Koksijde neemt massaal afscheid van ereburger en garnaalvisser Bernard Debruyne

In Koksijde is afscheid genomen van garnaalvisser te paard en ereburger Bernard Debruyne. Zijn collega-paardenvissers begeleidden ‘Bruuntje’ op zijn laatste tocht. Bernard overleed op amper 57-jarige leeftijd na een moedige strijd tegen kanker.

Aan het NAVIGO-Museum in Oostduinkerke werd de kist van Bernard, die door iedereen ‘Bruuntje’ werd genoemd, op de kar geladen waarmee hij jarenlang naar het strand reed. De serene optocht vertrok daar naar de Sint-Niklaaskerk, de kar werd getrokken door zijn trouwe paard, onder begeleiding van Bernards zoon Gregory, en gevolgd door de collega-paardenvissers, familie, vrienden en kennissen. Aan de Sint-Niklaaskerk vormde de Koninklijke Orde van de Paardenvisser een erehaag voor de kist in de kerk werd gedragen.

Ereburger

Nog deze zomer kreeg Bernard de titel van ereburger van Koksijde, waar hij bijzonder trots op was. Een verdiende eretitel voor een paardenvisser die 38 jaar actief was geweest. Bij zijn aanstelling tot ereburger had Bernard een vurige wens: “Ik hoop dat de garnaalvisserij te paard altijd blijft bestaan. Maar ik ben er zeker van: de traditie zal nooit verdwijnen…” Daar had Bruuntje trouwens zelf al voor gezorgd: hij had zijn passie doorgegeven aan zijn zoon Gregory, een meer dan waardige opvolger. Diezelfde maand stapte hij ook met zijn geliefde Katleen De Backere in het huwelijksbootje… De familie en Bernard wisten dat ze binnen afzienbare tijd afscheid van elkaar zouden moeten nemen, maar het definitieve afscheid kwam toch hard aan.

Echtgenote Katleen verwoordde haar afscheid met heel veel emotie: “Iedere morgen kreeg ik mijn koffietje van jou in de veranda… Samen keken we naar buiten, naar de schapen, de kippen, jouw paard… We praatten, we knuffelden… Je keek ernaar uit dat jouw moedertje Denise in de namiddag haar koffietje kwam drinken… Je was trots op jouw kinderen, je pluskindjes…”

Bruuntjes drie zonen, Lorenzo, Gregory en Alessio, hadden alleen maar lovende woorden voor hun vader in hun afscheidswoord. “Voader, dit is geen afscheid… De herinneringen zijn zo enorm dat het onmogelijk is om jou te vergeten… In ons hart ben je altijd bij ons, en we zullen altijd voor elkaar zorgen. Papa, je was zo trots op mij als je naar het voetbal kwam kijken. We konden gewoon naast elkaar zitten en genieten zonder te praten… De veranda zal nooit meer hetzelfde zijn zonder jou…”

Altijd paraat

Zoon Gregory, die als paardenvisser in zijn vaders voetspoor treedt, zei: “Je moest nog altijd bij ons zijn! Je stond altijd paraat en deed alles om ons te helpen. Je wilde zo graag een dochter, maar je moest het stellen met drie zonen. Wat was je blij met je fantastische schoondochters! Onze band was niet altijd even goed, maar werd alsmaar beter, tot er niets meer tussenkwam! Toen ik een jaar of 10 was en 6 maanden thuis moest blijven, nam je me elke dag mee naar zee zodra ik buiten mocht. Tot je ineens zei: ‘kruup nu moar op da peird’… Later kocht je een tweede paard zodat we samen naar zee konden. Wat zou ik nog graag met jou gaan vissen! Ik beloof je dat er nog een Bruuntje zal komen die je zal opvolgen als paardenvisser! Slaap zacht, pette, ik zal je missen!”

Na de afscheidswoorden klonk ‘Papa’ van Stef Bos en de beklijvende tekst van Paul de Leeuw in zijn lied ‘Zo puur kan liefde zijn’: “Ik ben geen mens die hoge eisen stelt of iemand die je met een ring beknelt… Ik ben de vogel die je vliegen leert, de trooster als het leven jou bezeert, maar niemand, als je in jezelve keert. Zo puur kan liefde zijn. Jouw ogen zeggen mij vaak zoveel meer dan woorden ooit hebben gedaan. Als jij me aanraakt voel ik telkens weer, vrijheid kan met liefde samen gaan. Mijn liefde is van levenslange duur. Soms als een waakvlam, soms een laaiend vuur. ‘t Zal je verwarmen tot het laatste uur.”