopcultuur ook een plaatsje kreeg in het openluchtmuseum van Bokrijk. In Poperinge was hij lang betrokken bij het Hoppemuseum. Ik kende Guido als een sociaal iemand, maar hij kon inderdaad wel koppig zijn.”
Afscheid in beperkte kring
Van de man met zijn onafscheidelijke hoed werd vrijdag in beperkte kring afscheid genomen. Guido laat naast zoon Johannes nog een tweede zoon en een dochter na.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
